കുഞ്ഞുറുമ്പുകളുടെ ലോകം [Fire blade] 152

സംസ്കരിക്കണമെന്നു…അതുകൊണ്ട് അങ്ങോട്ട്‌ കൊണ്ടുപ്പോയിരുന്നു, ഇന്നലെ വൈകീട്ട് എല്ലാം കഴിഞ്ഞു.. ”

അവൾ കയ്യിൽ അമർത്തിപ്പിടിച് പറഞ്ഞു…എനിക്ക് പട്ടം ചാർത്തിക്കിട്ടിയ മൊയന്ത് എന്ന പേര് എന്നെ നോക്കി പല്ലിളിച്ചു… ഞാൻ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു തിരിഞ്ഞ് കിടന്നു…

സങ്കടം സഹിക്കാതെ വരുമ്പോൾ നിശ്ശബ്ദമായി കരഞ്ഞു, വീണ്ടും ഒരു ദിവസത്തെ ആശുപത്രിവാസത്തിനു ശേഷം അനിയന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ഡിസ്ചാർജ് ആയി… അവിടെ എനിക്ക് വേണ്ടി മാറ്റിവെച്ചിട്ടുള്ള റൂമിൽ ആ ആഴ്ച മുഴുവൻ ഏകാന്തമായി ഞാൻ ചിലവഴിച്ചു….എനിക്ക് ഏകാന്തത ആവശ്യമെന്ന് തോന്നിയതുകൊണ്ടാകാം ആരും എന്നെ ശല്യപ്പെടുത്തിയില്ല…. ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞു ഒരു വൈകുന്നേരം അനിയൻ ഡോറിൽ തട്ടിവിളിച്ചു, ഞാൻ താഴേക്ക്‌ ചെന്നപ്പോൾ അവൻ എന്റെ അരികിൽ വന്നിരുന്നു….

” നിനക്ക് തരാൻ വേണ്ടി അമ്മ ഒരു ഡയറി തന്നിട്ടുണ്ട്, നിന്റെ മൂഡ്‌ ഒന്ന് ശെരിയാകുമ്പോൾ വായിച്ച് നോക്ക്…”

അതും പറഞ്ഞു അവൻ അവളോട്‌ ആംഗ്യം കാണിച്ചു…അവൾ അകത്തുപ്പോയി ഒരു വർണ്ണ കടലാസ്സിൽ പൊതിഞ്ഞ ഗിഫ്റ്റ് പോലെ എന്തോ കൊണ്ടുവന്നു തന്നു, ഞാൻ സംശയത്തിൽ അവനെ നോക്കി..

” ഡയറി ഇങ്ങനെ ആക്കിയത് അമ്മ തന്നെയാണ്… വേറാരും കാണരുതെന്ന് കരുതീട്ടാവും.. ”

അവൻ എന്റെ തോളിൽ പതിയെ തട്ടി..

“നമുക്ക് നാളെത്തന്നെ തിരികെ നാട്ടിലേക്ക് പോണം, 16 ന് അല്ലറ ചില്ലറ കർമ്മങ്ങൾ കൂടി ചെയ്യാനുണ്ട്… നിങ്ങളെ എല്ലാരേയും കൊണ്ടുപോവാൻ വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ വന്നത്..നാളെ പുലർച്ചെ 6 മണിക്കാണ് ട്രെയിൻ, നീ റെഡിയായി നിൽക്ക്..”

ഞാൻ തലയാട്ടി, അവനും മോനും കൂടെ പുറത്തു കളിക്കാൻ വേണ്ടി ഇറങ്ങി, ഞാൻ മെല്ലെ മുകളിലേക്ക് പോന്നു… വർണ്ണക്കടലാസിൽ പൊതിഞ്ഞ ആ ഡയറി നെഞ്ചോടു ചേർത്തുപിടിച്ചു കിടന്നു, എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചിട്ടും അമ്മ സൃഷ്‌ടിച്ച വിടവ് നെഞ്ചിനെ കീറിമുറിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു… തുറക്കാൻ തോന്നിയില്ല, പിന്നീട് എന്നെങ്കിലും വായിച്ചാല്മതി എന്ന് തിരുമാനിച്ചു..

പിറ്റേന്ന് സമയതിനു ഞങ്ങൾ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തി, അടുത്തടുത്തുള്ള സീറ്റുകളിൽ ത്തന്നെ ആയിരുന്നു, യാത്ര തുടങ്ങി കുറച്ചു സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ ഉറങ്ങി, വിശപ്പില്ലാത്തതിനാൽ ബ്രേക്ക്‌ഫാസ്റ്റ് വേണ്ട, വിളിക്കരുതെന്നു പറഞ്ഞു ഉറങ്ങിയത് കൊണ്ട് ഉച്ചയായപ്പോളാണ് എണീറ്റത്, ഉച്ചയ്ക്ക് ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു ഞാൻ അമ്മ തന്ന ഡയറിയുമായി വാതിൽക്കൽ പോയി നിന്നു…അനിയനും ഭാര്യയും മോനും ഇപ്പോളാണ് മയങ്ങാൻ വേണ്ടി കിടക്കുന്നത്..

പുറത്തെ കാറ്റിനും വല്ലാത്ത ചൂടാണ്, ശെരിക്കും എന്റെ ഉള്ള് പോലെ..കണ്മുന്നിലൂടെ ഓരോ കാഴ്ചകളും പുറകിലേക്ക് ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു, കാടുകൾ, മലകൾ, പുഴ, ജീവിതങ്ങൾ, ഏതൊക്കെയോ ഫാക്ടറികൾ, പാടങ്ങൾ, കളിസ്ഥലം, എല്ലാം നമ്മൾ അനുഭവിച്ചുതീർത്ത വർഷങ്ങളെ പോലെ, അമ്മയെപ്പോലെ എത്തിപ്പിടിക്കാനാവാത്ത വിധം ദൂരത്തേക്ക് കണ്മറഞ്ഞു പോയി….. ഒരുപാട് സ്ഥലത്തേക്ക് അമ്മയോടൊപ്പം ട്രെയിനിൽ പോയിട്ടുണ്ട്, വീടിനടുത്തുള്ള സ്റ്റേഷനിലേക്ക് എന്നെയും അനിയനെയും തൂക്കി ഓടും, വലുതായിട്ട് പോലും എനിക്ക് ട്രെയിൻ അടുത്തേക്ക് വരുന്നത് പേടിയായിരുന്നു… അതിന്റെ സൈറണ് അടുത്തു വരുമ്പോൾ എന്നെയും തട്ടിമറിച്ചു എങ്ങോട്ടോ കൊണ്ടുപോയേക്കുമെന്നുള്ളൊരു ഫീൽ…. ചെറുതാവുമ്പോൾ അത്