🌞 ഋതുഭേദങ്ങൾ 🌧️ 14 [ഖല്‍ബിന്‍റെ പോരാളി 💞] 1096

അപ്പോഴേക്കും കാർമേഘങ്ങളെല്ലാം കൊണ്ട് ആകാശമെല്ലാം പൂര്‍ണ്ണമായി ഇരുണ്ട് കൂടിയിരുന്നു. തൃസന്ധ്യ കഴിഞ്ഞ ഒരു പ്രതീതിയായിരുന്നു അവിടെ മുഴുവന്‍. കുറച്ചു ദൂരത്തെ ഓട്ടത്തില്‍ നിന്ന് തന്നെ ദേവും അനഘയും മുഴുവനായി നനഞ്ഞിരുന്നു. അനഘ തന്‍റെ മുന്താണി നന്നായി പിഴിഞ്ഞ ശേഷം സ്വന്തം തല തോര്‍ത്തി തുടങ്ങി. ആ സമയം കൊണ്ട് ചീറ്റലിന്‍റെ തണുപ്പില്‍ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാന്‍ കുളപ്പുരയുടെ വാതില്‍ ദേവ് അകത്ത് നിന്ന് അടച്ചിരുന്നു. അതുകഴിഞ്ഞു തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ ദേവ് കാണുന്നത് തന്നെ നോക്കി നില്‍ക്കുന്ന അനഘയെയാണ്. ദേവ് ശ്രദ്ധിക്കുന്നു എന്നറിഞ്ഞ അനഘ അവനടുത്തേക്ക് നടന്നടുത്തു.

““മ്മ്….. തല കുനിയ്ക്ക്…..”” ദേവിന് മുന്നിലെത്തിയ അനഘ പറഞ്ഞു. അനുസരണയുള്ള കുട്ടിയെ പോലെ ദേവ് അവളുടെ മുന്നില്‍ തല കുനിച്ചു കാണിച്ചു. അതോടെ മുന്താണി തന്നെ ഉപയോഗിച്ചു അനഘ ദേവിന്‍റെ തല തോര്‍ത്തി തുടങ്ങി. തല കുനിച്ചു നിന്നിരുന്ന ദേവിന്‍റെ കണ്‍മുന്നില്‍ എന്നാല്‍ കണ്ടിരുന്നത് മഴ കൊണ്ട് നന്നഞ്ഞൊട്ടിയ അനഘയുടെ ശരീരമായിരുന്നു. ഇടുപ്പില്‍ നിന്ന് മാറി കിടന്ന സാരിയുടെ വിടവിലുടെ അവളുടെ നാഭികുഴിയും അതിന് താഴെ വെള്ളതുള്ളികള്‍ കൊണ്ട് തിളങ്ങുന്ന പൊന്നരഞ്ഞാണവും അവന് ദൃശ്യമികവേറി.

തന്‍റെ ശരീരത്തിലുടെ ഒരു തരിപ്പ് കയറി വരുന്നതറിഞ്ഞ ദേവ് വേഗം നോട്ടം അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. അപ്പോഴേക്കും അനഘയുടെ തല തോര്‍ത്തല്‍ പ്രക്രിയ കഴിഞ്ഞതിനാല്‍ അവള്‍ ദേവിന്‍റെ തല സ്വതന്ത്രമാക്കി. അതോടെ ദേവിന്‍റെ നോട്ടം അനഘയുടെ കണ്ണിലേക്ക് ആയിരുന്നു. അറിയാതെ അനഘയുടെ കണ്ണുകളും ദേവിന്‍റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് പരസ്പരം കൊളുത്തി വലിച്ചു. കുറച്ചു നേരം രണ്ടാളും പരസ്പരം നോക്കി നിന്നു. എന്നാല്‍ അപ്രതീക്ഷിതമായി അവിടെയ്ക്ക് ഒരു അതിഥി എത്തിയിരുന്നു.

കൂരാകൂരിരുട്ടായി മാറുന്ന പ്രകൃതിയെ കീറി മുറിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു മിന്നല്‍പിളര്‍പ്പ് ഭൂമിയിലേക്ക് വന്നു. ഇരുട്ടില്‍ മങ്ങിയ പ്രദേശത്തെ എല്ലാം അല്‍പ നേരത്തേക്കെങ്കിലും വ്യക്തമായി കാണിക്കാന്‍ സാധിച്ചു. എന്നാല്‍ ആ മിന്നല്‍ അനഘയുടെ മുഖത്തേക്ക് പേടി ജനിപ്പിച്ചു. അതിനുശേഷം കാതടപ്പിക്കും വിധം കയറി വന്ന ആ ഇടി ശബ്ദം കുടെയായപ്പോള്‍ അനഘ ദേവിന്‍റെ ശരീരത്തിലേക്ക് ചാഞ്ഞു. വെറുതെ ചാഞ്ഞു എന്ന് പറഞ്ഞ പോരാ അതൊരു ആലിംഗനമായിരുന്നു. തന്‍റെ പേടിയെ തന്‍റെ ഇണയുടെ ശരീരത്തിലേക്ക് കയറ്റി വെയ്ക്കുന്ന പോലെ….