Wonder 7 [Nikila] 2419

“ജോസഫ്, നീ ശരിക്കും മിടുക്കനാണ്. പക്ഷെ….”

 

അടിക്കൊണ്ട് നിലത്തു തളർന്നു കിടക്കുകയാണെങ്കിലും ക്യൂപ്പിട് തോറ്റു കൊടുക്കാൻ തയാറല്ല എന്ന് മനസിലായി. ഒരിക്കലും തോറ്റു കൊടുക്കാൻ താല്പര്യമില്ലാത്ത ഒരാളുടെ വാശി പോലെയുണ്ട്.

 

“പക്ഷെ…. നിനക്കൊരിക്കലും എന്നെ ഇല്ലാതാക്കാൻ പറ്റില്ല. പ്രണയത്തെ നശിപ്പിക്കാൻ മാത്രം നീ വളർന്നിട്ടില്ല. പ്രണയം കാരണം ജീവിതം നശിച്ച പലരും ഭൂമിയിലുണ്ട്. എന്നാൽ അവരുടെ ദുരന്തമല്ല, പകരം അവരുടെ പ്രണയമാണ് എല്ലാവരും ഇനി കൊട്ടി ഘോഷിക്കുകയുള്ളൂ”

 

തളർന്നു കിടക്കുമ്പോൾ പോലും കുത്തിത്തിരിപ്പുണ്ടാക്കുന്ന ക്യൂപ്പിടിന്റെ അവസ്ഥയോർത്ത് എനിക്കു സഹതാപം തോന്നി.

 

“ആഹാ, എന്നിട്ട് 😏” ഞാൻ.

 

“ഒരു നാൾ ഞാൻ നിന്നെ തേടി വരും. ഒരിക്കൽ നിന്റെ സിരകളിൽ പ്രണയം കേറിയാൽ നിനക്കൊരിക്കലും രക്ഷപെടാനാവില്ല ജോസഫ്”

 

അതും പറഞ്ഞു ആള് നിലത്ത് കമിഴ്ന്നു കിടന്നുക്കൊണ്ട് ചിരിച്ചു. എനിക്കു യാതൊരു കുലുക്കവും തോന്നിയില്ല.

 

“ക്യൂപ്പിട്, ഇനിയൊരിക്കലും നിനക്കെന്നെ തേടി അലയേണ്ടി വരില്ല. ഇനി ഞാൻ നിന്റെ കണ്മുന്നിൽ തന്നെയുണ്ടാവും. നമ്മൾ വീണ്ടും പരസ്പരം പരിചയപ്പെടും, അതോടൊപ്പം പരസ്പരം സംസാരിക്കുകയും ചെയ്യും. നമ്മൾ തമ്മിൽ തോളത്തു കയ്യിട്ടു നടന്നെന്നും വരാം. എന്നാൽ എപ്പോഴെങ്കിലും നീയെന്റെ ഞെഞ്ചത്തോട്ട് കേറാൻ വന്നാൽ നമ്മള് പിന്നെ കണ്ടുമുട്ടുന്നത് അത്ര നല്ല സുഖത്തിലായിരിക്കില്ല. അതോർത്തു വച്ചോ. പിന്നൊരു കാര്യം കൂടി, ഇനി ഞാൻ നിന്നെ കണ്ടാൽ പേടിക്കില്ല. നിന്നെ നേരിടാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു”

 

അവിടെ നിന്നും മറുപടിയൊന്നും ഉണ്ടായില്ല. ഞാൻ നിലത്തേക്ക് കുനിഞ്ഞു കമിഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന കപ്പിടിന്റെ മുഖം എന്റെ നേരെ തിരിച്ചു വച്ചു. എന്നാൽ ആ മുഖം കണ്ട് ഞാൻ ഞെട്ടി പുറകിലോട്ട് മറിഞ്ഞു. എനിക്കത് വിശ്വസിക്കാനായില്ല. ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് ശ്വാസം കിട്ടാത്ത പോലെ തോന്നി.

