?പ്രണയ വർഷം? [Jeevan] 140

കുറച്ചു സമയതിൻ്റെ കാത്തിരിപ്പിന് ഒടുവിൽ മുന്നിൽ അവൾ വന്നു നിൽക്കുമ്പോൾ എന്ത് പറയണം എന്നറിയാതെ വാക്കുകൾക്കായി തിറഞ്ഞുപോയി.. “ഒന്നും മനഃപൂർവ്വം അല്ലായിരുന്നു” എന്ന് പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയ എൻ്റെ വാക്കുകളെ എതിർത്തു കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു. ” ചേച്ചിയുടെ അവസ്ഥ എനിക്ക് മനസ്സിലാകും. മനസ്സിൽ ആത്മാർത്ഥമായി ഒരാളെ പ്രതിഷ്ഠിച്ച ഒരു പെണ്ണിന് ഒരിക്കലും മറ്റൊരു പുരുഷനെ അംഗീകരിക്കാൻ ആകില്ല. വിഷമം ഉണ്ട്. എങ്കിലും എൻ്റെ ഏട്ടൻ ചെയ്തതും തെറ്റ് തന്നെയാണ്.

ഒരു പെൺകുട്ടി എന്ന നിലയിൽ എനിക്ക് അത് ഒരിക്കലും ന്യായീകരിക്കാൻ ആകില്ല. ചേച്ചിയുടെ സ്ഥാനത്ത് ഞാൻ ആണെങ്കിൽ പോലും ഇത് തന്നെയാണ് ചെയ്യുക. വിധി ഇതായിരുന്നു. അത് അങ്ങനെ സംഭവിച്ചു. അത്രയും ഓർത്താൽ മതി. ഇനിയും അത് ഓർത്തു സങ്കടപെടരുത്.”

ആ കൂടിക്കാഴ്ച അവസാനിക്കുമ്പോൾ വീട്ടിലേക്ക് ഒരു മടക്കയാത്ര ഉണ്ടാകില്ല എന്ന് ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു. എങ്കിലും പോകുന്നതിനു മുന്നേ അവൾ എന്നെ സുരക്ഷിതമായി ഒരിടത്ത് എത്തിച്ചു. ഒരു ഹോസ്റ്റലിൽ താമസസൗകര്യവും കുറച്ചു രൂപയും എനിക്കായി   അവൾ തന്നു. അതിൽ കുറച്ച് എങ്കിലും സമാധാനം കണ്ടെത്താൻ എനിക്കായി. 

പിന്നെയുള്ള ദിവസങ്ങൾ എൻ്റെ ലക്ഷ്യത്തിനായി ഞാൻ മാറ്റിവെച്ചു. ഒരേ ഒരു ലക്ഷ്യം.. കണ്ണെട്ടനെ കണ്ട് പിടിക്കുക. ജീവിച്ചു ഇരിക്കുന്നു എങ്കിൽ എവിടെ. അല്ലാ മറിച്ചാണെങ്കിൽ അവിടേക്ക് എൻ്റെ ഈ പാഴ്ജീവിതവും കൂടെ ബലികൊടുക്കുക. അതായിരുന്നു തീരുമാനം. ആദ്യം ആയി കൈകോർത്ത് പിടിക്കുന്ന ആ നിമിഷത്തിൽ തീരുമാനിച്ചത് ആണ് അത്. എൻ്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഞാൻ ചേർത്ത് വെച്ച പാതി എവിടെയാണോ.. അവിടെ അതിനു പൂർണ്ണത നൽക്കാൻ ഞാൻ എന്നും ഉണ്ടാകും.. അത് ജീവിതത്തിൽ മാത്രം അല്ല മരണത്തിൽ ആണെങ്കിൽ പോലും അതിനെ വേർപെടുത്താൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ല. 

