നിഴലായ് അരികെ -8 [ചെമ്പരത്തി] 369

പുറകിൽ നിന്നു അച്ഛന്റെ ശബ്ദം കേട്ട നന്ദൻ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു…

“അച്ഛാ നിങ്ങൾ രണ്ടു പേരും എന്താ ഉദ്ദേശിക്കുന്നെ????…. ദേഷ്യം കടിച്ചമർത്തി അവൻ ചോദിച്ചു…. “പപ്പയും മമ്മിയും ഇതെങ്ങാനും കേട്ടാലുള്ള അവസ്ഥ അറിയാമല്ലോ….. ചൂലെടുത്തായിരിക്കും മറുപടി……”

പ്രകാശ്, വെളിച്ചം അണഞ്ഞു പോയ, പുച്ഛം കലർന്ന  ഒരു ചിരി മുഖത്തൊട്ടിച്ചു….

“ഒരുപക്ഷെ ഞങ്ങളോടൊപ്പം തന്നെ അല്ലെങ്കിൽ അതിലേറെ ഇത് ആഗ്രഹിച്ചത് അവരായിരിക്കും നന്ദൂട്ടാ………പക്ഷെ പെട്ടന്ന് മറ്റൊന്ന് നീ പറഞ്ഞപ്പോൾ  എല്ലാവർക്കും ഷോക്ക് ആയിപ്പോയി……..അതിന്റൊരു…വിഷമം ആണ് അല്ലാതെ ആ കുട്ടിയോട് ആർക്കും ഒരു വിരോധവും ഇല്ല..”

മഞ്ഞിന്റെ കുളിരണിഞ്ഞ പ്രഭാതത്തിൽ നിന്നും ചുട്ടുപഴുത്ത മണലാരണ്യത്തിലേക്കു വലിച്ചെറിയപ്പെട്ടവനെപ്പോലെ നന്ദൻ നീറിപ്പുകഞ്ഞു……

കുറെ നേരം തല കുമ്പിട്ടിരുന്ന അവൻ പതിയെ തലയുയർത്തി…..

“നിങ്ങൾ എന്തൊക്കെയാണ് ചിന്തിച്ചു കൂട്ടിയിരിക്കുന്നത്?????? ഇന്നേവരെ ഞാൻ അവളെ എന്റെ നല്ലൊരു കൂട്ടുകാരി ആയിട്ടല്ലാതെ മറ്റൊരു തരത്തിലും കണ്ടിട്ടില്ല….അവൾക്കും ഞാൻ നല്ലൊരു കൂട്ടുകാരൻ മാത്രം ആണ്….. എന്തും തുറന്നു പറയാൻ കഴിയുന്ന സൗഹൃദം. എനിക്ക് അവൾ അല്ലാതെ ഇത്രമേൽ ഡീപ് ആയ  മറ്റൊരു കൂട്ടുകാരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല…..എന്ന് വച്ചു ഞങ്ങൾ…………ഛെ…… നിങ്ങള്ക്ക് എങ്ങനെ ചിന്തിക്കാൻ കഴിയുന്നു ഇങ്ങനെ….??

അവളോട്‌ പറഞ്ഞോ… അവൾക്കറിയാമോ അമ്മേ  ഈ കാര്യം ??? ”

“ഇല്ല നന്ദൂട്ടാ……നിങ്ങൾ ഞങ്ങളോട് ആവശ്യപ്പെടും  എന്ന് കരുതിയാണ് ഞങ്ങൾ ഇരുന്നത്…. പക്ഷെ…….. ”

“മ്മ്….. അവളോട്‌ പറയരുത്….. എന്റൊരു അപേക്ഷ ആണ്…. അവൾ തകർന്നു പോകും ഇങ്ങനെ ഒരു കാര്യം കേട്ടാൽ……അവൾക്കൊരിക്കലും എന്നെ,  കൂട്ടുകാരന്റെ സ്ഥാനത്തല്ലാതെ, ഭർത്താവിന്റെ സ്ഥാനത്തു  കാണാൻ പറ്റില്ല……. എനിക്കും..ദയവായി ഞങ്ങളുടെ സൗഹൃദം എല്ലാവരും കൂടി ഇല്ലാതാക്കരുത്….”

നന്ദൻ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു റൂമിലേക്ക്‌ നടന്നു…

വസുന്ധരാമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നത് കണ്ട പ്രകാശ്, അവരുടെ തോളിൽ അമർത്തിപ്പിടിച്ചു…