കുഞ്ഞുറുമ്പുകളുടെ ലോകം [Fire blade] 152

” ഏയ്‌….. ഇത്, ഇത് എന്റെ അമ്മ എനിക്ക് തന്നതാ… ”

കൊച്ചുകുഞ്ഞുങ്ങൾ പറയുന്നത്ര കെറുവോടെയാണ് ഞാൻ അത് പറഞ്ഞത്…. അത് കേട്ട അവൻ ആദ്യം അമ്പരന്നു, പിന്നെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു…

“ഓഹോ, സോറി ചേട്ടാ…. ഞാൻ ഈ ഗിഫ്റ്റ് പൊതിയും നിരാശ ഭാവവും ഓക്കേ കണ്ടപ്പോൾ കാമുകിയുടെ കല്യാണത്തിന് ഒരു സമ്മാനവും വാങ്ങിപ്പോകുന്ന ഒരാളാണെന്നും, പഴയ ഓർമ്മകൾ കാരണം സങ്കടപ്പെട്ട് നിൽക്കുവാണെന്നും കരുതിപ്പോയി, ഇനി ഡിപ്രെഷൻ കൂടി എടുത്തുചാടിയാലോ എന്നൊരു പേടി കൂടി തോന്നിയപ്പോളാണ് തട്ടിവിളിച്ചത്…. ”

അവൻ അവന്റെ തലയ്ക്കു തട്ടിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു..

” ഞാൻ മലയാളി ആണെന്ന് എങ്ങനെ മനസിലായി.. ?? ”

എനിക്ക് പെട്ടെന്നാണ് ആ ഡൌട്ട് മനസ്സിൽ വന്നത്..

” ഞാൻ നിങ്ങടെ സീറ്റിന്റെ അടുത്തുള്ള സീറ്റിലാണ്, നിങ്ങൾ എല്ലാരും മലയാളത്തിലല്ലേ എല്ലാം സംസാരിച്ചിരുന്നത്… ”

അവൻ നിസാരം എന്ന മട്ടിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു….

” എനിവേ…എന്റെ പേര് ശബരീഷ്, ശബരി എന്ന് വിളിക്കും…”

അവൻ കൈ നീട്ടി, ഞാൻ ഷേക്ക്‌ ഹാൻഡ്‌ കൊടുത്തു…

” ഞാൻ വിനോദ്…. ”

തികച്ചും ഔപചാരികമായ പരിചയപ്പെടലിനൊടുവിൽ ശബരി എന്ന ആ പയ്യൻ എനിക്ക് സുഹൃത്തായി… ഒറ്റപ്പാലത്തു എവിടെയോ ആണ് വീട്, ഒരു സിമന്റ്‌ കമ്പനിയിലെ സെയിൽസ് ഓഫീസർ ആണ്.. എനിക്കെന്തോ ആദ്യമായി കാണുന്ന ഒരാൾ എന്നതിനെക്കാൾ പണ്ടെങ്ങോ യാത്ര പറഞ്ഞുപോയൊരു ഫ്രണ്ട് തിരികെ വന്നതുപോലെ ഒരു ഫീൽ….ഞങ്ങൾ വാതിൽക്കൽ നിന്നും സീറ്റിൽ വന്നിരുന്നു ജോലിയെപ്പറ്റിയും, കാലാവസ്ഥയെപ്പറ്റിയും, യാത്രയിലെ കാര്യത്തെപ്പറ്റിയും എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു,ആള് ഹൈദരാബാദ് ഒരു മീറ്റിങ്ങിനു വേണ്ടി വന്നതാണ്‌, ഇടക്ക് ഒന്ന് രണ്ടു തവണ ഫോൺ വരുമ്പോൾ ഒഴികെ ബാക്കി കുറെയേറെ സമയം ഞങ്ങക്ക്‌ സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു. അനിയൻ ഞാൻ ആരോടാണ് സംസാരിക്കുന്നതെന്നറിയാൻ തലപൊക്കിനോക്കി, തെല്ലു അത്ഭുതത്തോടെ ശബരിയോട് പുഞ്ചിരിച്ചു തലയാട്ടി വീണ്ടും കിടന്നു..
എനിക്കും ഇത്തിരിപോലും അപരിചിതത്വം തോന്നാതെ സംസാരിക്കാൻ പറ്റുന്നതിൽ അത്ഭുദം തോന്നാതിരുന്നില്ല…അതിന്റെ പ്രധാനകാരണം ഈ സംസാരത്തിനിടക്ക് എത്രയോ തവണ ഞാൻ പല മണ്ടത്തരങ്ങൾ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും, പക്ഷെ ഒരിക്കൽ പോലും അതിനെ കളിയാക്കിയോ എടുത്തുപറഞ്ഞോ സംസാരിക്കാൻ അവൻ ശ്രമിച്ചില്ല എന്നതിലാണ്.
….