സഹയാത്രിക [ജോ] 116

വക്ക് പൊട്ടിയ ചെറിയ കളിപ്പാത്രങ്ങളും ഒരു കണ്ണിളകിയ പാവക്കുട്ടിയും അവളോട് പരിഭവം പറഞ്ഞു.

അതിന്റെ ഒരു മൂലയ്ക്ക് ആ വാച്ചിൻ കഷ്ണങ്ങളും സ്ഥാനം പിടിച്ചു. പിന്നെയാ പാവക്കുട്ടിയെ കയ്യിലെടുത്തു. അതിന്റെ വയറിൽ അമർത്തി ഞെക്കി.

 

“മ്മേ…” എന്നൊരു നിലവിളി അതിൽ നിന്നും ഉയർന്നു.

 

“കരയണ്ടാട്ടോ.. അമ്മയിനി ഞെക്കൂല.” കുഞ്ഞിനെ താലോലിക്കും പോലെ അതിനെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് കൊഞ്ചിക്കുമ്പോൾ ബാല്യത്തിന്റെ നീറ്റലുകളുടെ ഏടുകളിലേക്ക് ആ സംഭവത്തെയും അവളെഴുതിച്ചേർത്തിരുന്നു.

 

 

അന്ന് വൈകുന്നേരം ഒരു സഞ്ചി നിറയെ തന്റെ നല്ലതും ചീത്തയുമായ കളിപ്പാട്ടങ്ങളുമായി അഞ്ജലി മഹാഗണിയുടെ ചുവട്ടിലേക്ക് ഓടിയെത്തി.

ആത്ത കോവിലിലേക്ക് പോയിരിക്കയാണ്.

എന്നും പോകാറുണ്ട്.

ദീപാരാധന കഴിഞ്ഞു മാത്രമേ തിരികെയെത്തൂ. ആ കുറച്ചു മണിക്കൂറുകളായിരിക്കും അഞ്ജലി പുറത്ത് വിഹരിക്കാൻ ഇറങ്ങുന്നതും.

 

മഹാഗണിയുടെ ചുവട്ടിൽ കുറച്ചു നേരം കാത്തു നിന്നെങ്കിലും സ്വരൂപിനെ എങ്ങും കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. സങ്കടം കൊണ്ട് കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പാൻ നേരമാണ് ദൂരെ നിന്നൊരു ചൂളമടി കേട്ടത്.

സ്വരൂപിന്റെ വീട്ടിനടുത്തുള്ള പറമ്പിൽ നിന്നാണ്.

നോക്കുമ്പോൾ അവനവിടെ നിന്ന് കയ്യുയർത്തി കാണിക്കുന്നു.

 

നനഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ അവൾ നിറഞ്ഞു ചിരിച്ചു.

 

അവനതോടെ കൈ മാടി വിളിച്ചു. കയ്യിലെ സഞ്ചിയുമായി അങ്ങോട്ടേക്ക് ഓടിയെങ്കിലും അവനൊപ്പം അതേ

പ്രായത്തിലെ നാല് ആൺകുട്ടികളെ കണ്ടതും പരിഭ്രമിച്ചു പോയി.

 

കയ്യിലെ ഓലമടൽ ചെത്തി മിനുക്കിയെടുത്ത ബാറ്റ് കൂടി കണ്ടതും പരിഭ്രമം ഏറി.

 

സ്വരൂപ്‌ കയ്യിലെ കാലിയായ ഐസ്ക്രീം ബാൾ അവളുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു.

 

“നമുക്ക് ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കാം.”

 

അയ്യോ! എനിക്കറിഞ്ഞൂടാ..