ദേവീ പാർവതി.. [യുവ ഗന്ധർവ്വൻ] 261

ഇവളെയെന്നല്ല ഒരുത്തിയെയും മനസ്സിതുവരെ നോക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ല……

കറുപ്പ് നിറമുള്ള, ഹൃദയത്തിന്റെ ചുമരിലെങ്ങോ “”ആ നീലാഞ്ജന മിഴികൾ “” മിന്നിമറഞ്ഞു…..

 

കാറ്റിന്റെ വേഗത കണ്ണിലറിഞ്ഞപ്പോൾ ഉള്ളറയിൽനിന്നും

ഒരു തുള്ളി പുറത്തു വന്നു.

‘പിന്നെ ഇവൾക്ക് മാത്രമെന്താ ഇത്ര പ്രത്യേകത??’

 

ഉത്തരം നൽകാതെ അവളുടെ മുഖദർശനത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള ആകാംഷ എന്നെ പിടികൂടി..

അതറിഞ്ഞെന്ന പോലെ അവൾ മുടിമാടിയൊതുക്കികൊണ്ട് ബാക്കിലേക്ക് എത്തിനോക്കി.

ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു അവൾ എന്നെ ഒന്ന് രൂക്ഷമായി നോക്കി.

ഏതാ ഈ വായിനോക്കി? എന്നാവാം അതിനർത്ഥം.

എന്റെ കണ്ണ് വിടർന്നു

ഉള്ളിലൊരായിരം ‘കൽവിളക്കുകൾ’ ശോഭയോടെ നിന്ന് കത്തി.

നെറ്റിയിൽ ഒരു ഭസ്മകുറി മാത്രം എന്നാൽ അതുതന്നെ ധാരാളം.

വിരിഞ്ഞ കണ്ണുകളിൽ ചെറിയ നീലിമ.

കവിളുകളുടെ പൊൻതുടിപ്പ് പെൺചന്തം കവിഞ്ഞൊഴുക്കുന്നു.

നീണ്ട നാസികയും അതിനു താഴെ വിരിഞ്ഞ ഇതളുകണക്കെ അധരങ്ങൾ. തൊട്ടാൽ ചോര കിനിയുമോ?

പല ചോദ്യങ്ങളും ഉയർന്നു.

കൊച്ചുപ്പൂവിനോട് ചെവിയിൽ എന്തോ കുസൃതി പറഞ്ഞു തിരിഞ്ഞ് പുഞ്ചിരിച്ചു വന്നു കുരുങ്ങിയതു എന്റെ കണ്ണിലായിരുന്നു.

പെട്ടെന്ന് പുഞ്ചിരി മാഞ്ഞു

കവിളുകൾ കൂടി വന്നു അധരങ്ങൾതമ്മിൽ കൂട്ടിമുട്ടി

ആകെമൊത്തം ഒരു പുച്ഛഭാവം.

ഇനിയും നോക്കിയാൽ പണിയാകും എന്നറിഞ്ഞ ഞാൻ എന്നെ നോക്കിനിന്നിരുന്ന കൊച്ചുപൂവിനെ നോക്കി ചിരിച്ചു…

അവളും തിരിച്ചു ചിരിച്ചു….

 

വീണ്ടും ആ കൊച്ചുപൂവിനോട് എന്തോ പറയാൻ വന്ന അവൾ കാണുന്നത് ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ ചിരിക്കുന്നതാണ്…

പെട്ടെന്നു അവൾ മുഖം തിരിച്ചു.