താമര മോതിരം 6 [Dragon] 380

ദേവസുരന്മാർ അമൃതമഥനം ചെയ്തപ്പോൾ ഉയർന്നുവന്ന കാളകൂടവിഷം ലോകവിനാശം ചെയ്യാതിരിക്കാൻ പരമശിവൻ കുടിച്ചു. അദ്ദേഹം ബോധം കെട്ടുവീണു. പാർവതി, പരിവാരസമേതം, തന്റെ കാന്തന്റെ ദേഹമാസകലം ഭസ്മം പൂശി ഉറങ്ങാതെ രാത്രി മുഴുവൻ കാത്തിരുന്നു. അങ്ങനെ ശിവന്റെ ഉള്ളിൽ ചെന്ന വിഷാംശം മുഴുവൻ ദേഹമാസകലമുള്ള ഭസ്മലേപനത്തിലൂടെ ഉച്ചാടനം ചെയ്തു.

ചിലപ്പോഴൊക്കെ അമ്പലത്തിൽ പോകുമ്പോൾ വെറുതെ ഇടുന്ന ഭസ്മത്തിന്റെ മഹാത്മവും മറ്റും കേട്ടപ്പോ അറിയാതെ കണ്ണൻ പറഞ്ഞു – എന്റെ ശങ്കരാ ……ഇതാണോ ഞാനൊക്കെ ഒരു വിലയും ഇല്ലാതെ ഇടുന്ന സാദനം .

മേല്പറഞ്ഞതിൽ വളരെ പവിത്രമായ ശാന്തിഭസ്മ മാണ് ഇവിടെ ഞാൻ ഉപയോഗിച്ചത്.

അപ്പോഴേക്കും അവർ നടന്നു കുളത്തിന്റെ കരയിൽ എത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു

അവിടെ അവർ കുഴിയുണ്ടാക്കിയ സ്ഥലം കണ്ണൻ ജാനകിവല്ലഭനു കാണിച്ചു കൊടുത്തു – അവിടെ മുഴുവൻ നോക്കി ജാനകിവല്ലഭൻ പിന്നെ മരങ്ങൾ ഒന്നും കാണാൻ സാധിക്കാത്തതു കൊണ്ടാകണം കണ്ണനോട് സ്ഥലം ശരിയാണോ എന്ന് വീണ്ടും ചോദിച്ചു.

കണ്ണൻ- പറഞ്ഞു മാമ – അന്ന് അവർ മൂടിയ  കുഴി തുറന്നു അതിൽ അവശേഷിച്ചിരുന്ന തലകൾ എടുത്തു കത്തിച്ച കാര്യവും – പിന്നെ ചാക്കിൽ നിന്നും പക്ഷിയുടെ തലകൾ എടുത്തുമാറ്റിയ കാര്യവും, പിന്നെ വളയങ്ങൾ എടുത്ത കാര്യവും ഒക്കെ പറഞ്ഞു –

സന്തോഷമോ ആശ്വാസമോ കൊണ്ട് ജാനകിവല്ലഭന്റെ മുഖം വിടർന്നു – ശേശം കണ്ണനെ കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു – അത് നന്നായി മോനെ ആ സമയത്തു നിന്നെക്കൊണ്ടു അത് തോന്നിച്ചത് സാക്ഷാൽ ശങ്കരൻ ആണ് – പിന്നെ കുളത്തിന്റെ പടവിൽ  പോയി ഇരുന്നു രണ്ടു പേരും

ജാനകിവല്ലഭൻ- പറഞ്ഞോ മോനെ – നിനക്ക് എന്നോട് പറയാൻ ഉള്ള കാര്യം – നീ ഹർഷനോടുപോലും പറയാത്ത ആ കാര്യം

കണ്ണന്റെ മുഖം നാണം കൊണ്ടോ സന്തോഷം കൊണ്ടോ വിവർണ്ണമായി – പിന്നെ മെല്ലെ പറഞ്ഞു –

“ദേവു “

ജാനകിവല്ലഭൻ- ചിരിച്ചു പിന്നെ പറഞ്ഞു – ആ കൊച്ചല്ലേ വീട്ടിൽ ഉളളത്

കണ്ണൻ-അല്ല മാമ – പിന്നെ കണ്ണൻ അവനു അനുഭവിച്ച കാര്യങ്ങൾ മുഴുവൻ അവസാനം അവൾ പോയതും ഒക്കെ പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും കണ്ണൻ കരഞ്ഞിരുന്നു,

ജാനകിവല്ലഭൻ- ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു – അയ്യേ മാമന്റെ മോൻ ഇത്രക്കെ ഉള്ളു – ഒരു സ്വപ്നം കണ്ടു അതൊക്കെ വിശ്വസിച്ചു – ഇപ്പോൾ അതോർത്തു കരയുന്നു, നീ ഇത്ര പാവം ആയല്ലോ എന്റെ കണ്ണാ…