സഹയാത്രിക [ജോ] 116

അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

 

ഡോക്ടർ ഷെറീന ഐസകിന്റെ മുറി വിടുമ്പോൾ നെഞ്ചിൽ ഒരേ അളവിൽ വേദനയും സന്തോഷവും ഒക്കെ തോന്നിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

 

ആഗ്രഹിച്ചത് പോലൊരു ഡോണറിനെ കിട്ടുമ്പോൾ ഞാനൊരു അമ്മയാവും.

 

അമ്മ!

ആ രണ്ട് അക്ഷരത്തിന് പോലും എന്റെയുള്ളിൽ എന്തൊക്കെയോ മായാജാലങ്ങൾ തീർക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ട്.

വയറിനുള്ളിൽ നിന്നും പൂമ്പാറ്റകൾ പറന്നുയർന്ന് നെഞ്ചിൽ കെട്ടിയ കല്ലിന്മേൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്നു.

 

ഡൽഹിയിലെ പ്രശസ്തമായ ആശുപത്രിയിലെ പാർക്കിങ് ഏരിയയിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ചുറ്റും കാണുന്ന മനുഷ്യരെ ഞാൻ നോക്കി. പല തരം ഭാവങ്ങൾ നിറഞ്ഞ മുഖങ്ങൾ.

 

ഇവർ ഓരോരുത്തരും അമ്മയെന്ന സ്വപ്നം ഉള്ളിൽ പേറുന്നവരായിരിക്കുമോ?

തന്നെപ്പോലെ…

 

തന്നെപ്പോലുള്ളവരും ഉണ്ടോ?

 

അവിവാഹിതയായ, ഒറ്റയ്ക്ക് ജീവിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന, സിംഗിൾ പാരന്റ് ആകാൻ കാത്തിരിക്കുന്നവരും ഉണ്ടോ?

 

കാറിന്റെ പിന്നിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ എന്തോ ഒരു ശൂന്യത തോന്നാതിരുന്നില്ല. കാരണം, ആശുപത്രിയിൽ എന്റെ കണ്ണിലുടക്കിയ ഓരോരുത്തരുടെ കൂടെയും ആരെങ്കിലുമൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അമ്മ, അച്ഛൻ, സഹോദരങ്ങൾ, ഭർത്താവ്… അങ്ങനെ ആരെങ്കിലുമൊക്ക.

 

ഞാനോ?

ഒറ്റയ്ക്ക്.

അനേകം മനുഷ്യരുടെ നടുവിൽ ഒറ്റയ്ക്ക്.

 

നിരത്തിലിറങ്ങിയ കാർ അതിവേഗം സഞ്ചരിച്ചു. ബഹുനില കെട്ടിടങ്ങൾ എനിക്ക്‌ പിന്നിൽ ഓടിമറഞ്ഞ് മാൽവിയ നഗറിലേക്ക് ആ വാഹനം ചെന്നു നിന്നു.

 

“താങ്ക്സ്.” പണത്തിനൊപ്പം ഒരു പുഞ്ചിരികൂടി ഡ്രൈവർക്ക്‌ നേരെ വച്ചു നീട്ടുമ്പോൾ അയാളും നല്ലൊരു ചിരി തിരികെ തന്നു.