അമ്മയുടെ ശരികൾ [ജ്വാല] 1324

കർചീഫ് എടുത്ത് മുഖം തുടച്ചു.അജൂ പോകാം,
ഞാനും വരുന്നു നിന്റെ ഒപ്പം അവസാനമായി ഒന്ന് കാണട്ടെ…
എത്ര വെറുപ്പ് എന്ന് പറഞ്ഞാലും, മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ ആരോടാണ് പക,

ഈഗോയും, പരിഭവവും ഇല്ലാത്ത ലോകത്തേയ്ക്ക്…

ഞാൻ ഫോൺ എടുത്തു കാറിനു വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി സഹോദരിയുടെ നമ്പറിലേക്ക് വിളിച്ചു അവൾ ഭർത്താവുമായി ദുബായിൽ ആണ്,

പാതി ഉറക്കത്തിൽ മറുഭാഗത്ത് നിന്ന് ഹലോ എന്ന് കേട്ടു.
മോളെ ഏട്ടനാണ്,
എന്താ ഏട്ടാ, പതിവില്ലാതെ?
അച്ഛൻ നമ്മളെ വിട്ടു പോയി,
ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദമായി,
പിന്നെ ചോദിച്ചു അമ്മ,
എന്റെ കൂടെയുണ്ട്, ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ടേയ്ക്ക് പോകുന്നു.
മോൾ പ്രാർത്ഥിക്കൂ, അച്ഛന്റെ ആത്മാവിനു ശാന്തി കിട്ടാൻ,

എങ്ങനെ കഴിയുന്നു എന്റെ ഏട്ടന് ഇങ്ങനെ പെരുമാറാൻ?
നമ്മളെ ഇട്ടെറിഞ്ഞു പോയതല്ലേ?

മോളെ മരിച്ചില്ലേ, ഇനി ആരോട് പക, ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും നമ്മളെ ജനിപ്പിച്ചില്ലേ?
എന്റെ കടമ നിർവ്വഹിക്കേണ്ട?
ഏട്ടന് മാത്രമേ ഇങ്ങനെ കഴിയു, ഞാൻ വൈകിട്ട് വിളിക്കാം അപ്പോൾ എല്ലാ വിവരവും പറയാം.
അവളോട് പറഞ്ഞു ഞാൻ കാർ എടുത്തു,

തിരുവനന്തപുരത്തിന്റെ പ്രാന്തപ്രദേശത്താണ് വീട്, തിരഞ്ഞു പിടിച്ചു ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്തി .

ഇടത്തരം വീട് ഞാൻ കാർ പാർക്ക് ചെയ്ത് ഇറങ്ങി,
അച്ഛന്റെ പ്രായം ഉള്ള ഒരാൾ വന്ന് കൈപിടിച്ചു, ഞാൻ കൃഷ്ണൻ,

അജിത്തേ വരൂ, പറമ്പിന്റെ ഒരു ഭാഗത്ത് പച്ച മാവിന്റെ വിറകുകൾ കൂട്ടി ഇട്ടിരിക്കുന്നു.

ധാരാളം ആൾക്കാർ വന്ന് കണ്ട് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു, ഞാനും, അമ്മയും വീടിന്റെ ഉളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു,

നിലത്ത് പുൽപ്പായ വിരിച്ച് തെക്കോട്ടു തലവച്ച് നല്ലെണ്ണയൊഴിച്ചു കത്തിച്ച നിലവിളക്ക് തലയ്ക്കൽ വച്ചിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ അച്ഛന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി ശാന്തമാണ് മുഖം, ഒരു മന്ദഹാസം ചുണ്ടിൽ ഉണ്ടോ എന്ന് സംശയം.

അമ്മ ആ മുഖത്തേയ്ക്ക് ഒന്നേ നോക്കിയുള്ളൂ എന്റെ കൈയ്യിൽ പിടിച്ചു അമ്മയുടെ കൈകൾക്ക് ശക്തി കൂടുന്നു, മനസ്സിന്റെ വേദന കടിച്ചമർത്തി നിൽക്കുകയാണ്, ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി മൃതദേഹത്തിന് ചുറ്റും ആരൊക്കെയോ ഇരിക്കുന്നു, ചിലർ ഞങ്ങളെ തുറിച്ചു നോക്കുന്നു.
കൃഷ്ണേട്ടൻ വന്ന് കൈയിൽ പിടിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങി എന്റെ ഒപ്പം അമ്മയും.
അമ്മ വീടിന്റെ ഓരം ചേർന്നു അപരിചിതയെ പോലെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ട് എനിക്ക് വല്ലാത്ത വിഷമം വന്നു.