സാധിക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ, കേറി കാണുന്നതത്രയും അവൻ തന്നെയായിരുന്നു..,ഇടക്ക് ചായ കുടിക്കാനും കൊണ്ടുവരാനും, ഭക്ഷണം കഴിക്കാനുമായി പോയി വരുന്നതൊഴിച്ചാൽ ബാക്കി സമയമത്രയും ഞാൻ കസേരയിൽ മയങ്ങിയും അനിയന്റെ കുട്ടിയെ നോക്കി ഇരുന്നും തീർത്തു… അമ്മയെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുന്ന സമയമത്രയും ഒരു വിങ്ങൽ മനസിന്റെ ഉള്ളറകൾ നിറഞ്ഞു.,രാത്രിയിൽ ഉറങ്ങാൻ പോലും സാധിക്കാതെ വരാന്തയിലൂടെ ഞാൻ തലങ്ങും വിലങ്ങും നടന്നു തീർത്തു, എനിക്ക് വേണ്ടി ഈ ഭൂമിയിൽ ജീവിച്ച ഒരേയൊരു വ്യക്തി ഒരുപക്ഷേ അമ്മ മാത്രമായിരിക്കും.. അതുകൂടി നഷ്ടമാവുന്നതോടു കൂടി ഞാൻ വെറും മൊയന്തായി ഇവിടെ അവശേഷിക്കും…
ഈ ആശുപത്രികളുടെ നിശബ്ദതയും മണവും എനിക്കെന്നും അരോചകമായിരുന്നു….അങ്ങനെ ആയി തുടങ്ങിയത് ആദ്യമാദ്യം അമ്മക്ക് വന്നിരുന്ന ആരോഗ്യപ്രശ്നങ്ങൾക്കായി കൊണ്ടുപോയി തുടങ്ങിയതുമുതലാണ്…. വേദനിക്കുന്ന അമ്മയെയും അതുപോലെ അനേകമനേകം വേദനിക്കുന്ന മുഖങ്ങളെയും കാണുന്ന ആശുപത്രി എന്നെപോലെ ഒരുവന് മറ്റെന്തു ഫീൽ നൽകാനാണ്…മൂന്നോ നാലോ വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു അതോ അഞ്ചോ ആറോ ആയോ, ശെരിക്കും ഓർമയില്ല ,പക്ഷെ ഒന്നറിയാം അന്ന് അമ്മക്ക് കാൻസർ തുടക്കമായിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്നു അവസാന സ്റ്റേജിൽ ആയിരിക്കുന്നു.. എന്നും എനിക്ക് വേണ്ടി സംസാരിച്ചിരുന്ന അമ്മ ഇനി എറിയാൽ എണ്ണാവുന്ന ദിനങ്ങൾ മാത്രം കൂടി… !!
അവിടെ ചെന്നു കുറച്ചു ദിവസങ്ങക്കു ശേഷമുള്ള ഏതോ ഒരു ദിവസം അനിയൻ വിളറി വെളുത്ത മുഖവുമായി എനിക്കരികിൽ വന്നു, ചെറുതായി മയങ്ങി തുടങ്ങിയിരുന്ന എന്നെ തട്ടിയുണർത്തി..
” നീ ഉള്ളിലേക്ക് വാ.. അമ്മക്ക് ഓർമ്മ വന്നു.. ”
അവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ ചാടിയെണീറ്റു… അവനു പിന്നാലെ ചെന്നു.. ഏതൊക്കെയോ ഉപകരണങ്ങൾ ഘടിപ്പിച്ച റൂമിലേക്ക്‌ അവർ തന്ന ഡ്രെസ്സുമിട്ട് ചെന്നു…
അവിടെ കണ്ടത് അമ്മയുടെ ഒരു രൂപത്തെ മാത്രമായിരുന്നു…മെല്ലിച്ച രക്തഛവി തീരെ ഇല്ലാത്ത ഒരു രൂപം… കണ്ണിനുള്ളിൽ ആ രൂപം നിറഞ്ഞപ്പോൾ വീഴാതെ പിടിച്ചു നിക്കാൻ ഞാൻ പ്രയാസപ്പെട്ടു…. ശുഷ്കിച്ച കൈകൾ കൊണ്ട് എന്റെ കയ്യിൽ അമ്മ അമർത്തിപ്പിടിച്ചു..
