ദേവീ പാർവതി.. [യുവ ഗന്ധർവ്വൻ] 261

അടുത്ത ദിവസം എനിക്ക് ലീവ് കഴിഞ്ഞ് ജോലിക്ക് കയറണമായിരുന്നു.

“മോൻ അവളെ ഒപ്പം കൂട്ടുന്നില്ലേ? ”
എന്തിനു?
അവൾ ഇവിടെ നിന്നാലും അവിടെ നിന്നാലും ഒരുപോലൊക്കെ തന്നെ…..
” ഇല്ല അവളിവിടെ നിന്നോട്ടെ ഞാൻ ഈ ശനിയാഴ്ച ഇങ്ങോട്ട് തന്നെയല്ലേ വരുന്നേ…. ”
“അവളിവിടെ ഒറ്റക്ക് നിൽക്കണ്ടേ?”
“നിങ്ങളൊക്കെ എങ്ങോട്ട് പോകുന്നു?”
“ഈ ചെക്കനെകൊണ്ട്…….
നീ ഇങ്ങോട്ടൊന്നും പറയണ്ട…. നാളെ പോകുമ്പോ അവളെയും കൂട്ടിക്കോണം…”
അവൾ അമ്മയെ നോക്കി ചിരിച്ചു.
അമ്മയും.
ഞാൻ ഒന്നും പറയാതെ ബാഗ് പാക്ക് ചെയ്തു.
അവൾ അമ്മ പോയതും കട്ടിലിനടിയിൽ നിന്നും ഒരു ബാഗുകൂടി പണിപ്പെട്ട് വലിച്ചെടുത്ത് പാക്ക് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി…….

പാതിരാത്രി സോഫയുടെ തുഞ്ചത്തു തലവച്ചു കിടക്കുമ്പോളാണ് ഞാൻ ആലോചിച്ചത്.
ഇവൾക്ക് ഇവിടെ എങ്ങാനും നിന്നാൽ പോരെ അവിടെ ആരാ ഒന്ന് സംസാരിക്കാൻ….? ആകെ ഉള്ള എന്നോട് സംസാരിച്ചിട്ട് തന്നെ ഒരാഴ്ചയോളമായി.

രാവിലെ എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞു ഞങ്ങൾ യാത്ര തിരിച്ചു. അവൾ എല്ലാവർക്കും ടാറ്റാ കൊടുക്കുന്നുണ്ട്…. കൊച്ചുക്കുട്ടിയെ പോലെ…
ഞാൻ പോലും “പോവാ”ണെന്നല്ലാതെ ഒരു വാക്ക് മിണ്ടാറില്ല.

ഞങ്ങൾ ഒരു പതിനൊന്നു മണിയോടെ ഫ്ലാറ്റിലെത്തി.
ആകെമൊത്തം പൊടിയാണ് വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നതിനു മുൻപേ ഒന്ന് അടുക്കിപെറുക്കി വച്ചതുകൊണ്ട് കുറച്ചു വൃത്തിയുണ്ട്.
സാധാരണ അതുണ്ടാവാറില്ല.
അവൾ സാരിയുടെ തുമ്പ് ചുറ്റിയെടുത്ത ഇടുപ്പിൽ കുത്തി വൃത്തിയാക്കാൻ തുടങ്ങി.
ഞാൻ പുറത്ത് പോയി അവൾക്കും കൂടിയുള്ള ഫുഡ്‌ പാർസൽ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്നു.

ഞാൻ വരുമ്പോൾ അവൾ കുനിഞ്ഞിരുന്ന ഹാളിലുള്ള ടേബിൾ തുടക്കുകയായിരുന്നു.