അറിയാവുന്ന ഫ്രണ്ട്സിനോട് തിരക്കി. ആർക്കും ഒരു വിവരവും ഇല്ല. അവസാന വഴി എന്ന രീതിയിൽ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. പക്ഷേ അവിടെയും എന്നെ കാത്തിരുന്നത് താഴിട്ടു പൂട്ടിയ വീട് ആയിരുന്നു. ഒരുപക്ഷേ എൻ്റെ ജീവിതവും അതുപോലൊരു താഴിനാൽ ബന്ധിക്കപ്പെട്ടത് ആണെന്ന് വിധി എന്നോട് പറയാതെ പറഞ്ഞതാണോ എന്ന് പോലുമൊരു നിമിഷം ചിന്തിച്ചുപോയി. തിരികെ ബസ് നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ഒരു ചോദ്യം മാത്രം ആയിരുന്നു ബാക്കി. “ഇനിയെന്ത്??” 

ചിന്തകളുടെ ഭാരവും പേറി നിൽക്കുന്ന എൻ്റെ മുന്നിലേക്ക് വന്നു നിന്നത് ഒരു കാർ ആയിരുന്നു. അതിൽ നിന്നും എൻ്റെ മുന്നിലേക്ക് അടുത്ത ആ രൂപത്തെ ആരാണെന്ന് മനസ്സിലാകാൻ വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു എങ്കിലും എനിക്ക് അധിക സമയം വേണ്ടി വന്നില്ല. കണ്ണേട്ടൻ്റെ ഫ്രണ്ട് ആയ അഭയ് ആയിരുന്നു അത്. കോളേജിൽ ഞങ്ങളുടെ സ്നേഹത്തിന് പിന്തുണ നൽകിയ വളരെ കുറച്ചു പേരിൽ ഒരാൾ.

കണ്ട മാത്രയിൽ മറ്റൊന്നും ചോദിക്കാൻ ശ്രമിക്കാതെ എൻ്റെ നാവിൽ നിന്നും പുറത്തു വന്നത് എൻ്റെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ചോദ്യങ്ങൾ ആയിരുന്നു. മുന്നിലുള്ള വഴികൾ എല്ലാം അടഞ്ഞു എന്ന മനസ്സിൻ്റെ വീർപ്പുമുട്ടൽ ആകാം എന്നെ കൊണ്ടു അങ്ങനെ ചെയ്യിച്ചതും. ഏതായാലും എല്ലാം അറിയാൻ ആയില്ല എങ്കിലും എൻ്റെ പകുതി സംശയങ്ങൾകുള്ള ഉത്തരം എനിക്ക് അവിടെ നിന്നും കിട്ടിയിരുന്നു. 

“ദേവിക.. കൂടുതൽ ഒന്നും എനിക്ക് അറിയില്ല. ആദ്യമൊക്കെ വിവരങ്ങൾ അവൻ തന്നെ വിളിച്ചു അറിയിക്കുമായിരുന്നു. തൻ്റെ ജയിൽ വാസം അവനെ നന്നേ തളർത്തിയിരുന്നു. അത് അവൻ്റെ പെരുമാറ്റത്തിൽ ഇടക്ക് കാണാൻ ആകുമായിരുന്നു. പക്ഷേ ബാധ്യതകൾ ഏറി വന്ന അവൻ്റെ അച്ഛന് മറ്റുള്ളവരുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടി ഇല്ലാതെ വന്നപ്പോൾ അദ്ദേഹം രണ്ടു ജീവനുകൾ അവസാനിപ്പിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു.

ആ ആത്മഹത്യക്ക് മുന്നിൽ ജീവൻ വെടിഞ്ഞത് അവൻ്റെ അച്ഛൻ മാത്രം ആണ്. തിരികെ കിട്ടിയ ജീവിതവും കൊണ്ട് നഷ്ടപെട്ടു പോയ ഓർമ്മകളെ തിരികെ പിടിക്കുന്നതിനുള്ള പോരാട്ടത്തിൽ ആണ് അവൻ.. എവിടെയാണെന്നോ, എങ്ങനെ ജീവിക്കുന്നു എന്നോ, പിന്നെ എന്ത് സംഭവിച്ചു എന്നോ.. എനിക്ക് ഇപ്പൊ അറിയില്ല. എൻ്റെ വൈഫിൻ്റെ വീട് ഇവിടെയാണ്. അത് കൊണ്ട് മാത്രം ആണ് ഇത്രേം എങ്കിലും എനിക്ക് അറിയാനായത്. താൻ തിരക്കി നോക്ക്. ചിലപ്പോൾ കണ്ടെത്താനായാലോ..”