” വല്ലതും കഴിച്ചോ നീയ്.. ??”
പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ അമ്മ ചോദിച്ചപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തൂവി…അറിയാതെയാണെങ്കിലും ഞാൻ അലറിക്കരഞ്ഞു, അനിയനും മറ്റു നഴ്സുമാരും അമ്പരന്നു ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ നോക്കിയെങ്കിലും എനിക്ക് കണ്ട്രോൾ ചെയ്യാൻ പറ്റിയില്ല, അമ്മ ദൈന്യമായി നോക്കിയതല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല…. ഒടുവിൽ കൂടുതൽ കേൾക്കാനോ പറയാനോ കഴിയാതെ എന്റെ തലയിൽ വീണ്ടും ഇരുട്ട് കയറി, ഏതെക്കെയോ ഉപകരണങ്ങൾക്ക് മുകളിലൂടെ ഞാൻ താഴേക്ക്‌ വീണു….
പതുപതുത്ത മേഘങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ കണ്ട്‌ അമ്മയുടെ കൈകൾ പിടിച്ചു നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പെട്ടെന്ന് പിടിവിട്ടു ഞാൻ താഴേക്ക്‌ വീണു, അമ്മ തിരികെ വലിക്കാൻ നോക്കിയെങ്കിലും കൈ വഴുതി ഞാൻ താഴേ ഇരുട്ടിലേക്ക് തന്നെ വീണു,
” അമ്മേ….!!! “
Any update?
With?
Next wk വരാൻ ചാൻസ് ഉണ്ട്…. നോക്കട്ടെ
എഴുതി ഏത് വരെ ആയി ബ്രോ ഒന്ന് update തന്നിരുന്നെങ്കിൽ നന്നായിരുന്നു കാത്തിരിക്കാം
With?
സോറി സിദ്ധാർഥ് ബ്രോ…
എവടേം എത്തിയില്ല, കുറെ ജോലിതിരക്കിലാണ്.. ഇതൊരു എളുപ്പം എഴുതാൻ പറ്റുന്ന ഒന്നല്ല, എന്തായാലും ഞാൻ എഴുതിതീർക്കും… ദയവു ചെയ്തു ടൈം തരിക… ??
വളരെ കുറച്ചുപേർ മാത്രമേ ഈ സൈറ്റിൽ വന്നതിനു ശേഷം വന്ന കഥകൾക്ക് കാത്തിരിക്കുന്നുള്ളൂ, ബ്രോ അതിലൊരാൾ ആണെന്നുള്ളതിൽ വളരെ സന്തോഷം… ഒത്തിരി നന്ദി..
സ്നേഹം മാത്രം
Fire blade ബ്രോ…..
സുഖം തന്നെ എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു…..
സാഹചര്യങ്ങൾ കാരണം ഓൺലൈൻ ൽ വരുന്നത് തീരെ കുറവാണു…..
അതാട്ടോ കഥ വായ്ക്കാൻ ഒരുപാട് ലേറ്റ് ആയത്….
ശരിക്കും എന്താ പറയാ…. മനസ് നിറഞ്ഞു….
വായ്ച്ചു തീർന്നത്തെ അറിഞ്ഞില്ല….
അമ്മ ICU വിൽ കിടക്കുന്ന സീൻ വായിച്ചപ്പോ ഞാൻ എന്റെ കാര്യം ഓർത്തിപ്പോയി….. ന്റെ അമ്മയും ഈ ലോക്ക്ഡൌൺ ന്റെ സമയത്ത് വയ്യാതെ ICU വിൽ ആയിരുന്നു….
