??സേതുബന്ധനം 3 ?? [M.N. കാർത്തികേയൻ] 403

“അതെന്താ….”

“ഉപ്പ മരിച്ചു. ആകെ ഉണ്ടായിരുന്ന അനിയൻ നാടും വീടും ഒക്കെ ഉപേക്ഷിച്ചു എങ്ങോട്ടോ പോയി”.

അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ തൊണ്ട ഇടറിയതും വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞതും കണ്ണു നിറഞ്ഞതും അവൻ കണ്ടു.

“സോറി. എനിക്ക് അറിയില്ലാരുന്നു.”

അവൻ പതുക്കെ പറഞ്ഞു .

കണ്ണു നിറച്ചിരിക്കുന്ന എന്റെ മുഖത്തേക്ക് അവൻ നോക്കി. അവൻ എന്റെ കണ്ണീർ കൈകൾ കൊണ്ട് തുടച്ചു. ഞാൻ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഇമവെട്ടാതെ നോക്കി.

. അവനൊന്നു ചിരിച്ചു കൊണ്ട് കടലിലേക്ക് നോട്ടം മാറ്റി.

“ടീച്ചറെ നമ്മൾ മനുഷ്യന്മാരുടെ സങ്കടങ്ങളുടെ പ്രധാന കാരണം എന്താണെന്നറിയാമോ? നമ്മൾ ഒരിക്കലും നമ്മളെക്കാൾ താഴെ ഉള്ളവരെ നോക്കില്ല. മേലിലോട്ടെ നോക്കാറുള്ളൂ.

ഉദാഹരണം പറയാം: ഒരാൾ അയാൾക്ക് നല്ല ഒരുനില വീടുണ്ട്. എങ്കിലും അയാൾ അയൽവക്കക്കാരന്റെ ഇരുനില വീട്ടിലോട്ട് നോക്കി പറയും. ഞാനെന്തൊരു ഭാഗ്യദോഷി ആണ്. എനിക്ക് ഒന്നുമില്ല. അവന്റെ ജീവിതം ഒക്കെ എന്ത് രസം ആണ്. അത് പോലെ ആയാൽ മതിയായിരുന്നു. ഈ പറഞ്ഞയാളുടെ ആ സങ്കടം മാറികിട്ടാൻ ഒരു വഴിയുണ്ട്. ഇരുനില വീട് ഉള്ളവനെ നോക്കാതെ വീടും കിടപ്പാടവും ഇല്ലാത്തവനെ നോക്കണം. അപ്പൊ അയാൾക്ക് മനസ്സിലാവും അയാളെത്ര ഭാഗ്യവാൻ ആണെന്ന്. അത് പോലെ ടീച്ചറിന് ഇപ്പൊ ഉമ്മയെങ്കിലും ഉണ്ടല്ലോ. അപ്പൊ ആരുമില്ലാത്ത എന്നെ നോക്കി നിങ്ങളെത്ര ഭാഗ്യവതി ആണെന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്കൂ. സങ്കടത്തിന്റെ കേസിൽ മാത്രം താഴെ ഉള്ളവനെ നോക്കിയാൽ മതി കേട്ടോ. വല്ല ലക്ഷ്യങ്ങളും നേടാൻ ആണെങ്കിൽ മുകളിൽ ഉള്ളവനെ നോക്കി അവനെക്കാൾ മുകളിൽ എത്താൻ നോക്കണം.”

അവന്റെ വാക്കുകൾ സത്യത്തിൽ ഒരു വല്ലാത്ത പ്രോത്സാഹനമാണ് എനിക്ക് തന്നത്. ഓരോ വാക്കുകളിലും മാന്ത്രികത ഫീൽ ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ഞാനവനെ നോക്കി ചിരിച്ചു. എന്റെ ചിരി അവനെയും ഹാപ്പി ആക്കി എന്നു തോന്നുന്നു.