Wonder 7 [Nikila] 2417

“റോയ് വന്നെന്നു തോന്നുന്നു. മിഖി, നീ ലൈറ്റെല്ലാം ഓഫാക്കി റൂമിന്റെ താക്കോലെടുത്തു വന്നോ”

 

ഞാൻ റൂമിന്റെ വാതിൽ തുറന്നതും റോയിയെ പ്രതീക്ഷിച്ച ഞാൻ കണ്ടത് ഞങ്ങളുടെ റൂമിന്റെ വാതിൽക്കൽ ഒരു കൂട്ടം ആളുകള് കൂടി നിൽക്കുന്നതാണ്. ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങിയതും എല്ലാവരും എന്റെ മുന്നില് വട്ടം കേറി നിന്നു. ചക്ക് ദേ ഇന്ത്യ ?. പക്ഷെ ഈ സംഭവം ഏതാ വകുപ്പെന്ന് മാത്രം മനസിലായില്ല. ഇന്ന് പകല് ഞങ്ങള് നടത്തിയ കലാപരിപാടികളുടെ ബാലൻസ് വല്ലതുമാണോ ?. അല്ലെങ്കിൽ ഇവിടെ ഞാനറിയാതെ മിഖി പരിചയപ്പെടാൻ പോയ ആരെങ്കിലുമാണോ ?. ഇതിപ്പോ ആരോടാ ഒന്ന് ചോദിക്കാ ?. എന്തു മാരണമായാലും വന്നവരുടെയെല്ലാം നോട്ടം കണ്ടാൽ ഏതാണ്ടെന്നേ ഭിത്തിയില് തേച്ചോട്ടിക്കാൻ വന്ന പോലെയുണ്ട്. മിക്കവാറും ഇന്ന് ഞാൻ ഇടി വാങ്ങിച്ചു കൂട്ടും. എന്തായാലും ഇന്ന് രാത്രി ഊട്ടിയിലെ ആശുപത്രിയും കൂടി ചുറ്റിക്കാണാനുള്ള ഭാഗ്യമുണ്ടാവുമെന്ന് തോന്നുന്നു. ജോസഫ്, നീ പതറരുത്?. ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ പറഞ്ഞു.

 

റൂമിന്റെ താക്കോലും വിരലിലിട്ടു കറക്കിക്കൊണ്ട് മൂളിപ്പാട്ടും പാടിക്കൊണ്ട് വന്ന മിഖിയും ആൾക്കൂട്ടം കണ്ടു പതറി പോയി. അവൻ കാര്യം മനസ്സിലാകാതെ എന്നെ നോക്കി. അപ്പോൾ ഇവര് ഇവന്റെ കൂട്ടുക്കാരല്ലാന്ന് ഉറപ്പായി. എന്നാലും ആ സംശയമങ്ങ് തീർത്തേക്കാം. ഞാൻ മെല്ലെ അവന്റെയടുത്തേക്ക് ആൾക്കൂട്ടത്തിനിടയിലൂടെ നീങ്ങിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

 

“ടാ, മിഖി. ഞാൻ നേരെത്തെ പുറത്തേക്ക് പോയ ഗ്യാപ്പില് നീയാരുടെയെങ്കിലും റൂമിൽ കേറി പടക്കം പൊട്ടിച്ചോ ?”

 

അവനെനെ കത്തുന്ന മാതിരി നോട്ടം നോക്കി.

 

“പിന്നേയ്, ആ പടക്കം ഇതു വരെ ഞാൻ പൊട്ടിച്ചിട്ടില്ല. സാധനം ഇപ്പോഴും എന്റെ കയ്യീ തന്നെയുണ്ട്”

 

“അയ് ശരി. ഇപ്പോഴും നീയത് കളഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലേ. ഇനിയും ആരൊക്കെയോ ബലിയാടാവാനുണ്ടെന്ന് ഉറപ്പായി?”

 

അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.

 

“പിന്നെ ഇതെന്തോന്നാടാ വല്ലാത്തൊരു ആൾക്കൂട്ടം, വണ്ടി പിടിക്കാനായിട്ട് ഇത്രേം പേര് പോയോ ??”