ഭാഗ്യം കൊണ്ട് രക്ഷപ്പെട്ടതാ…
അതിങ്ങനെ ഓർത്തുപോയി പെട്ടെന്ന്…
പിന്നെ ഈ കഥയെ ഞാനൊരു മോട്ടിവേഷൻ കഥയായി കാണാനാണ് ഇഷ്ടം…
വിനോദിനെ പോലെ ശബരിയുടെ മോട്ടിവേഷൻ ഞാനും മനസിരുത്തി കേൾക്കുകയായിരുന്നു.
അമ്മയുടെ ആ ഡയറി തളർന്നു പോകുന്ന നിമിഷങ്ങളിൽ പിടിച്ചു നിക്കാൻ വിനോദിന് ഒരുപാട് സഹായിക്കും….
എനിക്കിറപ്പാ….
ശരിക്കും എന്തൊക്കെയോ വേദനകൾ ഇപ്പോഴും മനസിലുണ്ട്….
ഞാനും വിനോദിനെ പോലൊക്കെയല്ലേ എന്നൊരു തോന്നലും…
കിനാവ് പോലെയിലെ നമ്മുടെ അമ്മൂട്ടിയും വിനോദും….
രണ്ടു പേരും ഹൃദയത്തിൽ ചേക്കേറി…
ഒത്തിരി സ്നേഹത്തോടെ ❤️?
നെറ്റ് പ്രോബ്ലം കൊണ്ട് റിപ്ലൈ താഴെ വന്നു.. ??അത് നിങ്ങൾക്കുള്ളതാണ്
സഹോ…❤❤❤
വായിച്ചൂട്ടാ….
എന്താ പറയാ മറ്റൊരു കിനാവുപോലെ എന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ല,
കാരണം രണ്ടിനും രണ്ട് ആത്മാവാണ്,
ഇതിൽ ഏകാന്തതയ്ക്ക് വലിയ സ്ഥാനമുണ്ട്….
എനിക്കിഷ്ടമുള്ള ഒരു കാര്യമാണ്…
ഒറ്റക്കാവുമ്പോൾ പലപ്പോഴും സ്വയം അറിയാൻ കഴിയും എന്നുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ.
നായകൻ ഇതിൽ ഒറ്റപ്പെടൽ ആഗ്രഹിച്ച ഒരാളല്ല എന്ന് വായിക്കുമ്പോൾ അറിയാം
ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയ ഒരാളാണ്…
അമ്മയും കൂടി പോയതോടെ വീണിടത്തു നിന്നും ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുവരാൻ സഹോ പ്ളേസ് ചെയ്ത ഡയറിയും ശബരിയും മനുവും,
അത് വേറെ ലെവൽ ആയിരുന്നു…
ശബരിയുടെ മാജിക് അതിവിടെയും അതുപോലെ തന്നെയുണ്ട്,
അവരെയെല്ലാവരെയും വീണ്ടും കാണാൻ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരുപാട് സന്തോഷവും.
എഴുന്നേറ്റു നടക്കുന്നവന്റെ കഥയ്‌ക്കെ കാഴ്ചക്കാരുണ്ടാവൂ എന്ന് കെട്ടിട്ടുണ്ട്,
പക്ഷെ തോറ്റു പോയവരുടെ കഥയ്ക്കായിരിക്കും ആഴം കൂടുതൽ…
ബാക്കി അറിയാനായി കാത്തിരിക്കുന്നു സഹോ…
സ്നേഹപൂർവ്വം…❤❤❤
കുരുടി ബ്രോ…
ഈ കമന്റ്‌ വായിച്ചിട്ട് കിളി പോയെന്ന് വേണെങ്കിൽ പറയാം.. നീ സാഹിത്യം അള്ളി വീശാൻ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടല്ലോ…
പിന്നെ ഈ കഥ കിനാവ് പോലെയുടെ മൂഡ് അല്ല, ഇത് വേറൊന്നാണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്, ഇനിയിപ്പോ എഴുതി വരുമ്പോൾ എന്താകുമോ എന്തോ..!
