ദേവീ പാർവതി.. [യുവ ഗന്ധർവ്വൻ] 261

അവൾ കിടക്കാൻ റൂമിലേക്ക് വന്നതറിഞ്ഞ് ഞാൻ ഒരു പുതപ്പെടുത്ത് സോഫയിൽ വന്ന് കിടന്നു.
എന്നെ പേടിച്ചിട്ടാവണം എന്റെ പിറകെ വന്ന അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഞാൻ കമിഴ്ന്നു കിടക്കുന്നതും നോക്കി തിരിച്ച് പ്പോയി.
രാവിലെ അവൾ വിളിച്ചിട്ടാണ് ഞാൻ എഴുന്നേറ്റത്.
അന്ന് ലീവ് ആണെന്ന് ഞാൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞിരുന്നു.
എന്തോ ഒരു താല്പര്യക്കുറവ്.
കരഞ്ഞു തളർന്ന കണ്ണുകളെല്ലാം വിങ്ങിയിരുന്നു.
രാത്രി ഒന്നും കഴിക്കാത്തതിലുള്ള ക്ഷീണവും.
അവൾ എന്തോ പറയാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്.എന്നാൽ ഞാൻ അവളെ ഒന്ന് നോക്കുന്നുപോലുമില്ല.
എനിക്ക് അവളോട് ദേഷ്യമാണ്.
എല്ലാവരോടും.
ഞാൻ കുളിച്ചു ഫ്രഷായി വന്നു.
അവൾ കഴിക്കാൻ വിളിച്ചു.
ഞാൻ മടിച്ചു മടിച്ചു പോയി കഴിക്കാനിരുന്നു.
ഒരു പ്ലേറ്റിൽ സ്വയം, രണ്ടു ദോശയും കറിയും എടുത്ത് ഞാൻ റൂമിലേക്ക് കയറാൻ ഒരുങ്ങുമ്പോഴാണ് അവൾ :
“ഏട്ടാ…”
ഞാൻ ഒന്ന് നിന്നു.
“ഇവിടിരുന്ന് കഴിച്ചൂടെ ഏട്ടാ?….”
കുറച്ചു നേരത്തെ മൗനത്തിനു ശേഷം അവൾക്ക് ഓപ്പോസിറ്റ് ചെയറിൽ ഞാൻ പോയി ഇരുന്നു.
മെല്ലെ നുള്ളിപെറുക്കി ഒരു ദോശ അകത്താക്കി.
“ഏട്ടനെന്നോട് ക്ഷമിക്കണം..”
എന്റെ കരഞ്ഞുച്ചുവന്ന കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. അവൾ അതുപറഞ്ഞു.
എന്റെ മുഖം ഉയർന്നത് കണ്ടിട്ടാവണം അവളുടെ മുഖത്തൊരു ദയനീയത പ്രതിധ്വനിച്ചു.
ഞാൻ വിരൽ പ്ലേറ്റിൽ കോറി.
“എന്തിനു?….. എന്റെ നാഭിക്ക് ചവിട്ടിയതിനോ?
എനിക്കും പുച്ഛമാണവളോട്. ഞാൻ ഒന്ന് ചിരിച്ചു.
“അതിനും… ഞാൻ ഏട്ടനോട്‌ ദേഷ്യപ്പെട്ടതിനും, തെറ്റിദ്ധരിച്ചതിനും,അനാവശ്യം വിളിച്ചതിനും. പിന്നെ ഇന്നലെ ഉണ്ടായതിനെല്ലാം സോറി…..”
“അതിനു എന്റെമേലുള്ള ആരോപണം ഇതുവരെ ഒഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.
തെളിവായി കാണിക്കാൻ ഇനി വർജിനിറ്റി സർട്ടിഫിക്കറ്റ് ഉണ്ടാക്കേണ്ടി വരും.”
“ആന്റി ഇന്നലെ എല്ലാം പറഞ്ഞു.