 

“ഇതതല്ല ജോ, നേരത്തെ ഇവിടെ ആളാവാൻ വേണ്ടി അലറി കളിച്ചില്ലേ. അപ്പൊ ആലോചിക്കണായിരുന്നു”

 

ഞാൻ ആൾക്കൂട്ടത്തെ നോക്കി. എല്ലാവർക്കും കലിപ്പ്. നേരത്തെ റോയിയോട് അലറിയത് കുറച്ചു ഉച്ചത്തിലായിപ്പോയെന്ന് ഇപ്പോഴാ ഓർമ്മ വന്നത്. അപ്പോൾ അതാണ് കാര്യം, ഞാൻ തെണ്ടീ എന്ന് ഇടയ്ക്ക് അലറിവിളിച്ചിരുന്നു. ആ വിളി കേട്ട് എത്തിയതാണ് ഇവര്?. മുന്നില് വന്നവരൊക്കെ പൊട്ടിത്തെറിക്കാൻ തയ്യാറായാ നിൽപ്പ്. ഞാനവരെ നവരസങ്ങളിലൊന്നായ കരുണാ ഭാവമിട്ട് നോക്കി. ചിലപ്പോ പാവം തോന്നി തല്ലാതെ വിട്ടാലോ?.

 

അപ്പോഴേക്കും റോയ് എവിടെ നിന്നോ പാഞ്ഞിങ്ങോട്ടെത്തി.

 

“ജോ, ഒരു വണ്ടി കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്”

 

അവൻ കയ്യിലിരുന്ന താക്കോല് പൊക്കി കാണിച്ചു. മിഖി ആ നേരം കൊണ്ട് റൂമിന്റെ വാതില് പൂട്ടിയിരുന്നു. റോയിയെ ആൾക്കൂട്ടം തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ ഗ്യാപ്പില്  ഞാൻ മിഖിയുടെ കയ്യും പിടിച്ചുകൊണ്ട് റോയിയെയും കൂട്ടി പുറത്തോട്ടൊരു ഓട്ടമായിരുന്നു. അവര് ഞങ്ങളുടെ പിന്നെ വരുന്നുണ്ടോ എന്നറിയാനായി തിരിഞ്ഞു നോക്കാൻ പോലും പറ്റിയില്ല. ഓടുന്ന വഴിക്ക് റീനയെ കണ്ടു. അവളെന്നെ വിളിച്ചെങ്കിലും ഞാൻ നിന്നില്ല. ഞങ്ങള് മൂന്നു പേരും ഓടി പുറത്തേക്കിറങ്ങി റോയ് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച കാറുമെടുത്ത് റെസ്റ്റോറന്റിലോട്ട് വിട്ടു. ഇത്തവണ ഗൂഗിൾ മാപ്പിനോട് സഹായം ചോദിച്ചപ്പോൾ അതു കഴിഞ്ഞ തവണത്തേപ്പോലെ ചതിച്ചില്ല. നല്ലൊരു ഫൈവ് സ്റ്റാർ റെസ്റ്റോറന്റിലോട്ടുള്ള വഴി മാപ്പ് വച്ചു കണ്ടു പിടിച്ച് ഞങ്ങള് അങ്ങോട്ട് ലക്ഷ്യമാക്കി കാറും കൊണ്ട് നീങ്ങി.

 

കാറ് ഓടിക്കുന്നത് റോയ് ആയിരുന്നു. ഞാൻ സൈഡ് സീറ്റിലും മിഖി പുറകിലും ഇരുന്നു. കാറിനകത്ത് കേറിയപ്പോ തൊട്ട് എല്ലാവരും സൈലന്റായി. എന്നാപ്പിന്നെ ഞാൻ തന്നെ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങാമെന്ന് കരുതി.

 

“റോയ്…”

 

“ഉം”

 

“നീ വന്നത് കറക്റ്റ് സമയത്താട്ടോ. അൽപ്പം കൂടി വൈകിയിരുന്നെങ്കിൽ ഞങ്ങളുടെ എല്ലും നഖവും മാത്രേ ബാക്കി കിട്ടുള്ളോയിരുന്നു”

 

“ഞങ്ങളുടെയല്ല, ജോയുടെ മാത്രം. എനിക്കു കുട്ടിയാണെന്ന പരിഗണനെയെങ്കിലും കിട്ടും. വെറുതെ അലറി ആളെക്കൂട്ടുമ്പോൾ ഓർക്കണായിരുന്നു”

 

ഞാൻ റോയിയെ നോക്കി അവനപ്പോഴും മിണ്ടാട്ടമില്ല. എന്നെ നോക്കാതിരിക്കാൻ മുഖം മറച്ചിരിക്കുന്നു. ഇനിയിപ്പോ ഞാൻ നേരത്തെ ഒച്ച വച്ചത് ഇവന് ഫീലായി കാണോ. ശ്ശേ! വേണ്ടായിരുന്നു.