ദുർഗ്ഗ [മാലാഖയുടെ കാമുകൻ] 2168

സമയം കടന്നു പോയി.. ഒരു ആശ്രയത്തിന് ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി… ആരും ഇല്ല…ഞാൻ മണ്ഡപത്തിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി.. എന്റെ അമ്മ എന്റെ അടുത്ത് വന്നു നിന്ന് കരഞ്ഞു.. എന്റെ കൂട്ടുകാരും ഒപ്പം വന്നു നിന്നു..

“പോകാം? വെറുതെ എന്തിനാ ബഫൂൺ പോലെ ഇവിടെ?”

ഞാൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മ സമ്മതിച്ചു.. ഞാൻ മെല്ലെ നടന്നു പുറത്തിറങ്ങി..

“മോനെ.. പോവല്ലെടാ…”

എന്ന് വിളിച്ചു കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ലക്ഷ്മിയുടെ അച്ഛൻ വന്നു എന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു.. ചങ്കു പൊട്ടി കരയുകയാണ് ആ മനുഷ്യൻ..

“എന്തിനാ? നാട്ടുകാർക്ക് കളിയാക്കാൻ നിന്നു കൊടുക്കാനോ?”

എനിക്ക് എന്റെ സങ്കടം മറച്ചു വെക്കാൻ ആയില്ല..

“പകരം ആരെങ്കിലും ഉണ്ടോ? മുഹൂർത്തം ഇനിയും കഴിഞ്ഞിട്ടില്യ…”

ശാന്തി വേഗം വന്നു ചോദിച്ചു. പകരം എടുക്കാൻ ഇതെന്താ? എനിക്ക് ദേഷ്യം വന്നു..

“ഉണ്ട്.. ഉണ്ട്.. എന്റെ ഇളയ മോൾ.. ദുർഗ്ഗ….!”

അവളുടെ അച്ഛൻ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞെട്ടിയത് ഞാൻ മാത്രം അല്ല.. അത് കേട്ട് വിറച്ചു ചോര വാർന്നു നിൽക്കുന്ന ദുർഗ്ഗയെ ഞാൻ കണ്ടു.

“ഏയ് വേണ്ട.. അതൊന്നും ശരിയാകില്ല…”

ഞാൻ അയാളുടെ കൈ വിടുവിച്ചു നടന്നു..

“മോളെ.. ഒന്ന് പറയടീ… എന്റെ പൊന്നു മോളല്ലേ ? അച്ഛന്റെ മാനം രക്ഷിക്ക്‌ മോളെ…നമ്മൾ കാരണം ആ ചെക്കൻ…..”

അയാൾ അവളോട് കെഞ്ചുന്നത് ഞാൻ കെട്ടു..

“സമ്മതം.. എനിക്ക് സമ്മതം.. “

ദുർഗ്ഗയുടെ വാക്കുകൾ അടുത്ത ഇടിമുഴക്കി.. ഒരു നിമിഷം.. എല്ലാവരും നിശബ്ദർ ആയി..

എന്റെ കാലുകൾ നിലത്തു ഉറച്ചത് പോലെ ആയി.. അപ്പു എന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു..

“എന്നാൽ ഇരുത്തിക്കോളൂ.. സമയം ഇല്ല്യ..”

ശാന്തി തിടുക്കം കൂട്ടി.. അത് കേട്ടതും അപ്പു എന്നെ വലിച്ചു കൊണ്ടുപോയി മണ്ഡപത്തിൽ എത്തിച്ചു..

“ഇല്ല മോളെ.. ഇത് ശരിയാകില്ല.. പ്ലീസ്‌…”

ഞാൻ അപ്പുവിനോട് കെഞ്ചി പറഞ്ഞു..

“ഷറ്റ്‌ ദി ഹെൽ അപ്പ് ഏട്ടാ.. ഡോണ്ട് സെ എ ഡാം വേർഡ്…!”

അവൾ അതും പറഞ്ഞു എന്നെ ബലം പിടിച്ചു മണ്ഡപത്തിൽ ഇരുത്തി. ഞാൻ എണീറ്റ് പോകാൻ നോക്കി.. അമ്മ എന്നെ അവിടെ പിടിച്ചു ഇരുത്തി..