പ്രേമ മന്ദാരം 2 [കാലം സാക്ഷി] 112

എന്റെ നെഞ്ചിനെ ചുട്ടു പൊള്ളിച്ചു കൊണ്ടുള്ള അവളുടെ കണ്ണുനീർ പക്ഷെ എന്നെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ അനുവദിക്കാതെ ഒരു ശില കണക്കെ നിർത്തി. അച്ഛൻ അവളെ ഒന്ന് ഇരുത്തി നോക്കിയിട്ട് അകത്തേക്ക് പോയി പുറകെ അമ്മയും.

“ഡീ നീ എന്തൊക്കെയാ ഈ കാണിച്ചത്” അവളുടെ കരച്ചിൽ ഒന്ന് അടങ്ങിയപ്പോൾ ഞാൻ അവളോട് ചോദിച്ചു.

“അത്…” അവൾ മുഖം ഉയർത്തി എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി വാക്കുകൾക്ക് വേണ്ടി പരതി.

“ഡി നീ എന്തിനാ അച്ഛനെ പിടിച്ചു തള്ളിയത്”

“അത് പിന്നെ അച്ഛൻ നിന്നെ തല്ലുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ സകല ബോധവും പോയടാ. ഞാൻ എന്താ ചെയ്യുന്നതെന്നും പറയുന്നതെന്നും ഒരു ബോധവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.”

“നീ ബോധമില്ലാതെ ഓരോന്ന് വിളിച്ച് പറഞ്ഞിട്ട് ഇനി അച്ഛനെയും അമ്മയയെയും എങ്ങനെ ഫേസ് ചെയ്യും”

“അത്…” ഐഷുവിന് പറ്റിയ അബദ്ധം ഇപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്.

“ഡീ നി ഒരു കാര്യം ചെയ്യ് അച്ഛനോട് പോയി ഒരു സോറി പറയ്. വേണമെങ്കിൽ ഞാനും വരാം.”

“അതൊന്നും വേണ്ട, നിന്നെ അച്ഛൻ തല്ലിയിട്ടല്ലേ ഞാൻ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്തത്. ആദ്യം അച്ഛൻ നിന്നോട് മാപ്പ് പറയട്ടെ എന്നിട്ട് ഞാൻ പറയാം”

“നീ എന്ത് വട്ടൊക്കെയാ പെണ്ണെ ഈ പറയുന്നത്. അച്ഛൻ എന്നോട് മാപ്പ് പറയാനോ”

“ആഹ്… അത് തന്നെയാ പറഞ്ഞെ. ആരും നിന്നെ വേദനിപ്പിക്കുന്നത് എനിക്കിഷ്ടമല്ല”

“ഡി ഒരുമാതിരി കോപ്പിലെ വർത്താനം പറയരുത്, അത് നിന്റെ അച്ഛനാണ്. അച്ഛനെ പിടിച്ച് തള്ളിയിട്ട് അവൾ നിന്ന് പ്രസംഗിക്കുന്നു. അച്ഛൻ എന്നെ തല്ലിയെങ്കിൽ ഞാൻ അതങ്ങ് ക്ഷമിച്ചു. അച്ഛനോട് മാപ്പ് പറയാതെ നീ എന്നോട് മിണ്ടാൻ വരണ്ട” ഞാൻ തീർത്തു പറഞ്ഞ് അവളെ എന്നിൽ നിന്നും അടർത്തി മാറ്റി.

“വേണ്ട മോനെ, തെറ്റുക്കരൻ ഞാൻ തന്നെയാണ്. എന്താണ് കാര്യം എന്ന് ചോദിക്കാതെ ഞാൻ മോനെ തല്ലാൻ പാടില്ലായിരുന്നു.” അച്ഛന്റെ ശബ്ദം കേട്ട ഞാൻ അങ്ങോട്ട് നോക്കി. അച്ഛൻ ഞങ്ങളുടെ സംസാരമെല്ലാം കേട്ടെന്ന് തോന്നുന്നു.