കൃഷ്ണവേണിXII (രാഗേന്ദു) 1685

“എന്താണ് ഒരു മ്ലാനത്..”

അവൻ ഒരു പ്രിത്യേക ഭാവത്തിൽ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ അവന്റെ വയറിൽ കുത്തി..

“ഡി.. സുഖം അല്ലെ.. നി ഇനി എന്ന കോളേജിലോട്ട്.. നിന്നെ ഒരുപാട് മിസ് ചെയ്യുന്നു ഞങ്ങൾ.. ”

അവൻ അകത്തു കയറി സെറ്റിയിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു..അതുകേട്ടപ്പോൾ അവളുടെ മുഖഭാവം മാറുന്നത് അവൻ അറിഞ്ഞു.. താൽപര്യമില്ലാത്ത കൂട്ട്..

“എന്താ.. എക്സാംസ്‌ വരും കണ്ണടച്ചു തുറക്കുന്ന സമയം മതി.. കോളേജിന്റെ റാങ്ക് സ്വാപ്നം അഭിമാനം ഒക്കെ ആണ് നീ..”

“ഓഹ്.. അതിനു നീയൊക്കെ ഉണ്ടാല്ലോം.എനിക്ക് ഇപ്പൊ ജെയ്ച്ചാലും തോറ്റാലും ഒരുപോലെ ആണ്..”

അവൾ വീണ്ടും അലസഭാവത്തിൽ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവന്റെ മുഖം മാറി..

“വേണി നി ആകെ മാറിയിരിക്കുന്നു.. എന്താ ഇങ്ങനെ ഒക്കെ സംസാരിക്കുന്നത്.. കോളേജിലെ ബെസ്റ്റ് സ്റ്റുഡന്റ് അവാർഡ് ഒക്കെ നേടിയ നി ആണോ ഇങ്ങനെ പറയുന്നത്.. എന്തും നേടി എടുക്കാൻ വാശിയുള്ളവൾ.. അതൊക്കെ ഇപ്പൊ എവിടെ.. വാട്ട് ത് ഹെൽ..”

അവൻ ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു..

“എനിക്ക് ഇപ്പൊ സാറിന്റെ കൂടെ ജീവിച്ചാൽ മാത്രം മതി..വേറെ ഒന്നും ഇപ്പൊ എന്റെ മൈൻഡിൽ ഇല്ല..അദ്ദേഹം ചെയ്തതിന് എന്റെ ജീവിതമേ ഉള്ളു എനിക്ക് തിരിച്ചു കൊടുക്കാൻ..”

അവൾ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ ലിനു വിശ്വസിക്കാൻ ആവാതെ നിന്നു..

“നി എന്താ വേണി ഈ പറയുന്നത്.. അതിനു നിന്റെ ലൈഫ് എന്തിനാ സ്പോയിൽ ചെയുന്നത്.. സർ പറഞ്ഞോ ഇതുപോലെ ആണ് ഇഷ്ടം എന്ന്..നിനക്ക് എന്തപറ്റി വേണി.. നി പ്രായശ്ചിതം ചെയ്യാൻ നടുക്കുവാണോ.. ശേഷ കാലം സാറിന്റെ അടിമയായി ജീവികാൻ ആണോ നിന്റെ പ്ലാൻ..?”

അവൻ ദേഷ്യം കടച്ചമർത്തികൊണ്ട് അവളോട് ചോദിച്ചു..