കൃഷ്ണപുരം ദേശം 6 [Nelson?] 1009

റൂമിൽ ബാൽക്കണിയിലിരുന്നപ്പോഴും എനിക്ക് ദേഷ്യം കുറഞ്ഞിരുന്നില്ല……… ഇരുപത്ത് വർഷം…….. കള്ളം മാത്രം കേട്ട് വളർന്ന ജീവിതം……. സ്വന്തം അച്ചന്റെ ബിസിനസ് ആണെന്ന് പോലും അറിയാതെ വല്ലവർക്കും വേണ്ടി നോക്കി നടത്തിയ ആദ്യത്തെ മകൻ ഞാനാവും…….. ഒരുമാത്തിരി മറ്റേടത്തെ പരിപാടി……. അച്ചനും അമ്മയുമായി പോയി…….. ഇല്ലേൽ രണ്ടു പറയായിരുന്നു…….. ഇതിപ്പോ ഒരു പൊട്ടനെ പോലെയായി ഇവിടെയുള്ളവരുടെ മുമ്പിൽ……. കുറച്ച് നേരം എന്തൊക്കെയോ ചിന്തിച്ച് അവിടെ കണ്ണടച്ച് ഇരുന്നു…….

ആരോ വാതിൽ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം കേട്ടാ പിന്നെ കണ്ണ് തുറന്നത്……. മിക്കവാറും അമ്മയാവും……. ഇനി അടുത്ത വല്ല സെന്റി കഥയും കൊണ്ട് വന്നതായിരിക്കും……. വാതിൽ തുറന്ന ഞാൻ കണ്ടെത്ത് അമ്മയുടെ പകരം അച്ചനെയാണ്……..

അച്ചൻ: “നിന്റെ ദേഷ്യം ഇതുവരെ മാറിയില്ലേ……..”

ഞാൻ ഒന്നും പറയാത്തെ താഴേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു……. പണ്ടുമുതലേ അങ്ങനെയാ……. അച്ചന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി ശബ്ദമുയർത്താൻ മാത്രം ധൈര്യം എനിക്കില്ല…….. അച്ചൻ എന്നോട് ഇതുവരെ ഒച്ച പോലും വെച്ചിട്ടില്ല……. എന്നാലും എനിക്ക് ഒരു പേടിയാ……..

അച്ചൻ: “നീ വാ…….. നമ്മുക്ക് ഒന്നു പുറത്ത് പോയി വരാം……..”

ഞാൻ: “ഞാനില്ല…….. അച്ചൻ പോയി വാ……..”

അച്ചൻ: നിന്നോട് വരോ എന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചില്ല……. വരാനാ പറഞ്ഞേ…….”

ആ ഡയലോഗ് കേട്ടതും ഞാൻ ചെറുത്തായിട്ട് പേടിച്ചോ എന്നു തോന്നി……..

മൂപ്പര് വരാൻ പറഞ്ഞ് മുന്നിൽ നടന്നു……. ഞാൻ ഒരു സെക്കന്റ് പോലും പാഴാക്കാത്തെ ഫോണും എടുത്ത് പിന്നാലെ പിടിച്ചു……..

സ്റ്റെപ്പിറങ്ങുമ്പോൾ അമ്മ അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു……..