സമയക്കുറവ് കാരണം ഒന്നിനും പറ്റുന്നില്ല, കൊറേ കഥ ഇവിടെ പെന്റിങ് ആണ്…. എഴുതാനുള്ള മൂഡും ഒരു പ്രശ്നമാണ്… നോക്കട്ടെ
ഇപ്പോൾ എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കഥ എത്രയും പെട്ടെന്ന് തീർത്തില്ലെങ്കിൽ ഈ സാഹിത്യം എന്നെയും കൊണ്ടേ പോവൂ എന്നാ തോന്നുന്നേ…
???
ചാണക്ക്യ…
സമയക്കുറവിന്റെ പ്രശ്നങ്ങൾ നന്നായി അറിയുന്ന ആളാണ് ഞാൻ.. അതുകൊണ്ടാണ് ഇതിന്റെ രണ്ടാം ഭാഗം ഇനിയും മുഴുവനാക്കാൻ കഴിയാത്തതും..
എന്നാലും വായിക്കാനും ഇതുപോലൊരു കമന്റ്‌ തരാനും തോന്നിയതിൽ ഒത്തിരി സന്തോഷം… ഒരുപാട് പേരില്ലെങ്കിലും വായിക്കുന്നവരിൽ കുറച്ചു ആളുകളിൽ ഇത് സ്വാധീനിക്കുന്ന രീതി എനിക്ക് ഒരുപാട് സന്തോഷം തരുന്നുണ്ട്… അതും നിങ്ങളെപ്പോലെ മികച്ച ഒരു writer ആവുമ്പോൾ അത് കൂടുതൽ സന്തോഷം
ജിന്നെ..
ഇത് എങ്ങനെ അയിത്തീരുമെന്ന് ഒറു പിടിയും ഇല്ല… സന്തോഷമോ സങ്കടമോ കൂടുതലില്ലാത്ത രീതിയായിരിക്കും ഉണ്ടാവുക എന്നാണ് തോന്നുന്നത്..
നീ സമയം പോലെ നോക്കിചെയ്താൽ മതി… ഇനിയിപ്പോ കമന്റ്‌ തരാൻ പറ്റിയില്ലേലും പ്രശ്നമല്ല….
ഹായ്
വായിച്ചു, ഇതും വ്യത്യസ്തമായ രീതിയിൽ ഉള്ള നല്ല ഒരു തീം തന്നെയാണ്. തിരക്കിലാണ് അതുകൊണ്ട് കൂടുതലായി ഒന്നും പറയാനുള്ള അവസരമില്ല. മനു,ശബരി പിന്നെ അമ്മു ഇവരെയൊക്കെ ഇതിലൂടെ ഒന്നുകൂടി കാണിക്കും എന്ന് അറിഞ്ഞതിൽ വളരെ സന്തോഷം.
ഇനി അങ്ങോട്ട് തിരക്ക് പിടിച്ച ജീവിതം ആയിരിക്കും എന്ന് കരുതി എങ്കിലും ഇത്രയും വിചാരിച്ചില്ല. ഇതിപ്പോ പ്രിയപ്പെട്ടവരേ പോലും വിളിക്കാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയാണ്.
പറ്റുവാണെങ്കിൽ ഇനിയുള്ള പാർട്ടുകളിൽ കൂടുതൽ പറയാൻ ശ്രമിക്കാം.
സ്നേഹത്തോടെ❤️❤️
ജിന്നെ..
ഇത് എങ്ങനെ അയിത്തീരുമെന്ന് ഒറു പിടിയും ഇല്ല… സന്തോഷമോ സങ്കടമോ കൂടുതലില്ലാത്ത രീതിയായിരിക്കും ഉണ്ടാവുക എന്നാണ് തോന്നുന്നത്..
നീ സമയം പോലെ നോക്കിചെയ്താൽ മതി… ഇനിയിപ്പോ കമന്റ്‌ തരാൻ പറ്റിയില്ലേലും പ്രശ്നമല്ല….