 

കാരണം ഞാനവിടെ ക്യൂപ്പിടിനു പകരം കണ്ടത് എന്റെ മുഖം തന്നെയായിരുന്നു. എന്റെ മുഖം ക്യൂപ്പിടിന്റെ സ്ഥാനത്ത്. ഭയം കൊണ്ട് ഞാൻ ദീർഘശ്വാസം വലിച്ചു വിട്ടു. അപ്പോൾ ഞാനിത്രയും നേരം തർക്കിച്ചതും തല്ലുക്കൂടിയതും എന്നോട് തന്നെയായിരുന്നോ ? ഈ ക്യൂപ്പിട് എന്ന് കരുതിയത് എന്റെ തന്നെ alter ego ആയിരുന്നോ. ആ രൂപം എന്നെ നോക്കി കൊലച്ചിരി ചിരിച്ചു. എനിക്കു ശരിക്കും അത്ഭുതം തോന്നി. എന്റെ കൊലച്ചിരി ഞാൻ തന്നെ നേരിട്ടു കാണുന്നു. പക്ഷെ അത് അധിക നേരം ഉണ്ടായില്ല. ആ രൂപം നിമിഷനേരം കൊണ്ട് ഒരുപിടി ചാരമായി മാറി. ഇപ്പോൾ എനിക്കു ചുറ്റും വീണ്ടും ശൂന്യത.

 

“ജോസഫ്…….”

 

എവിടെ നിന്നോ ഒരു ശബ്ദം എനിക്കു ചുറ്റും എക്കോ പോലെ മുഴങ്ങി കേട്ടു. പ്രായമായ ഒരു പുരുഷന്റെ ശബ്ദമായിരുന്നു അത്. ആ ശബ്ദത്തിന് നല്ല ഗാംഭീര്യവുമുണ്ടായിരുന്നു. എനിക്കാ ശബ്ദത്തിന്റെ ഉടമയെ തിരിച്ചറിയാൻ അധികസമയമൊന്നും വേണ്ടായിരുന്നു. അതാരാണെന്ന് മനസിലായപ്പോൾ മനസ്സുക്കൊണ്ട് എനിക്ക് അതിയായ സന്തോഷം തോന്നി. ചുറ്റും ഞാൻ കണ്ണോടിച്ചു നോക്കി. ഇല്ല, ആരെയും കാണുന്നില്ല.

 

“ജോസഫ്, നീ വിജയിച്ചിരിക്കുന്നു”

 

വീണ്ടും ആ ശബ്ദം പ്രതിധ്വനിയായി എനിക്കു ചുറ്റും മുഴങ്ങി. എന്നാൽ ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കുമ്പോൾ കാണുന്നത് ഇരുട്ട് മാത്രം. അങ്ങനെ എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ കണ്ണു പായിച്ചുക്കൊണ്ടിരിക്കേ ദൂരെ നിന്നും ഒരു നീല വെളിച്ചം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. ആ വെളിച്ചം എന്റെ അടുത്തേക്ക് അതിവേഗത്തിൽ പാഞ്ഞു വന്നു. എന്താണെന്നറിയാൻ അതിലേക്ക് ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കും മുൻപേ ആ വെളിച്ചം എന്നെ വേഗത്തിൽ വന്ന് അടിച്ചു തെറിപ്പിച്ചു.

 

…………………………………………………..

 

വെപ്രാളപ്പെട്ടു കണ്ണുകൾ തുറന്നു ഞാൻ ഞെട്ടിയെണീറ്റു. ഉറക്കത്തിൽ നിന്നാണ് ഞാൻ എണീറ്റതെങ്കിലും ഏറെക്കുറെ ഒളിമ്പിക്സ് മത്സരത്തിൽ പങ്കെടുത്തിട്ട് ക്ഷീണിച്ചതു പോലെ ഞാൻ കിതയ്ക്കുകയായിരുന്നു. ബെഡിൽ നിന്നും കൈ കുത്തിയെണീറ്റ് ഒരു കോട്ടുവായ പാസാക്കി വിട്ടു. തൊണ്ട വരണ്ടതുക്കൊണ്ട് നല്ല പോലെ ദാഹം തോന്നി.

 

“മിഖി, നീയാ വെള്ളമൊ…..”

 

അവനെ വിളിക്കാനായി സൈഡിലോട്ട് നോക്കിയപ്പോൾ മിഖിയെ കാണാനില്ല. ഞാൻ ബെഡിന്റെ മറുവശത്തും നോക്കി അവിടെയും മിഖിയെ കാണാനില്ല. മിഖി മാത്രമല്ല, റോയിയും ഇവിടെയില്ല. ചിലപ്പോൾ എന്നേക്കാൾ നേരത്തെ എണീറ്റിട്ടുണ്ടാകും. ഞാൻ ബെഡിനോട്‌ ചേർന്നുള്ള മേശയിലിരിക്കുന്ന വെള്ളം കുപ്പിയിൽ നിന്നും ഒരു കവിളോളം വെള്ളം നാവിലേക്ക് നുണഞ്ഞിറക്കി. പിന്നെ മെല്ലെ നിലത്തേക്കെണീറ്റു കാലു കുത്തി.

 

“അമ്മച്ചി!”