? ഋതുഭേദങ്ങൾ ?️ 09 [ഖല്‍ബിന്‍റെ പോരാളി ?] 798

അനഘ എന്തുപറയണമെന്നറിയാതെ ദേവിനെ നോക്കിയിരുന്നു. അവള്‍ മാളുട്ടിയുടെയും ദേവിന്‍റെ ഒരുമിച്ചുള്ള നിമിഷങ്ങള്‍ മനസില്‍ കുട്ടികിഴിച്ചു നോക്കുകയായിരുന്നു. ദേവിന്‍റെ അവളോട് ഉള്ള സമീപനത്തില്‍ ഒരു സ്പോണ്‍സറേക്കാള്‍ ഒരു അച്ഛന്‍റെ വാത്സല്യവും സ്നേഹവും പ്രകടമായിരുന്നു. പോരാത്തതിന് അത് അനുവിന്‍റെ മകളാണ് എന്നറിയാന്‍ ആ കണ്ണുകള്‍ തന്നെ ധാരാളമായിരുന്നു. ആരെയും ആകര്‍ഷിക്കുന്ന വെള്ളാരം കണ്ണുകളാണ് ഇരുവര്‍ക്കും.

ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചിരുന്ന അനഘയ്ക്ക് അപ്പോഴാണ് മാളുട്ടിയെങ്ങനെ അവിടെയെത്തിയെന്ന സംശയം വന്നത്. ടോമിന്‍റെയും മാലുവിന്‍റെയും വാക്കുകളില്‍ അനുവിന്‍റെ കുടെ അവളുടെ കുഞ്ഞും മരിച്ചതാണ്. എന്നാല്‍ അവര്‍ പോലും അറിയാതെ ദേവിന്‍റെ കുഞ്ഞ് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ട്. അതും അവരുടെ കണ്‍മുന്നില്‍.

““മാളുട്ടിയെങ്ങനെ…. അവിടെ…..?”” അനഘ തന്‍റെ സംശയം ദേവിനോട് ചോദിച്ചു. അതുകേട്ടതോടെ ദേവ് കുടുതല്‍ വിഷണ്ണനായി. അവന്‍ അനഘയുടെ മുഖത്ത് നിന്ന് കണ്ണെടുത്ത് സൈഡിലെ ഒരു ചുമരിലേക്ക് നോക്കി നിന്നു. പിന്നെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.

““ഞങ്ങള്‍ ഒരിക്കലും ഒരു ഒളിച്ചോടല്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നതല്ല. എന്നാല്‍ അവളുടെ പപ്പയുടെ പ്രവൃത്തികള്‍ അവളിലും മാറ്റമുണ്ടാക്കി. നേരില്‍ കണ്ട അന്ന്, അവള്‍ അവസാനം എന്നോട് പറഞ്ഞതും അതാണ്. നമ്മുക്ക് എവിടേക്കെങ്കിലും ഓടി പോയി അവിടെ ജീവിക്കാമെന്ന്… ഒരു പക്ഷേ അന്നത്തെ മനസികാവസ്ഥയില്‍ എനിക്ക് അതിനെ എതിര്‍ക്കാന്‍ തോന്നിയില്ല. എന്നാല്‍ ഇറങ്ങി തിരിച്ചപ്പോഴാണ് അവളുടെ പപ്പയുടെ ശക്തി ഞങ്ങള്‍ അറിയുന്നത്. നാടും നഗരവും എല്ലാം പിള്ളേച്ചന്‍റെ ഗുണ്ടകളും പോലിസുമായിരുന്നു. അതിനാല്‍ നാട്ടിലേക്ക് വന്നിട്ട് കാര്യമില്ലെന്ന് ഞങ്ങള്‍ക്ക് മനസിലായി.

അപ്പോഴാണ് ചിറ്റശ്ശിയുടെ വില്‍പത്രത്തില്‍ കണ്ട ആ സ്ഥലത്തെ പറ്റി എനിക്ക് ഓര്‍മ വന്നത്. കുറച്ചു നാള്‍ ഇവരുടെയെല്ലാം കണ്ണുവെട്ടിച്ച് ജീവിക്കാന്‍ അതാണ് നല്ല സ്ഥലമെന്ന് ഞാനും ഉറപ്പിച്ചു. എങ്ങിനെയോ അവളെയും കൊണ്ടു ആരുടെയും കണ്ണില്‍ പെടാതെ അങ്ങോട്ട് വെച്ചു പിടിച്ചു.

അവിടെ ചെന്ന് കുറച്ചു മാസങ്ങള്‍ വേണ്ടി വന്നു അവിടെത്തെ കാടുവെട്ടി തളിച്ചു ഞങ്ങളുടെ മാത്രം ലോകം കെട്ടിപ്പടുക്കാന്‍. ഞങ്ങള്‍ മാത്രമുള്ള ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം ദേവലോകം…. കൃഷിയും മറ്റുമായി ഞങ്ങള്‍ സന്തോഷത്തോടെ അവിടെ ജീവിച്ചു. അതിനിടയില്‍ മനുഷ്യസഹജമായ ഗൃഹാതുരത്വം ഞങ്ങളെയും കീഴ്പ്പെടുത്തി തുടങ്ങിയിരുന്നു. അനുവിനാണെല്‍ പപ്പയെ വിട്ടു നില്‍ക്കുന്നതിന്‍റെയും, തന്നെ കാണാതെ പപ്പ വിഷമിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റിയും പറഞ്ഞു കരയാനെ സമയമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ഒരുപക്ഷേ മനുഷ്യമനസില്‍ വരുന്ന വികാരങ്ങളുടെ ഋതുഭേദങ്ങള്‍ അപ്പോള്‍ ഞങ്ങളിലും ജനിച്ചിരുന്നു. പപ്പയോടുള്ള ദേഷ്യത്തെ കവച്ചുവെച്ചു സ്നേഹമെന്ന പുതിയ ഋതു അവളില്‍ കടന്നുവന്നിരുന്നു.