അച്ഛനും രാധമ്മയും അകത്തേക്കു കയറിയപ്പോഴാണ് അതുലിന്റെ പിന്നിലുള്ള മീരയെ അമ്മായി ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്… അമ്മായി ഞട്ടിത്തരിച്ചു നിന്നു. ചുറ്റും കറങ്ങുന്നത് പോലെ തോന്നി. എവിടെയെങ്കിലും താങ്ങിപ്പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചതും അവർ വെട്ടിയിട്ട വാഴപോലെ നിലത്തേക്ക് വീണു. 

“അമ്മേ ”

 

അതുലും മീരയും ഒരേ പോലെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് ഓടിച്ചെന്നു.. രാധമ്മ അവരെ മടിയിലേക്കെടുത്ത് കിടത്തി… പുറത്തെ ബഹളം കേട്ട് അമ്മാവനും സെലിനും ഇറങ്ങി വന്നു. അമ്മായിക്ക് എന്തുസംഭവിച്ചെന്നറിയാതെ അവരും ഞെട്ടി.. അച്ചു പെട്ടെന്ന് ബാഗിലിരുന്ന വെള്ളം അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് തളിച്ചു..അമ്മായി പതിയെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു ഒരു പകപ്പോടെ ചുറ്റിലും നോക്കി മീരയിലേക്ക് നോട്ടം പതിഞ്ഞതും മോളേന്നു വിളിച്ചു ഒറ്റക്കരച്ചിലായിരുന്നു..

 

 

പെട്ടന്ന് അമ്മായി കരയുന്ന കണ്ട് ഇതെന്താ സംഭവിച്ചതെന്നമട്ടിൽ അമ്മാവൻ എല്ലാവരേയും ശ്രെദ്ധിക്കുന്നത്. മീരയുടെ മുഖം കണ്ടപ്പോൾ അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി. മീരക്ക് എന്തുചെയ്യണമെന്നറിയില്ലായിരുന്നു. അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അങ്ങനെ തന്നെ അനങ്ങാതെ അമ്മയോട് ചേർന്നിരന്നു..

 

 

“മോളെ നീ എവിടായിരുന്നെടി… എത്രനാളായി നിന്നെ കണ്ടിട്ട്. ഒന്ന് വിളിക്കാൻ പോലും നിനക്ക് തോന്നീല്ലല്ലോ ” അവർ വിതുമ്പി കൊണ്ട് മീരയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചുക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു

 

 

“അമ്മേ ഞാൻ… ” അവൾക്കു എന്തുപറയണമെന്നറിയില്ലാരുന്നു. അവളും കരഞ്ഞുപോയി.

 

 

” അമ്മേ , അവൾ വന്നതല്ലേ ഉള്ളൂ നമുക്ക് സമാധാനത്തിൽ ചോദിക്കാം ” അവളുടെ വിഷമം കണ്ടു സെലിൻ പറഞ്ഞു

 

 

“എന്റെ പൊന്നുമോൾ ആകെ ക്ഷീണിച്ചുപോയി… വാമോളെ കേറിവാ… “മീരയുടെ കൈപിടിച്ചുകൊണ്ട് അമ്മായി പറഞ്ഞു