അപരാജിതന്‍ 32 [Harshan] 8686

“മോളെ കാണുമ്പോ എനിക്ക് അമ്മയെ ഓർമ്മ വരുന്നു ”

“എനിക്കും അങ്ങനെ തന്നെയാ സ്വാമി , ഈ മണ്ണിനോടും ഇവിടത്തെ മക്കളോടുമുള്ള അന്പും അലിവും കാണുമ്പോ  അത് തന്നെയാ ഓർമ്മ വരുന്നത് ”

“വൈദ്യരെ ,, അഞ്ചു നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുൻപ് ഈ മണ്ണിന് നഷ്ടമായ  അവ്വയാ൪ പോലെ എനിക്കൊരു തോന്നൽ ”

വൈദ്യർ മുത്തശ്ശൻ അതിശയത്തോടെ സ്വാമിയേ നോക്കി.

“ഈ മണ്ണിന് അഞ്ചു നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുൻപ് നഷ്ടമയതല്ലേ അവ്വയാറിനെ , അതിനു ശേഷം എത്ര ദുഃഖം നമ്മുടെ വംശമനുഭവിച്ചു , ആരെങ്കിലും നമ്മളോട് അലിവ് കാണിച്ചിട്ടുണ്ടോ , എന്തേ  നമുക്ക് ഈ കുഞ്ഞിനെ നമ്മുടെ അവ്വയാർ  ആയി കരുതിക്കൂടെ ”

“അങ്ങനെ പാടുണ്ടോ സ്വാമി , നമ്മുടെ കാരണവൻമാർ പറഞ്ഞു കേട്ടതി൯ പ്രകാരം  അവ്വയാർ ‘അമ്മ എന്ന സ്ഥാനത്തിന് അവകാശ൦ നമ്മുടെ സംരക്ഷകനായ അയ്യനാരുടെ പത്നിക്കല്ലേ ”

“വൈദ്യരെ അത് കഴിഞ്ഞു പോയ , ഇനിയൊരിക്കലും തിരികെ ലഭിക്കാത്ത സത്യമല്ലേ, അയ്യനാർ ഇനിയൊരിക്കലും ഈ മണ്ണിൽ വരില്ല , അപ്പോൾ പിന്നെ അയ്യനാർ പത്നിയും വരില്ല , കാരണവന്മാർ കൈമാറിയ ആ അവ്വയാർ മുദ്ര ഇന്നും നമ്മുടെ പൂജാമുറിയിൽ ഉള്ളത് തനിക്കും അറിവുള്ളതല്ലേ , അത് നമുക്ക് ഈ പാർവ്വതി മോളെ അണിയിച്ചാലോ , എന്തോ അങ്ങനെയാ എന്‍റെ മനസ് പറയുന്നത് ”

“സ്വാമി ,,,എന്റെയും മനസ് അത് തന്നെയാ പറയുന്നത് , എന്തോ അല്ലെങ്കിൽ എന്തിനാ ഈ മോൾ ഇങ്ങനെ നമ്മളെ  സ്നേഹിക്കുന്നത് , നമ്മളോട് അലിവ് കാണിക്കുന്നത് “അങ്ങനെയാവട്ടെ സ്വാമി , ”

വൈദ്യർ സ്വാമിയുടെ കൈയിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു

സ്വാമി സന്തോഷത്തോടെ പൂജസ്ഥലത്തു ചെന്ന് അവിടെ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന ഒരു കൊച്ചു ലോഹചെപ്പ് കൈയിൽ  എടുത്തു.

അതുമായി ഇരുവരും പുറത്തെ തിണ്ണയിലേക്ക് വന്നു.

<<<<O>>>>

“മോളെ ”

“എന്താ മുത്തശ്ശ ” പാർവ്വതി വിളികേട്ടു

“ഈ വയസന്മാരുടെ ഉള്ളിലൊരു ആശയുണ്ട് , അതൊന്ന് പറഞ്ഞോട്ടെ ”

“പറഞ്ഞോ മുത്തശ്ശാ ”

“മോളെ , ഞങ്ങളുടെ ശിവശൈലത്തിന്‍റെ അവ്വയാറായി ഞങ്ങൾ കണ്ടോട്ടെ ”

“അവ്വയാറോ ?” അവൾ ആകാ൦ക്ഷയോടെ തിരക്കി

“മോളെ,,,ശിവശൈലത്തിന് മൂന്നമ്മമാരാണുള്ളത്  ,

ഒന്ന് ശങ്കരന്‍റെ പാതിയായ ആദിപരാശക്തി ദേവി പാർവ്വതി ,,

രണ്ടാമത്തേത്  ഞങ്ങളുടെ പെറ്റമ്മമാർ ,

മൂന്ന് ഞങ്ങളെ മക്കളെ പോലെ സ൦രക്ഷിക്കുന്ന പോറ്റമ്മ

ആയമ്മയെ ഞങ്ങൾ അവ്വയാർ എന്നാണു വിളിക്കുന്നത്

അഞ്ചു നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുൻപ് നഷ്ടപ്പെട്ടതാ ഈ മണ്ണിന് അവ്വയാറേ