🌞 ഋതുഭേദങ്ങൾ 🌧️ 14 [ഖല്‍ബിന്‍റെ പോരാളി 💞] 1096

പിന്നെ മൂന്നാളും കുളിച്ചു ഫ്രഷായി. എന്നാല്‍ ദേവിന് മാളുട്ടിയുടെയും അനഘയുടെയും ഇടയിലേക്ക് കയറി ചെല്ലാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. മകളും അമ്മയും കുടെ ടിവിയും കളികളുമായി ബാക്കി നേരം ചിലവഴിച്ചു. ദേവ് പോയി ഫുഡ് കൊണ്ടുവന്നപ്പോ അനഘ സ്വയം കഴിക്കുന്നതിനൊപ്പം മാളുട്ടിയ്ക്ക് വാരി കൊടുത്തു. എല്ലാം കൊണ്ടും അനഘ മാളുട്ടിയിലേക്ക് മാത്രമായി ഒതുങ്ങി ചേര്‍ന്നിരുന്നു. എക്സാം കുടെ കഴിഞ്ഞതോടെ മാളുട്ടിയുമായി എന്തായാലും പിരിയേണ്ടി വരുമെന്ന തിരിച്ചറിവ് അവളുടെ സ്നേഹത്തെ മൊത്തമായി പുറത്തെടുക്കാന്‍ കാരണമായി തീര്‍ന്നിരുന്നു. മറ്റേത് മാളുട്ടിയുടെ വികൃതി കുടുതലാവുമ്പോ അവളെ ശാസിക്കുന്ന അനഘ ഇന്ന് അതിലും സന്തോഷം കണ്ടെത്താന്‍ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

ഉച്ചയ്ക്ക് നന്നായി ഉറങ്ങിയത് കൊണ്ട് മാളുട്ടിയുടെ രാത്രിയിലെ ഉറക്കം പതിവിലും വൈകിയിരുന്നു. അവസാനം രാവിലെ നേരത്തെ പോകണം അതിനാല്‍ വേഗം ഉറങ്ങാന്‍ നോക്ക് എന്ന് പറഞ്ഞ് ദേവ് തന്നെ രണ്ടാളോടും കിടക്കാന്‍ പറഞ്ഞു. പിന്നെ അധികം വൈകാതെ അനഘ മാളുട്ടിയെ ഉറക്കി തുടങ്ങി. പത്ത് പതിനഞ്ച് മിനുറ്റ് കൊണ്ട് അവള്‍ ഉറങ്ങിയിരുന്നു.. എന്നാൽ അപ്പോഴും അനഘയ്ക്ക് തനിച്ചായാ പോലെ ഒരു തോന്നല്‍ തോന്നി. കണ്ണടച്ചിട്ടും ഉറക്കം വരുന്നില്ല.

““അനഘേ….”” പെട്ടെന്ന് പിറകില്‍ നിന്ന് ദേവിന്‍റെ വിളി വന്നു. അനഘ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.

““താന്‍ വാ…. നമ്മുക്ക് കുറച്ചു നേരം സംസാരിച്ചിരിക്കാം…”” ദേവ് ബാല്‍ക്കണിയുടെ വാതിലില്‍ നിന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അനഘയുടെ മനസില്‍ അപ്പോള്‍ സന്തോഷത്തേക്കാള്‍ സങ്കടമാണ് തോന്നിയത്. ഇന്നിപ്പോ ഈ അവസ്ഥയിലേക്ക് നയിച്ചത് അന്നത്തെ ഇങ്ങനെയൊരു ബാല്‍ക്കണി സംസാരമാണ്. എങ്ങനെയൊക്കെ ഒഴിഞ്ഞുമാറാന്‍ നോക്കിയിട്ടും ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്ന് പരിക്ഷ എഴുതിപ്പിച്ചു. ഇനി അതില്‍ പാസായാല്‍ കഴിഞ്ഞു എല്ലാം….

““ഇനിയെന്ത് കാര്യമാണാവോ….?”” എന്നു പിറുപിറുത്ത് കൊണ്ട് അനഘ എഴുന്നേറ്റ് ബാല്‍ക്കണിയിലേക്ക് നടന്നു. അവിടെ കൈവരിയില്‍ ഇരു കൈകളും പിടിച്ചു ദേവ് നില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അനഘ അതിന് കുറച്ചപ്പുറത്തായി നിന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു. മുന്നില്‍ കോയമ്പത്തൂര്‍ നഗരത്തിന്‍റെ രാത്രി ദൃശ്യമാണ്. അവിടെത്തെ പ്രധാന സംഭവങ്ങളെല്ലാം അവിടെ നിന്ന് നോക്കിയാല്‍ കാണാം…

““എനിക്ക് തന്നോട് കുറച്ചു കാര്യം പറയാനുണ്ട്…. താനത് കേള്‍ക്കണം….”” അല്‍പസമയത്തേ നിശബ്ദതയ്ക്ക് ശേഷം ദേവ് അനഘയേ നോക്കി പറഞ്ഞു.