ഓണക്കല്യാണം 2 [ആദിദേവ്] [Climax] 350

രാജീവ് അക്ഷമനായി മെറ്റേർണിറ്റി വാർഡിന് മുന്നിൽ നടക്കുന്നത് കണ്ടുകൊണ്ടാണ് എല്ലാവരും വന്നത്. അവന്റെ അച്ഛനും കിച്ചുവിന്റെ അച്ഛനുംകൂടി അവനെ പിടിച്ച് ഒരു ബെഞ്ചിലിരുത്തി സമാധാനപ്പെടാൻ പറഞ്ഞു. എല്ലാവരും ചുറ്റുംനിന്ന് പറഞ്ഞതിനാൽ അവനൊന്നടങ്ങി.

കൃഷ്ണേന്ദുവിനെ അകത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയിട്ട് ഇപ്പോൾ ഏകദേശം മൂന്ന് മണിക്കൂറാവുന്നു. ആ ഓരോ നിമിഷവും ഓരോ യുഗം പോലെയാണ് രാജീവിന് തോന്നിയത്. ഈ ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ അവൻ വിളിക്കാത്ത ദൈവങ്ങളില്ല. അൽപ്പനേരം കൂടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ ഭൂമിയിലെ മൂന്ന് മാലാഖമാർ അവന്റെ മൂന്ന് കുട്ടികളുമായി പുറത്തേക്ക് വന്നു. രാജീവ് ആവേശത്തോടെ ഓടിച്ചെന്ന് മൂന്നുപേരെയും മാറിമാറി എടുത്തു.അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു… ഒരു പെൺകുട്ടിയും രണ്ട് ആൺകുട്ടികളും. കുട്ടികളേക്കണ്ട സന്തോഷവും ആവേശവും അങ്ങനെതന്നെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും തന്റെ കിച്ചുവിനെ കാണാതെ അവനാകെ വിഷമിച്ചു.

കുറച്ചുനേരത്തിനകം കിച്ചുവിനെ റൂമിലേക്ക് മാറ്റി. രാജീവ് വേഗം തന്നെ അവളെ കാണാനായി പുറപ്പെട്ടു. അവനെ കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണുകളും വിടർന്നു. രാജീവ് മെല്ലെ കുനിഞ്ഞ് അവളുടെ മൂർദ്ധാവിൽ ചുംബിച്ചു. ഒരു നിർവൃതിയോടെ അവളതാസ്വദിച്ചു.

“പേടിച്ചോ?”

അവൾ അവനോട് ചോദിച്ചു.

“പേടിച്ചോന്നോ!!! എന്റെ പെണ്ണേ… കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് മണിക്കൂർ ഞാനനുഭവിച്ച ടെൻഷൻ പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റില്ല…”

അവളവന്റെ കവിളിൽ ചുണ്ടമർത്തി… കുട്ടികളെ അവളുടെ അരികിൽ കിടത്തിയിരുന്നു. കണ്ണുപോലും തുറക്കാത്ത മൂന്ന് കുഞ്ഞി വാവകൾ….അവനവരെ കൗതുകത്തോടെ നോക്കിനിന്നു. അപ്പോഴേക്കും എല്ലാവരും കുഞ്ഞുങ്ങളെയും കിച്ചുവിനെയും കാണാനായി വന്നു… എല്ലാവരും ഹാപ്പി. രാജീവും കിച്ചുവും അതിലേറെ ഹാപ്പി…

*****

ഒന്നുരണ്ട് ദിവസത്തിനകം ഡിസ്ചാർജ് വാങ്ങി അവർ വീട്ടിലെത്തിയിരുന്നു. രാജീവ് ഇപ്പൊ മുഴുവൻ സമയവും കിച്ചുവിനും കുട്ടികൾക്കും പിറകെ ആയിരുന്നു. എല്ലാവരും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അവൾക്കും രാജീവ് എപ്പോഴും കൂടെ വേണമെന്ന് തന്നെയായിരുന്നു. രാജീവിന് ഇപ്പോഴും കുട്ടികളെ കാണുമ്പോഴുള്ള കൗതുകം മാറിയിട്ടില്ലായിരുന്നു. അവൻ പതിയെ ഓരോരുത്തരുടെയും കൈകളിൽ വിരൽ വച്ചുകൊടുക്കും. അവർ അത് ബലമായി മുറുക്കിപ്പിടിക്കുന്നതും കണ്ണടച്ച് കിടക്കുന്നതും കാണുന്നതായിരുന്നു അവനേറ്റവും സന്തോഷം.