അപരാജിതൻ -47 4917

നെഞ്ചിൽ വലം കൈകൊണ്ട് ചേർത്ത് പിടിച്ചൊരു തുണിമാറാപ്പും അയാൾ കൈയ്യിൽ കരുതിയിരുന്നു.

ദീർഘനേരത്തെ ആരോഹണത്തിനൊടുവിൽ അയാൾ പർവ്വതനിരയിൽ വെച്ചുകെട്ടിയ മഞ്ഞിൽ പുതഞ്ഞ ഒരു ചെറുവിഹാരത്തിനടുത്തേക്ക് നടന്നു.

പുറത്ത് ഒരു ചെറുറാന്തൽ മുനിഞ്ഞു കത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ആ വിഹാരത്തിനു പുറത്ത് അവലോകിതേശ്വരവിഗ്രഹവും പ്രതിഷ്ടിച്ചിരുന്നു.

ആ മരവിഹാരത്തിനുള്ളിൽ നിന്നും ഒരു ജപം യോറിയുടെ കാതിൽ അലയടിച്ചു.

 നമോ രത്നത്രയായ

നമോ ആര്യജ്ഞാനസാഗര

വൈരോചനായ ബ്യുഹരജയാ

തഥാഗതായ അരഹതേ

സമ്യക് സംബുദ്ധായ

നമോ സർവ്വ തഥാഗതേഭ്യായ

അരഹതേഭ്യാ

നമോ ആര്യഅവലോകിതേശ്വരായ

ബോധിസത്വായ

മഹാസത്വായ

മഹാകാരുണികായ

യോറി, വിഹാരത്തിന്റെ മഞ്ഞിൽ പുതഞ്ഞ വാതിലിൽ തട്ടി വിളിച്ചു കാത്തു നിന്നു.വിഹാരത്തിന്റെ വാതിൽ തുറന്നു.

പുറത്തേക്ക്, നൂറിനോട് അടുത്ത് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന പടുവൃദ്ധനായ ഒരു സെൻ ബുദ്ധഭിക്ഷു ഇറങ്ങി.നരച്ച ഊശാൻ താടി അയാളുടെ വയറുവരെ നീളമുള്ളതായിരുന്നു.

അവനെ കണ്ടും പുഞ്ചിരിയോടെ അദ്ദേഹം കൈയ്യിൽ പ്രാർത്ഥനാ ചക്രം തിരിച്ചു കൊണ്ട്  ജപം തുടർന്നു.

 “ഓം ദാരാ ദാരാ ദിരി ദിരി ദുരു ദുരു

ഇത്തെ വേ ഇത്തെ ചലേ പുര ചലേ

പുര ചലേ കുസുമേ കുസുമാ വാരെ

ഇലി മിലി ചിതി ജ്വലം അപനായെ ഷോഹാ “

 

അയാളെ കണ്ടു യോറി ശിരസ് താഴ്ത്തി അഭിവാദനമർപ്പിച്ചു.

“സോസോഫു” (പിതാമഹൻ)  എന്നുറക്കെ വിളിച്ചു,

ജപം നിർത്തി , “മഗോ” (പേരക്കിടാവ്) എന്ന് സന്തോഷത്തോടെ വിളിച്ചയാൾ യോറിയെ കെട്ടിപുണർന്നുകൊണ്ട് അവനെ ഉള്ളിലേക്ക് ആനയിച്ചു.

@@@@