ഒന്നും ഉരിയാടാതെ 42 [നൗഫു] 5479

ആ ചുറ്റുപാടിൽ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിൽക്കുക എന്നത് റിസ്ക് ആയിരുന്നു.. ഉള്ളിൽ രണ്ടു കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ലോകം കാണുവാൻ വളരുന്നത് കൊണ്ട് ഡോക്ടർസിന്റെ അഭിപ്രായം മാനിച്ചു ഞാൻ വീട്ടിലേക് വന്നു… ഒരിക്കലും അത് ഞാൻ ഇഷ്ട്ടപെട്ടിരുന്നില്ല എങ്കിലും…

ബാവുവിനെ പിരിഞ്ഞിരിക്കാൻ എന്റെ മനസ് സമ്മതിക്കാതെ തന്നെ നിന്നു.. അന്ന് മുതൽ എന്റെ മനസിന്റെ താളം തെറ്റുവാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു… ഒന്നിനും ഒരു താല്പര്യം ഇല്ലാത്തത് പോലെ…

ഇനിയങ്ങോട്ട്  ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കാകുമോ എന്നൊരു ഭയം എന്റെ മനസിൽ നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

അപ്പോഴെല്ലാം ബാവുവിന്റെ ഉമ്മയായിരുന്നു എന്റെ കൂടേ നിന്ന് ധൈര്യം തന്നു കൊണ്ടിരുന്നത്.. അവനു ഒന്നും പറ്റില്ല എന്ന് ഒരുമ്മക് മാത്രം തോന്നുന്നു കോൺഫിഡൻസ്… ധീരത.. ഞാനും ഒരു ഉമ്മയായാൽ എനിക്കറിയാൻ പറ്റുമായിരിക്കും…

എന്റെ ബാവു.. അവനെ ഞാൻ എന്തിനാണ് തള്ളി പറഞ്ഞത്… പടച്ച റബ്ബേ എന്തിനായിരുന്നു അവനെ എന്നിൽ നിന്നും ഒരുപാടകറ്റി നിർത്തിയത്…

വെറും ഒരു സാധാ നാട്ടിൻ പുറത്തുകാരൻ എന്നുള്ള ലേബലിൽ കുടുംബത്തിലും ബന്ധുക്കളിലും തന്റെ കൂട്ടുകാർക്കിടയിൽ പോലും അവനു ഒരു വിലയില്ല എന്നെന്റെ മനസിൽ തോന്നിയ ഒരു പൊട്ടത്തരം.. അതായിരിക്കാം.. അല്ല അത് തന്നെ ആയിരുന്നു.. ബാവു സ്വന്തം പ്രയത്നത്തിൽ ഇവിടെ വരെ എത്തിയെങ്കിലും അവന്റെ ഉള്ളിലേക്കു കുറച്ചു വാശി നിറക്കാമെന്ന് കരുതി.. കുറച്ചു  ദിവസം ഇവിടെ നിന്ന് ഒന്ന് മാറി നിന്നാൽ ചിലപ്പോൾ അവനു ഒരു പക്വത വന്നാലോ.. പറഞ്ഞാല്‍  ഇതൊന്നും ആരും വിശ്വസിക്കില്ല എന്ന് അറിയാം…