കൃഷ്ണവേണിXII (രാഗേന്ദു) 1685

“മ്മ്മ് ജയിച്ചു കാണിക്കും.. ‘

“ഗുഡ്..”

ഞാൻ അതുപറഞ്ഞ് അവിടെ നിന്നും എണീറ്റതും..

“സർ..സോറി ഫോർ ബെഹേവിങ് ലൈക് ദാറ്റ്..ഞാൻ കാരണം നാണക്കേട് ആയി അല്ലെ.. ഇനി ഒരിക്കലും അങ്ങനെ ഉണ്ടാവില്ല.. ശരിയാണ് എനിക്ക് അതിനുള്ള യോഗ്യത ഇല്ല.. ഐ ആം സോറി..”

അവൾ അതു പറഞ്ഞു തുളുമ്പിയ കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് മുറിയുടെ അകത്തേക്ക് നടന്നു..
ഞാൻ അവൾ പോകുന്നത് നോക്കി നിന്നു..ശേഷം ജിം റൂമിലേക്ക് നടന്നു..

മുറിയിൽ എത്തി വേണി പൊട്ടി കരയുകയായിരുന്നു.. ഇന്ന് നടന്നതോർക്കും തോറും അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിന്നു കണ്ണുനീർ ധാരപോൽ ഒഴുകി.. കുട്ടികൾ അവളെ കുറിച്ചൊരോന്ന് പറഞ്ഞത് കേട്ട്.. അതൊക്കെ അവളുടെ മനസിൽ തികട്ടി വന്നു.. കാതുകളിൽ ആ വാക്കുകൾ മുഴങ്ങി.. കൂടെ നിൽക്കുമെന്ന് വിചാരിച്ച ലിനുവും കൂടി അത് പറഞ്ഞതോടെ അവൾ തകർന്നിരുന്നു..

അപ്പോഴാണ് അവളുടെ ഫോണ് ബെൽ അടിച്ചത്.. രേവതി ആയിരുന്നു.. അവൾ ഫോണ് എടുത്തു.. ആ കൂട്ടത്തിൽ അവൾ മാത്രം ആണ് ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിന്നത്..

“രേവു..”

“ശബ്‌ധിച്ചു പോവരുത്.. നിന്നെ ഇത്രെയും നാൾ സംരക്ഷിച്ചതിനു.. ആ മനുഷ്യന് കൂലി കൊടുത്തലോ.. പ്രേമിക്കാൻ നടക്കുന്നു.. നാണം ഉണ്ടോടി.. പഠിപ്പിക്കുന്ന സാറിനെ.. ആ മനുഷ്യനെ അത്രേം ആളുകളുടെ മുൻപിൽ നാണംകെടുതിയപ്പോൾ സമാധാനം ആയില്ലേ.. ഛേ.. ”

“രേവു.. ഞാൻ പറയുന്നത്..’

“നി ഒന്നും പറയേണ്ട.. എനിക്ക് ഇപ്പൊ നിന്നോട് പുച്ഛം ആണ് വേണി തോന്നുന്നത്.. ”

അവൾ അത് പറഞ്ഞു ഫോണ് കട്ട് ചെയ്തു..

വേണി മുഖംപൊത്തി കരഞ്ഞു.. നിയന്ത്രിക്കാൻ ആയില്ല.. തന്റെ കൂട്ടുകാർ അവളെ വിട്ട് അകന്നു കഴിഞ്ഞു എന്നവൾക്ക് തോന്നി..