🌞 ഋതുഭേദങ്ങൾ 🌧️ 14 [ഖല്‍ബിന്‍റെ പോരാളി 💞] 1096

““പരിച്ച കയിഞ്ഞോ….?””

 

““കഴിഞ്ഞല്ലോ കണ്ണാ…. നമ്മുക്ക് പോവാം….”” അനഘ പറഞ്ഞു.

 

““ഹാ… പോവാം….””

 

““എക്സാം എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു….?”” ദേവ് അവര്‍ക്കിടയില്‍ കയറി….

 

““നന്നായി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്….”” ദേവിനെ ഒരു നോട്ടം കൊണ്ട് കടാക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് അനഘ പറഞ്ഞു.

 

““എന്ന വാ പോകാം….”” ഇത്രയും പറഞ്ഞ് ദേവ് താറിനടുത്തേക്ക് നടന്നു. പിറകെ അനഘയും. പതിവിലു വിപരീതമായി അമ്മയും മോളും ജീപ്പിന് പിറകിലാണ് കയറിയത്. അത് ദേവിന് അല്‍പം വിഷമമുണ്ടാക്കി. അവന്‍ മിറര്‍ ശരിയാക്കി അനഘയ്ക്ക് അഭിമുഖമായി വെച്ചു.

 

““എ… എന്‍റെ ബാഗെവിടെ….?”” എന്തോ ചിന്തിച്ചിരുന്ന അനഘ ദേവിനോട് ചോദിച്ചു.

 

““ഹാ… ഇവിടുണ്ട്….”” ഇത്രയും പറഞ്ഞ് ഡാഷ്ബോഡ് തുറന്നു ബാഗേടുത്ത് പിറകിലെ അനഘയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. അനഘ അത് വാങ്ങി ധൃതിയില്‍ തുറന്നു. അപ്പോഴും ദേവ് വണ്ടി സ്റ്റാര്‍ട്ടാക്കിയിരുന്നില്ല. കാരണം എക്സാം എഴുതി കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചുപോകുന്നവരുടെ ഭയങ്കര തിരക്കായിരുന്നു ഗേറ്റിനവിടെ. അതൊന്നു അടങ്ങട്ടെ എന്ന് ദേവ് വിചാരിച്ചു. അതുകൊണ്ട് അത്രയും നേരം അവന്‍ ഗ്ലാസ്സിലുടെ അനഘയെ നിരിക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു.

 

അനഘ ബാഗ് തുറന്നു ആദ്യം കൈയിലെടുത്തത് അവളുടെ താലിയായിരുന്നു. അവള്‍ അത് പെട്ടെന്ന് കഴുത്തിലുടെ ഇട്ടു. ഇതെല്ലാം കണ്ടു മാളുട്ടി അമ്മയെ സുക്ഷിച്ചു നോക്കി. അവള്‍ സ്വന്തം കഴുത്തില്‍ കിടക്കുന്ന മാലയില്‍ തൊട്ട് നോക്കി. താലിയിട്ട് കഴിഞ്ഞു മാളുട്ടിയെ നോക്കുന്ന അനഘ കാണുന്നത് തന്‍റെ മാലയില്‍ പിടിച്ചു അമ്മയെ തുറിച്ചു നോക്കുന്ന മാളുട്ടിയെയാണ്. അനഘ രണ്ടു കണ്ണും ചിമ്മി അവളോട് ചിരിച്ചു കാണിച്ചു. അവള്‍ക്ക് അത് മതിയായിരുന്നു. അനഘ പിന്നെ ബാഗ് അടച്ചുവെച്ചു. വേറെയൊരു ആഭരണവും അവള്‍ എടുക്കാന്‍ തുനിഞ്ഞില്ല. ഇത് കണ്ട് മുന്നിലിരുന്ന ദേവിന്‍റെ ചുണ്ടില്‍ ഒരു പുഞ്ചിരി ജനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

വാഹനങ്ങളുടെ തിരക്ക് കഴിഞ്ഞപ്പോ ദേവ് വണ്ടി സ്റ്റാര്‍ട്ടാക്കി പിന്നെ ഒഴിഞ്ഞ കോളേജിലേക്കുള്ള പാതയിലുടെ മെയിന്‍ റോഡ് ലക്ഷ്യമാക്കി ചലിച്ചു. ദേവ് യാത്രയിലുടനീളം അനഘയെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അനഘ മാളുട്ടിയുമായി സമയം ചിലവഴിക്കുകയായിരുന്നു. വണ്ടിയില്‍ മുഴുവന്‍ അവരുടെ സംസാരം മാത്രമായിരുന്നു. ഇറങ്ങാന്‍ വൈകിയത് കൊണ്ട് റൂമില്‍ എത്തിയപ്പോഴും അല്‍പം വൈകി.