അപരാജിതന്‍ 27 [Harshan] 9790

അപ്പോളാണ് ദേവർമഠത്തിൽ വേലയ്ക്ക് പോകാറുണ്ടായിരുന്ന ഒരു ഗ്രാമീണൻ അവരുടെ അടുത്ത ചെന്ന് പറഞ്ഞത്

“ദേവർമഠത്തെ കൊച്ചുമകളാ വൈദ്യരയ്യ ,,അന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നില്ലേ ,,ഈ തമ്പുരാട്ടിയാ ഞങ്ങളുടെ പിന്നാലെ ഓടിവന്നു പണം തന്നത് ”

അത് കേട്ടതും ഏവരും അതിയായ ബഹുമാനത്തോടെ കൈകൾ കൂപ്പി നിന്നു.

അപ്പോളേക്കും പാർവ്വതിയും ശ്യാമും അവരുടെ സമീപമെത്തിയിരുന്നു.

അതെ സമയം തന്നെ ശംഭു കവാടത്തിനുള്ളിലേക്ക് പോയി രണ്ടു മരക്കസേരയും എടുത്തു കൊണ്ട് വന്നിരുന്നു. അവർക്കായി മണ്ണിൽ വെച്ചു.

പാർവ്വതി എല്ലാവരെയും നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തൊഴുതു.

പാർവ്വതി കസ്തൂരിയേ നോക്കി വീണ്ടും ചിരിക്കുകയും ചെയ്തു.

എല്ലാവർക്കും അത്ഭുതമായിരുന്നു

വലിയ മാളികയിലെ കൊച്ചു തമ്പുരാട്ടി അടിമകളുടെ നാട്ടിൽ വന്നത് കണ്ടപ്പോൾ.

അവരെല്ലാവരും കൈയിലെ തോർത്ത് കൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് കണ്ണ് മാത്രം കാണുന്ന രീതിയിൽ മുഖം പൊത്തി.

“ഇരുന്നാട്ടെ തമ്പുരാട്ടി ” വൈദ്യർ മുത്തശ്ശൻ തോർത്ത് കൊണ്ട് കസേര തുടച്ചു കൊണ്ട് ഇരിക്കുവാൻ അപേക്ഷിച്ചു.

“നിങ്ങളൊക്കെ നിൽക്കുമ്പോ ഞങ്ങളെന്തായാലും ഇരിക്കില്ല മുത്തശ്ശാ ” പാർവ്വതിയും പറഞ്ഞു

“അങ്ങനെ പറയരുതേ ,, ഇരുന്നില്ലെങ്കിൽ ഞങ്ങൾക്ക് ദോഷമാകും ” കസ്തൂരി പറഞ്ഞു.

“ഒരു ദോഷവുമില്ല ,,, എന്തിനാ എല്ലാവരും മുഖം മറച്ചിരിക്കുന്നത് ”

“ഞങ്ങൾക്കാർക്കും വലിയോടത്തുള്ളവരെ മുഖം കാണിക്കാൻ അനുവാദമില്ല തമ്പുരാട്ടി ” വൈദ്യർ മുത്തശ്ശൻ വിനയത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“നിങ്ങളെല്ലാവരും ആദ്യം ആ തുണി മാറ്റ് ,,” അവൾ ഒരല്പം ആജ്ഞാ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു

അതുകേട്ടു എല്ലാവരും മടിച്ചു മടിച്ചു മുഖത്ത് നിന്നും തുണി മാറ്റി

“അതുപോലെ എന്നെയാരും തമ്പുരാട്ടി എന്ന് വിളിക്കണ്ട ,, മറ്റുളവരെ വിളിക്കരുതെന്നു പറയാൻ എനിക്കാവില്ല , പക്ഷെ എന്നെ എന്തായാലും വിളിക്കണ്ട ,,എന്‍റെ പേര് പാർവതിയെന്നാണ്,,അത് വിളിച്ചോളൂ ”

“അയ്യോ ,,വലിയോടത്തെ തമ്പുരാട്ടി കുട്ടിയെ പേര് വിളിക്കാനോ ” ഭയത്തോടെ വൈദ്യർ മുത്തശ്ശൻ ചോദിച്ചു

“മുത്തശ്ശാ ,,എനിക്ക് മുത്തശ്ശന്‍റേ കൊച്ചുമകളാകാനുള്ള പ്രായമേയുള്ളൂ,,കൊച്ചുമകളെ ആരെങ്കിലും തമ്പുരാട്ടി എന്ന് വിളിക്കുമോ ?”

“മോളെ ,,, എന്നാലും ,,,,” അദ്ദേഹം ഒന്ന് അമാന്തിച്ചു