ദേവീ പാർവതി.. [യുവ ഗന്ധർവ്വൻ] 261

ഒരു പുതിയ ജീവിതം ആണ് ഇതെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി. എന്നാലും അവളുടെ ഓർമ.

ഇനി അതുണ്ടാവാതിരിക്കാനും
എന്നെ ജീവനോളം സ്നേഹിക്കുന്ന “എന്റെ ദേവിയെ ” ഒരു നാളും വേദനിപ്പിക്കാനുള്ള ഇട വരുത്തരുതെന്നും മാത്രമേ എനിക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കാനുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.
തിരിച്ചു വീട്ടിൽ വരുന്നത് വരെ അവൾ എന്റെ നെഞ്ചത്ത് തല വച്ച് കിടക്കുകയായിരുന്നു…
അവൾ എന്റെ കയ്യിൽ ഇറുക്കിപിടിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയുടെ നിഷ്കളങ്കതയോടെ, കൈവിട്ട്പോകാതിരിക്കാൻ കളിപ്പാട്ടം മുറുക്കെ പിടിക്കുന്നത് പോലെ….

ഞാൻ അവളെ നോക്കി ഇരുന്നു.
എന്ത് ഭംഗിയാണിവൾക്ക്……
വെറുതെയല്ല അമ്പലത്തിൽ വന്നവരെല്ലാം ഇവളേ നോക്കിനിന്നത്.

കണ്ണടച്ചു കിടക്കുകയാണ്.
ദേവിക സഞ്ജീവ്.
എനിക്കെന്തോ… അഭിമാനം തോന്നി…

സുഹൃത്തുക്കളും നാട്ടുകാരും എല്ലാവരും ഉണ്ടായിരുന്നു..
കെട്ടിയൊരുങ്ങി എല്ലാവരുടെയും മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നതിനോട് എനിക്ക് താല്പര്യം ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു എന്നാലും
എന്തോ എനിക്ക് ഇത് ഇഷ്ട്ടപെട്ടു തുടങ്ങി.
അവൾ വിളക്ക് കൊളുത്തി അകത്തേക്ക് വലതുകാൽ വച്ച് കയറി.
ഞാൻ വന്നവരെയെല്ലാം അവരുടെ ഇഷ്ട്ടം അനുസരിച്ച് വരവേറ്റു.
രാത്രിയിൽ സുഹൃത്തുക്കളോടൊപ്പം അവരെ
‘വേണ്ടവിധം’ കാണുമ്പോളാണ് ഏട്ടൻ വന്നു എന്നെ അകത്തേക്ക് ചെല്ലാൻ വിളിക്കുന്നത്.
ഞാൻ അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് അവിടെനിന്നും ഇറങ്ങി.
അച്ഛനും അമ്മയും ഒത്തിരി സന്തോഷത്തിലാണ്.
ചേച്ചീസും കുട്ടികളും ലച്ചുട്ടിയും
എല്ലാവരും എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുകയാണ്.
എനിക്ക് ആകെ നാണം..

ഇനി അതിനിടയിലൂടെ എങ്ങനെ ഉള്ളിലേക്ക് പോകും…..?

ഒരു കോർണറിൽ എന്റെ കോളേജ് സുഹൃത്തുകളാണ്…