സുൽത്വാൻ 8 [ജിബ്രീൽ] 317

ജിത്തുവിന്റെ മുഖത്തേക്കു നോക്കിയ അവൾ പേടിച്ചു പോയി കാരണം അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ക്രോധത്തിനു അവളെ എരിച്ചു കളയാനുള്ള ശക്തിയുണ്ടായിരുന്നു

“ആരാ മാലയെടുത്തത് …”ജിത്തു ഫോർക്ക് ഒന്നും കൂടി ഹന്നയുടെ കഴുത്തിൽ അമർത്തി കൊണ്ടലറി

“ഞ….. ഞ….. ഞാനാ എടുത്തത് അവളുടെ കഴുത്തിൽ നിന്നും വാഷ്‌റൂമില് വീണതാ യിരുന്നു ” പേടി കാരണം ഹന്നയുടെ വാക്കു കൾക്ക് ഭയങ്കര ഇടർച്ചയുണ്ടായിരുന്നു

ജിത്തു അവളുടെ കഴുത്തിൽ നിന്നും ഫോർക്കെടുത്ത് മാളുവിന് നേരെ നടന്നടുത്തു അവളുടെ മുഖത്ത് പേടിയും കുറ്റബോധവും നിറഞ്ഞൊരു ഭാവമായിരുന്നു

“എന്റെ ഉപ്പാനെ കള്ളനെന്നു വിളിച്ച നാവു ഇനി നിനക്കു വേണ്ട ….” അവന്റെ വാക്കുകളിലെ ശാന്തത അതിനുള്ളിലെ ക്രൗര്യത്തെ മറച്ചു പിടിച്ചിരുന്നു

പെട്ടന്ന് ജിത്തു മാളുവിന്റെ കഴുത്തിൽ പിടിച്ചുയർത്തി അവളുടെ കാലുകൾ ഭൂമിയിൽ നിന്നുമുയർന്നു അവളുടെ കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്കു തുറിച്ചു അവളുടെ ബോധം മറയുന്നതിനു മുമ്പ് പുറത്ത് പോലീസ് വണ്ടികളുടെ സൈറൻ മുഴങ്ങുന്നതവൾ കേട്ടിരുന്നു

മാളു ഉറക്കിൽ നിന്നെപ്പോലെ എഴുന്നേറ്റു

ജിത്തുവിനെ അഞ്ചോളം പോലീസുകാർ വളരെ പ്രയാസപ്പെട്ട് കൈ വിലങ്ങു വെച്ചു പുറത്തേക്കു കൊണ്ടു പോവാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്

“നിന്നെ ഞാൻ വെറുതെ വിടില്ല ഡീ………” മാളു കണ്ണു തുറന്നതു കണ്ട ജിത്തു അലറി

ആ വലിയ ഹാളിൽ അവന്റെ ശബ്ദം പ്രതിധ്വനിച്ചു

“നിന്നെ ഞാൻ വെറുതെ വിടില്ല……..” മാളുവിന്റെ മനസ്സിലും ആ വാക്കുകൾ മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

മാളു പതിയെ പറഞ്ഞു നിർത്തി ഷാനുവിനെ നോക്കി.അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഇരുളിൽ നീല നിറത്തിൽ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു വലിഞു മുറുകിയ അവൻ്റെ കരങ്ങൾ ടെറസിൻ്റെ ചുറ്റു മതിൽ മുറുകെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട് അവന്റെ മുഖത്ത് ദേശ്യമില്ലെങ്കിലും അവന്റെ കണ്ണുകളും കൈകളും അവന്റെ ദേശ്യത്തിന്റെ അളവ് എടുത്തു കാട്ടി