കൃഷ്ണവേണിXII (രാഗേന്ദു) 1685

വേണി ശിലപോലെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു.. പുറകോട്ട് കിട്ടിയ തള്ളിൽ അവൾ വീണില്ല.. എവിടെയോ പിടുത്തം കിട്ടി.. മുഖം അടച്ചു അടി കിട്ടിയ പോലെ.. കണ്ണിൽ നിന്നും ഒഴുകുന്ന കണ്ണുനീർ ചുട്ടുപൊള്ളുന്നപോലെ..

“ആഷ് സാറിന് പറ്റിയ മുതൽ.. അല്ലെടീ.. ”

അടുത്തുനിന്നാരോ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ നോക്കി.. കണ്ണുനീരാൽ കണ്ണുകൾ മങ്ങിരുന്നു..

“അതെ.. സ്വന്തമായി ആരും ഇല്ലാത്തവൾ ആണ് ഇനി സാറിനെ പ്രേമിക്കാൻ നോക്കുന്നത്.. അതുപോട്ടെ ആരോടെങ്കിലും നന്നായ് പെരുമാറാൻ പോലും അറിയുമോ അവൾക്ക്?? പതെറ്റിക്.. പ്രേമം പോലും..”

പല വാക്കുകളും വേണിയുടെ ചെവിയിൽ എത്തി.

“പതെറ്റിക്..”

അതുപറഞ്ഞുവളെ പുച്ഛത്തോടെ നോക്കി തിരിഞ്ഞു നടന്ന ലിനുവിനെ കൂടെ കണ്ടതോടെ അവളുടെ നിയന്ത്രണം പോയി.. അലറി കരഞ്ഞു അവൾ.. ഉച്ചത്തിൽ.. അത് കണ്ടു ചിലരുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു എങ്കിലും കൂടുതൽ ആളുകളും ചിരിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്.

അവൾ സങ്കടം സഹിക്കാതെ മുഖം പൊത്തി കരഞ്ഞു..അവളുടെ തോളിൽ ഒരു കൈ പതിഞ്ഞു.. അവൾ നോക്കി. മിഷേൽ..

“വേണി.. മോളെ. കരയണ്ട… ”

അതു പറഞ്ഞതോടെ അവൾ മിഷേലിന്റെ തോളിൽ തലവച്ചു വീണ്ടും കരഞ്ഞു.. മിഷേൽ അവളെ കരയാൻ വിട്ടു അങ്ങനെ നിന്നു കൊടുത്തു… അവളുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു.

ഞാൻ കൃഷ്ണയോട് അതുപറഞ്ഞു ചെന്നു നിന്നത് ഒരു മരച്ചുവട്ടിൽ ആണ്.. ആകെ അസ്വസ്ഥം ആയിരുന്നു ഞാൻ.. ദേഷ്യം ,നാണക്കേട്.. അവൾ ചെയ്ത പ്രവർത്തി എനിക്ക് ഇപ്പൊഴും വിശ്വസിക്കാൻ ആവുന്നില്ല.. ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചു തലപെരുക്കും പോലെ..

കുറച്ചുനേരം അവിടെ നിന്നു.. കണ്ണുകൾ അടച്ചു കൈകെട്ടി.. ശ്വാസം ഒന്ന് ആഞ്ഞുവലിച്ചു ദേഷ്യം നിയന്ത്രിച്ചു..

അവളോട് പറഞ്ഞത് കൂടി പോയോ എന്ന് ഞാൻ സ്വയം ആലോചിച്ചു…