രുധിരാഖ്യം -8 [ചെമ്പരത്തി] 364

കുറുകിയമർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്തോ ഒന്ന് പറയാൻ അവൻ നാവുയർത്തിയെങ്കിലും അവളുടെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ കണ്ടതോടെ അത് വേണ്ടെന്ന് വെച്ചു ഒരു നിമിഷം നിർന്നിമേഷനായി അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ മിഴിനട്ടു നിന്നു.

വേണ്ടെന്ന് മനസ്സ് പറഞ്ഞിട്ടും അവൻ പതിയെ കയ്യുയർത്തി അവളുടെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു. ആ ഒരു സ്പർശം… അത് ധാരാളമായിരുന്നു അവൾ അത്രനേരം പിടിച്ചു കെട്ടിയ വിഷമങ്ങൾ തടവറ ഭേദിച്ച് പുറത്ത് ചാടാൻ.

ശബ്ദമില്ലാത്ത ഒരു അലറിക്കരച്ചിലോടെ അവനെ ഒന്ന് ചുറ്റി പിടിക്കാൻ അവൾ ആഞ്ഞു എങ്കിലും അല്പം അകലെ നിന്ന്  ഒരു മൃഗത്തിന്റെ മുരൾച്ച ചെവിയിൽ എത്തിയതോടെ ഇരുവരും നിശ്ചലരായി.

“മൃ…ഗ്രാആആ……. ”

വീണ്ടും ആ ശബ്ദം ചെവി തുളച്ചു തങ്ങളിലേക്ക് എത്തിയതോടെ ഏഥൻ വേഗം തലവെട്ടിച്ച് ചുറ്റും നോക്കി. വേറെ മാർഗങ്ങളൊന്നുമില്ല എന്ന് കണ്ടതോടെ, ഞൊടിയിടയിൽ  അവളെ എടുത്തു ഇടതുവശത്ത്‌ ഒരാൾ പൊക്കത്തിൽ ഉള്ള പാറക്കെട്ടിലേക്ക് കയറ്റി ഇരുത്തി. ആ പാറക്കെട്ടിനു തൊട്ടരികിൽ അവിടമെങ്ങും ഇരുട്ട് പരത്തി ഒരു വൻമരം നിന്നിരുന്നു. അതിന്റെ ചില്ലകൾ വഴിക്ക് മുകളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു ഒരു കുടപോലെ നിന്നിരുന്നു. അതിന് ചുവട് മുതൽ ധാരാളം ചില്ലകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.

അവൾ അവനു നേരെ കയറി വരാൻ വേണ്ടി കൈനീട്ടി എങ്കിലും  ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവൻ  മരത്തിലേക്ക്  വേഗം കയറി പോകാൻ കൈകൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ചു.

ഒന്ന് മടിച്ചു നിന്നതോടെ അവന്റെ നോട്ടം രൂക്ഷമാകുന്നത് കണ്ടവൾ