അപരാജിതന്‍ 34 [Harshan] 8110

മുറാകബയിൽ

തട്ടിക്കൊണ്ടു പോകപ്പെട്ട കുട്ടികളെ കുറിച്ച് ഒരു വിവരവും ഇതുവരെ ഗ്രാമീണർക്ക് ലഭിച്ചിട്ടില്ല.

അമീർ അന്വേഷിക്കാവുന്നയിടത്തും സഹായം തേടാനാകുന്നയിടത്തുമൊക്കെ പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

പക്ഷെ എല്ലാം ഉദ്ദേശിക്കുന്ന യാതൊരു ഫലവും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നുമില്ല.

ഉപ്പാപ്പയ്ക്ക് പൂർണ്ണമായും ഭേദം വന്നിട്ടുമില്ല.

എഴുന്നേറ്റു നടക്കാൻ പോലുമാകാത്ത അവസ്ഥ.

ദേവാലയത്തിലെ പ്രാർത്ഥനകൾ പോലും പലവട്ടം മുടങ്ങി.

മക്കളെ നഷ്ടപ്പെട്ട മാതാപിതാക്കൾ പകൽ മക്കളെ അന്വേഷിച്ചു കൊണ്ടിറങ്ങും പോകാവുന്നയിടത്തൊക്കെ അവർ കാൽനടയായും വാഹനങ്ങളിലും പോകും.രാത്രി വൈകി തിരികെ വരും.

എല്ലാവരും മനസ് കൊണ്ടും തളർന്നു പോയിരുന്നു.

എങ്കിലും തങ്ങളുടെ മക്കളെ പടച്ചവൻ കാത്തുകൊള്ളും എന്നൊരു പ്രാർത്ഥന മാത്രം മനസ്സിൽ വെച്ച് കൊണ്ട് ഓരോ മാതാപിതാക്കളും അവരെ തേടികൊണ്ടേയിരുന്നു.

കൊയിലാഗനിയിൽ

ചട്ടം പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞതോടെ മുറക്കാബയിൽ നിന്നും വന്ന കുട്ടികൾ പൂർണ്ണനിശബ്ദരായി മാറിയിരുന്നു.

പീഡനങ്ങളിലൂടെയുള്ള കൊടും വേദന ഭയന്ന് അവർ നിലവിളിക്കാൻ പോലും മടിച്ചു.

സ്വയം അടിമകളായി മനസിനെ പഠിപ്പിച്ചു.

ശിവശൈലത്തെ ചെറുപ്പക്കാരോടൊപ്പം അവരും എലിമാളങ്ങളിൽ കയറി കൽക്കരി ഖനനം ചെയുവാൻ ആരംഭിച്ചിരുന്നു .കുട്ടികളുടെ എണ്ണം കൂടിയതോടെ ഖനി മലകളിൽ യന്ത്രസംവിധാനങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ട് എലിമാളങ്ങൾ തുറന്നിരുന്നു.

അതിനുള്ളിലേക്ക് കുട്ടികളെ കയറ്റി വിട്ടു കൽക്കരി പൊട്ടിച്ചു പുറത്തേക്ക് എടുപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.പകൽ മുഴുവൻ മാടുകളെ പോലെ ഭക്ഷണമില്ലാതെ കൊടും വെയിലിൽ രാത്രീ വരെ പണി എടുക്കുമ്പോൾ അവർക്കു നമസ്കാരം നിർവ്വഹിക്കാനാകാതെ വന്നു. രാത്രീ കിടന്നു പോയാൽ പുലർച്ചെ നമസ്കാരസമയത്തു പോലും ഉണരാൻ ആ പിഞ്ചു ദേഹങ്ങൾക്ക് ആവതുണ്ടായിരുന്നില്ല.എങ്കിലും ടെന്റുകളിൽ കിടക്കുന്ന, അവർക്കു പുറത്തു പോയി ദേഹശുദ്ധി വരുത്തുവാനുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങൾ യാതൊന്നും തന്നെയുണ്ടായിരുന്നില്ലാത്തതിനാല്‍ കാലങ്ങളായി തുടര്‍ന്നിരുന്ന പ്രഭാതനമസ്കാരവും ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കാതെ വന്നു. ആത്മീയതയുടെ അന്തരീക്ഷത്തിൽ വളർന്നു കൊണ്ടിരുന്ന ആ കുട്ടികൾക്ക് നമസ്കാരം നിർവ്വഹിക്കാനാകാതെ  പോകേണ്ടി വരുന്ന അവസ്ഥ അവരെ ഒരുപാട് മാനസികമായി തളർത്തിയിരുന്നു.