പ്രേമ മന്ദാരം 2 [കാലം സാക്ഷി] 112

“അച്ഛൻ എന്തൊക്കെയാ ഈ പറയുന്നേ! അച്ഛന്റെ വികാരം എനിക്ക് മനസ്സിലാകും തെറ്റ് എന്റെ ഭാഗത്താണ്. ഞാൻ ഒരിക്കലും ചെയ്യാൻ പാടില്ലാത്ത തെറ്റാണ് ചെയ്തത്.” ഞാൻ അച്ഛനെ സമദനിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അഛന്റെ ഈ ഡയലോഗൊന്നും എന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ലെന്നും, ഐഷുവിന് വേണ്ടിയാണെന്നും എനിക്ക് നന്നായി അറിയാം. എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും മോളെന്നു പറഞ്ഞാൽ ചാകുന്ന ഐറ്റം ആണ്. അതിന്റെ തെളിവാണ് എനിക്ക് നേരത്തെ കിട്ടിയ അടി പോലും.

“അല്ല മോനെ ഞാൻ തന്നെയാണ് തെറ്റുകാരൻ സോറി അച്ഛനോട് ക്ഷമിക്കണം” അത് കേൾക്കുമ്പോൾ എന്റെ നെഞ്ചിൽ എന്തോ ഒരു കല്ല് എടുത്ത് വെച്ചത് പോലെയാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്.

“സോറി അച്ഛാ… അച്ചൻ സാമിനെ തല്ലിയപ്പോൾ ഞാൻ അറിയാണ്ട് എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം അച്ഛാ!” എന്നും പറഞ്ഞു ഐഷു നേരെ അച്ഛന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണു. അത് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്കും ആശ്വാസമായി.

“അയ്യേ അച്ഛന്റെ മോളു കരയുവാണോ. അതൊക്കെ അച്ഛൻ അപ്പോഴേ മറന്നില്ലേ. മോളു ആ കണ്ണൊക്കെ തുടച്ചേ എന്നിട്ട് വന്ന് അമ്മയെ ഒന്ന് ആശ്വസിപ്പിക്ക്. ഓള് നിന്നോട് പിണങ്ങി ഇരിക്കുവാ”

“അതിന് ഞാൻ കരഞ്ഞില്ലല്ലോ” കണ്ണ് തുടച്ച് അച്ഛനെ നോക്കി കൊണ്ട് ഐഷു പറഞ്ഞു.

“ആണോ എന്നാൽ ചെല്ല് ചെന്ന് അമ്മയെ വിളിച്ചോണ്ട് വാ എന്നിട്ട് നമുക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കാം” ഇത് കേൾക്കേണ്ട താമസം ഐഷു എന്നെ നോക്കി ഇപ്പോൾ വരാം എന്ന് പറഞ്ഞ് അമ്മയുടെ റൂമിലേക്ക് പോയി.

അങ്ങനെ ഹാളിൽ ഞാനും അച്ഛനും മാത്രമായി. അച്ഛൻ എന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.

“മോന് അച്ഛനോട് ദേഷ്യമുണ്ടോ?” അച്ഛൻ എന്റെ തോളിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ദേഷ്യമോ എന്തിന്? അച്ഛൻ ചെയ്തത് തന്നെയാണ് ശരി അല്ലെങ്കിലും എനിക്ക് ഒരാടിയുടെ കുറവുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനത്തെ പണിയാണല്ലോ ഞാൻ കാണിച്ചത്.” ഞാൻ അച്ഛനെ സമദാനിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“മ്മ്മ്… പിന്നെ മോനെ നിങ്ങൾക്ക് ആരോ പണി തന്നു എന്ന് മോളു പറഞ്ഞല്ലോ അതെന്താ”

“അതച്ചാ ആ ഫോട്ടോയില്ലേ? അത് ഒരു തമാശക്ക് എടുത്തതാണ്. അത് ഇന്നലെ തന്നെ ഞാൻ ഡിലീറ്റ് ചെയ്യുകയും ചെയ്തു പക്ഷെ അതിനിടക്ക് അതെങ്ങനെയോ ലീക് ആയി. അത് എങ്ങനെ ആര് ചെയ്തു എന്നൊന്നും ഒരു പിടിയുമില്ല.”