പത്താം ? തീയാട്ട് [Sajith] 217

“”നീ എന്താ കിങ്ങിണീ പറയണെ..””,””അവര് നിൻ്റെ നല്ലതിന് വേണ്ടിയല്ലേ…””,””എൻ്റെ മോളതിന് സമ്മതിക്കണം…””,

ഒരു നിമിഷം ശ്വേതയുടെ ശ്വാസം നിലക്കുന്നതായി രതീഷ് മനസിലാക്കി. ചുറ്റിപിടിച്ചിരുന്ന പിടി അവള് വിട്ടു അകന്നു നിന്നു. 

ഉമ്മറത്തേക്ക് നോക്കുമ്പൊ അമ്മായി അവിടെ നിക്കുന്നു. അവരുടെ മുഖത്തും നല്ല സങ്കടമുണ്ട്. കരഞ്ഞ് കണ്ണൊക്കെ നെറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അവള് ഒരു പ്രതീക്ഷയോടെ അമ്മായിയെ നോക്കി. എന്നാൽ അവരും വിഷമത്തോടെ തലതാഴ്ത്തി. ഒരു സഹതാപത്തിൻ്റെ ഭാവം. എല്ലാവരും തന്നെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. അവളുടെ ഉള്ള് വിങ്ങുന്നുണ്ട് എന്നാൽ വാക്കുകളോ ഒരു ഏങ്ങലോ പോലും പുറത്തു വന്നില്ല. ഒരു ശിലകണക്കെ നിന്നു. കണ്ണുകൾ ചെറുതായി ഒഴുകുന്നത് മാത്രം കണ്ടാൽ ജീവനുണ്ടെന്ന് മനസിലാക്കാം. 

ഉമ്മറത്ത് നിന്ന് അമ്മായി ഇറങ്ങി ശ്വേതയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു വന്നു. രതിഷൊന്ന് അവളുടെ തോളിൽ കൈ വെക്കാൻ നോക്കിയപ്പോൾ ശ്വേത അത് തട്ടി കളഞ്ഞു. 

“”അമ്മായീടെ മോള് പറയുന്ന കേക്ക്..””,””വിധിച്ചതല്ലേ നമ്മക്ക് കിട്ടുള്ളു..””,””നിങ്ങളൊന്നിക്കാൻ ദൈവം വിതിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് കരുതി മോളിത് മറന്നേക്ക്..””,””അച്ഛൻ പറയുന്ന അനുസരിക്കണം..””,””നിന്നെ കിട്ടാൻ എൻ്റെ മോന് യോഗമില്ലെന്ന് ഞാനും കരുതിക്കോളാം…””,

അവളുടെ കവിളത്ത് തഴുകി അമ്മായി അത് പറഞ്ഞപ്പൊ അവക്ക് ഒഴിവാക്കാനായി ന്യായങ്ങൾ നിരത്തുന്നത് പോലെയാണ് തോന്നിയത്. അവരത് പറഞ്ഞത് പഠിച്ച ജീവിതത്തിൽ നിന്നുമായിരുന്നു.

കണ്ണുകളൊഴുകി കൊണ്ട് തന്നെ ശ്വേത ഒരു നിറപുഞ്ചിരിയോടെ അവരെ നോക്കി തലയാട്ടി. എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവളുടെയോ. അല്ലങ്കിൽ മോഹം തന്ന് തട്ടികളഞ്ഞവരോടോ ഒക്കെയുള്ള ഒരു ഭാഷയില്ലാത്ത മറുപടിയായിരുന്നത്. അവളവിടെ നിന്നും തിരിഞ്ഞു നടന്നു. നേരം സന്ധ്യയായിരുന്നു. ഇരുട്ട് വീണ് കൊണ്ടിരുന്നു. 

പോവുന്നതിനിടക്കിടയ്ക്ക് മുറ്റത്ത് നിൽക്കുന്ന ഉണ്ണിയേട്ടനേയും അമ്മായിയേയും അവള് തിരിഞ്ഞ് നോക്കി നോക്കി നടന്നകന്നു. പെട്ടന്ന് അവളുടെ കാലൊന്ന് മടങ്ങി വീഴാൻ പോയി. അടുത്തു കണ്ട കവുങ്ങിൻ തടിയിൽ കയറി അവള് പിടിച്ചു. ഇത് കണ്ട് രതീഷ് ഓടി വന്നു. അവളെ പിടിക്കാനാഞ്ഞതും അവള് വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.

“”ഉണ്ണീ.. നേരം സന്ധ്യയായില്ലേ..””, “”കുഞ്ഞിനെ പടിക്കൽ വരെ കൊണ്ടയാക്കീട്ട് വാ..””,

അമ്മായി പുറകിൽ നിന്ന് വിളിച്ച് പറഞ്ഞതും.