സഹയാത്രിക [ജോ] 116

“സുരഭി കാളിംഗ്.” ഒരു നിമിഷം ഞാനൊന്ന് പകച്ചു.

 

സ്വരൂപിന്റെ അനിയത്തി.

 

ഈയൊരു വിളി പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത പോലെ ഞാൻ ഒട്ടു നിമിഷം ഫോണിൽ ഉറ്റു നോക്കി. ഉള്ളിലൊരു അപായമണി മുഴങ്ങുന്നു.

 

ഫോണെടുത്ത് ഇടം കൈ കൊണ്ട് ചെവിയോട് ചേർത്തു.

 

“പറ മോളെ.” സ്വരൂപിന്റെ അനിയത്തി എന്റെയും അനിയത്തിയല്ലേ.. എന്നെയെത്ര ഇഷ്ടമല്ലെന്ന് പറഞ്ഞാലും എന്തോ അവളെ എനിക്കിഷ്ടമാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ എടുത്തയുടനെ വായിൽ വന്നത് അങ്ങനെയാണ്.

 

“ചേച്ചീ…” വിളിക്കൊപ്പം തുളഞ്ഞു കയറിയത് ഒരു കരച്ചിൽ ചീളാണ്. അതെന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ അടിത്തട്ടിൽ തന്നെ ചെന്നു തറഞ്ഞു.

 

“എന്താ മോളെ.. എന്തിനാ കരയുന്നെ?” ഞാൻ വെപ്രാളത്തോടെ എഴുന്നേറ്റു.

 

“ചേച്ചീടേൽ പൈസ വല്ലോം ഇരിപ്പുണ്ടോ? രൂപേട്ടന് ആക്സിഡന്റ് ആയി….” അത്രയേ കേട്ടുള്ളൂ. ചെവി കൊട്ടിയടച്ച പോലെ തോന്നി.

 

ശരീരത്തിലെ ഓരോ കോശങ്ങളും ജീർണിച്ച അവശതയോടെ തളർന്നു ഞാനാ കസേരയിലേക്ക് തന്നെയിരുന്നു പോയി.

 

എന്റെ രൂപാ…. ഒരു നിലവിളി തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങിപ്പോയി.

 

 

“ചേച്ചീ.. സഹായിക്കാൻ ആരൂല്ല…

മനുവേട്ടൻ ബാംഗ്ലൂരിലാ.. എന്താ ഒന്നും പറയാത്തെ..” അവളേങ്ങിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

 

“ഏത് ഹോസ്പിറ്റലിലാ..” എന്റെ സ്വരം വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

“മെഡി കെയറിൽ. തലയ്ക്ക്‌ ഓപ്പറേഷൻ ഉണ്ടെന്ന്. പൈസ കെട്ടിവയ്ക്കാതെ അവർക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റില്ലെന്ന്. എനിക്ക് പേടിയാവുന്നു ചേച്ചീ…” അവൾ വാവിട്ടു കരയുകയാണ്.