??സേതുബന്ധനം 3 ?? [M.N. കാർത്തികേയൻ] 403

“ടീച്ചർ എന്ന വിളി എനിക്കൊരുമാതിരി തോന്നുന്നു. ഞാൻ എന്ത് വിളിക്കട്ടെ വേറെ”

“നീ എന്നോ നിങ്ങൾ എന്നോ ഉമ്മ വിളിക്കും പോലെ അച്ചു എന്നോ വിളിച്ചോ. അത് വിട്. ആൾ ആരാ എന്നു പറ”

“ആളിനെ നിങ്ങൾ അറിയും. പറയട്ടെ. ആരും അറിയരുത്”

“ഇല്ലടാ നീ പറ.”

“ആൾ വേറെ ആരുമല്ല എന്റെ ഒരു ടീച്ചർ ആണ്. ആയിഷ എന്നാണ് പേര്. ഉമ്മ അച്ചു എന്നു വിളിക്കും. എനിക്ക് അവളെ നീ എന്നോ നിങ്ങൾ എന്നോ വിളിക്കാം. ”

അവന്റെ വാക്കുകൾ എന്നിൽ ഒരു കുളിർമഴ പോലെ പെയ്തിറങ്ങി. ഒരു നിമിഷം ഞാൻ ഭൂമിയിൽ ആണോയെന്നു ചിന്തിച്ചു. ഞാൻ കേൾക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ച വാക്കുകൾ അവനിൽ നിന്നും വീണിരിക്കുന്നു.

പക്ഷെ….പക്ഷെ.. എന്നെ പിന്നോട്ട് വലിക്കുന്ന ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ട്. ഞാനവന്റെ ടീച്ചർ ആണ്. അധ്യാപിക ഒരിക്കലും ഒരു വിദ്യാർഥിയെ അങ്ങനെ കാണരുത്. ആ ചിന്ത എന്നെ പിന്നോക്കം വലിച്ചു. എന്റെ മൗനം അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. അവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞു.

“ഇപ്പൊ എന്നോട് നിങ്ങൾക്ക് എന്ത് വികാരമാണ് തോന്നുന്നത് എന്നെനിക്ക് അറിയില്ല. മനസ്സിൽ തോന്നിയ ഇഷ്ട്ടം തുറന്നു പറഞ്ഞതിനെ ഒരു കൗമാരക്കാരന്റെ എടുത്തു ചാട്ടം എന്നോ പക്വത ഇല്ലായ്മയുടെ ബാക്കി പത്രമെന്നോ വിശേഷിപ്പിച്ചു എന്റെ പ്രണയത്തെ വില കുറച്ചു കാണാം.

ഒരുപക്ഷേ നിങ്ങളെന്നെ വെറുക്കുമായിരിക്കും. അതിലെനിക്ക് തെല്ലും പരിഭവമില്ല. ഒരപേക്ഷ മാത്രം. വെറുക്കുമ്പോൾ എന്നെ ഭ്രാന്തമായി വെറുക്കുക. ആ വെറുപ്പിനു എന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ ഗന്ധമുണ്ടാകും. ഒരുനാൾ നമ്മളൊരുമിച്ചു കാണേണ്ട സ്വപ്നങ്ങളുടെ വിയർപ്പ് കണങ്ങൾ അതിൽ പറ്റി പിടിച്ചിരിക്കും.

നിന്നിലെ എന്നെ ആ വെറുപ്പിലൂടെ അജയ്യൻ ആക്കണം. എന്റെ പ്രണയം അമരത്വം നേടണം. അത് കണ്ടു വെറുതെ എനിക്ക് മന്ദഹസിക്കണം. തോറ്റ് പോയവന്റെ അല്ല മരണത്തെയും തോൽപ്പിക്കാൻ എന്റെ പ്രണയത്തിന് കഴിയുമെന്ന ആത്‍മവിശ്വാസം കൊണ്ട് ജയിച്ചു കേറിയവന്റെ ചിരി.

നീ വാക മരം കണ്ടിട്ടില്ലേ. തന്നെ വേരുറപ്പിച്ചു നിറുത്തുന്ന മൺതരികൾ മഴയെ പ്രണയിക്കുമ്പോഴും അവൾ പ്രണയിക്കുന്നത് വിരഹ ദുഃഖത്താൽ ചുട്ടു പൊള്ളുന്ന സൂര്യനെ ആണ്. അവൻ ചാർത്തി കൊടുത്ത സിന്ദൂരം എന്ന പോലെയുള്ള ചുവപ്പ് നിറം അവളെ മനോഹരിയാക്കും.