അപരാജിതന്‍ 27 [Harshan] 9764

അവൾ വേഗം തിരിഞ്ഞു

അവളവർക്കു നേരെ അതിയായ കോപത്തോടെ ഓടിയടുത്തു

“എന്താ തള്ളെ എന്നെ വിളിച്ചത് ” അവരുടെ കഴുത്തിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു

അവർ ആ പിടുത്തത്തിൽ ശ്വാസം മുട്ടി പിടഞ്ഞു

അപ്പോളേക്കും മറ്റുള്ള സ്ത്രീകൾ ഓടിവന്നവളേ പിടിച്ചു മാറ്റി

അവളുടെ കോപം മാറിയിരുന്നില്ല

“എന്താ തള്ളെ നിങ്ങളെന്നെ വിളിച്ചത് ,,” എന്നുപറഞ്ഞവൾ അലറികൊണ്ടിരുന്നു

“ഇനിയും വിളിക്കുമെടി ,,അനാഥശവമേ ,,ഞാനില്ലെങ്കിൽ നീ എന്നെ മണ്ണടിഞ്ഞേനെ ,, ആരുമില്ലാത്ത എരണംകെട്ട അനാഥശവമേ ,,,,,,”

ഒരു ഇടിമിന്നൽ പോലെയാണ് ആ വാക്കുകൾ അമ്രപാലിയുടെ കാതിൽ പതിച്ചത്

കോപവും സങ്കടവും എല്ലാം ഒരുമിച്ചവൾക്കു വന്നു

“എന്‍റെ മാളികയിൽ ജീവിച്ചുകൊണ്ട് എന്‍റെ നേരെ കൈ ഉയർത്തുന്നു ,, പിഴച്ച തേവിടിച്ചി ,ആരുണ്ടെടി നിനക്ക് ശവമേ,,അനാഥശവമേ ” കോപത്തോടെ അവർ താഴെക്കിറങ്ങി മുറിയിലേക്ക് പോയി.

അമ്രപാലി എല്ലാവരെയും ഒന്ന് നോക്കി

ഒട്ടുമിക്കവരും സഹതാപത്തോടെ അവളെ നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ ഹൃദയം പൊട്ടിപോകുന്ന പോലെ നൊമ്പരമനുഭവപ്പെട്ടു

തുളുമ്പാനൊരുങ്ങിയ കണ്ണുനീരിനെ പോലും കടിച്ചു പിടിച്ചു നിർത്തികൊണ്ടവൾ വേഗം നടന്നുകൊണ്ട് തന്‍റെ മുറിയിൽ കയറി തന്‍റെ സപ്രമഞ്ച കട്ടിലിൽ വന്നു കിടന്നു.

ആദ്യമായുണ്ടായ ആ അനുഭവത്തിൽ, അനാഥത്വത്തിന്‍റെ നോവറിഞ്ഞ അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്നുമൊഴുകുന്ന കണ്ണുനീർ പട്ടു പൊതിഞ്ഞ തൂവൽ തലയിണയെ നനയിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു

ആശ്വസിപ്പിക്കാനാരുമില്ലാതെ അവൾ തലയിണയിൽ മുഖമമർത്തി പൊട്ടികരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു

അപ്പോൾ അവിടേക്ക് ചാരുലത കയറി വന്നു

അവൾ കമഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന അമ്രപാലിയുടെ കിടക്കയിൽ ഇരുന്നു

“അമിയേച്ചി ….” എന്നവളേ സ്പർശിച്ചു വിളിച്ചു

“ആ വിളികേട്ടു കൊണ്ട് സങ്കട൦ കൂനകെട്ടിയ മുഖത്തോടെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ , മുഖം തിരിച്ചുകൊണ്ടു അമ്രപാലിയൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു

“അയ്യോ ,,,കരയാണോ ,,അമിയേച്ചി ” അവൾ വിഷമത്തോടെ ചോദിച്ചു

അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ തലയിണയിൽ മുഖമമർത്തി വിതുമ്പി കിടന്നു.

“കരയല്ലേ അമിയേച്ചി ” വിഷമത്തോടെ അവൾ ആശ്വസിപ്പിച്ചു

“അനാഥശവമല്ലേ ഞാൻ ,,,,” എന്ന് ഇടറുന്ന ശബ്ദത്തോടെ അവൾ പറഞ്ഞു

“പോട്ടെ ,,, അവർ ഒരിക്കലും നേരെയാകില്ല ,,അമിയേച്ചി സങ്കടപ്പെടല്ലേ ,,, ”

“ഇതുവരെ സങ്കടമില്ലായിരുന്നു ,,പക്ഷെ ഇന്ന് ,അങ്ങനെ അവർ വിളിച്ചപ്പോൾ ഒരുപാട് സങ്കടമായി ചാരു ”

വിതുമ്പി കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു

ചാരുവിനു അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ വാക്കുകൾ കിട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.