സഹയാത്രിക [ജോ] 115

“ഞങ്ങളഞ്ച് പേർക്കും കൂടി നീയല്ലേ ഉള്ളൂ ഫ്രണ്ടായിട്ട്. നിനക്ക് എന്തേലും പറ്റിയാൽ ചോദിക്കാൻ പോവേണ്ടതും ഞങ്ങളല്ലേ..” അവളവനെ കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കിയിരുന്നു.

 

ആണോ രൂപാ..

ഫ്രണ്ട് മാത്രം ആണോ?

എനിക്കങ്ങനെ അല്ല. നിന്നോട് മാത്രം എന്തോ ഇഷ്ടക്കൂടുതൽ ഉണ്ട്.

എപ്പോഴും നിന്നെ കാണാനും മിണ്ടാനും തോന്നാറുണ്ട്.

ചിലപ്പോ… ചിലപ്പോ ഒക്കെ ഉമ്മ വയ്ക്കാനും.. അപ്പോഴൊക്കെ എനിക്ക് നിന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ പോലും പറ്റുന്നില്ലല്ലോ രൂപാ..

 

അവൾ മുഖം വെട്ടിച്ചു മാറ്റി.

ഇപ്പോഴും നിന്നെ നോക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല രൂപാ..

 

💫💫💫💫💫

 

 

ഫ്ലൈറ്റ് ലാൻഡ് ചെയ്യുന്നതിന്റെ ചെവി വേദന അരിച്ചു കയറിയതും ഞാൻ ഓർമകളെ തൽക്കാലം പടി കടത്തി. നെഞ്ചിൽ ഒരു ഭാരം കയറ്റി വച്ചിട്ട് മണിക്കൂറുകൾ കടന്നിരിക്കുന്നു.

 

രൂപനെ കണ്ട്, അവനെങ്ങനെയുണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടല്ലാതെ നെഞ്ചിൽ കത്തുന്ന തീ അണയില്ല.

 

എയർപോർട്ടിന് പുറത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ എന്നെ കാത്തെന്ന പോലെ മനു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

ഉറക്കമിളച്ച് ക്ഷീണിച്ച അവന്റെ കോലം കണ്ടപ്പോൾ വീണ്ടും സങ്കടം നെഞ്ചിൽ ഇരമ്പി വന്നു.

 

“മനൂ… രൂപൻ.. ” ഞാൻ വിതുമ്പി.

 

“ഓപ്പറേഷൻ കഴിഞ്ഞു. ന്യൂറോ ഐസിയുവിലാണ്.” അത്രമാത്രം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് എനിക്ക് മുഖം തരാതെ അവൻ ടാക്സിയിലേക്ക് കയറി. അവന്റെ അവഗണനയിൽ വേദന തോന്നിയെങ്കിലും കാരണമറിയാവുന്നതിനാൽ ഒന്നും മിണ്ടാതെ കൂടെ കയറി.

 

ഒന്നര മണിക്കൂർ യാത്ര ഇനിയുമുണ്ട് ആശുപത്രിയിലേക്ക്.

 

കണ്ണുകൾ തുടച്ച് ഞാൻ സീറ്റിലേക്ക് ചാരിക്കിടന്ന് മനുവിനെ നോക്കി. കോ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ കല്ലിച്ച മുഖഭാവത്തോടെ ഇരിക്കുകയാണ്.

 

പതിയെ കണ്ണുകളടച്ചു.