കുഞ്ഞുറുമ്പുകളുടെ ലോകം [Fire blade] 152

എന്നോ അമിതമായ കള്ളുകുടിയുടെയും ബീഡിവലിയുടെയും സമ്മാനമായി കിട്ടിയ ഏതൊക്കെയോ പേരറിയാത്ത അസുഖങ്ങൾ അങ്ങേരെ കൊണ്ടുപോയി….ഒരുതരത്തിൽ അതോടുകൂടി വല്ലപ്പോളും വീട്ടിൽ നിന്നും കേട്ടിരുന്ന കുത്തുവാക്കും ഇല്ലാണ്ടായി…അന്നുവരെ കേൾക്കുമ്പോളെല്ലാം ഒരു മടുപ്പ് തോന്നിയിരുന്നെങ്കിലും അതുകൂടി അവസാനിച്ചതോടെ ഒറ്റപ്പെടൽ അധികരിച്ചു..

അനിയന്റെ വിളി വന്നൊരു ദിവസം ഞാൻ എന്റെ ക്ലാസുകൾക്ക് അവധി പറഞ്ഞു ഹൈദരാബാദിലേക്ക് വണ്ടി കേറി…. രണ്ടു ദിവസത്തോളമുണ്ടായിരുന്ന യാത്ര ആദ്യസമയങ്ങളിൽ അമ്മക്ക് എന്ത് സംഭവിച്ചെന്നോർത്തുള്ള ടെൻഷൻ ആയിരുന്നെങ്കിലും പതിയെപ്പതിയെ ആ ടെൻഷൻ എന്നിൽ നിന്നും മാറി..36 മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ട യാത്ര ആ യാത്രയിൽ കാണേണ്ടി വന്ന കാഴ്ചകളും മനസിനെ പതിയെ സമാധാനം കൈവരിക്കാൻ സഹായിച്ചു….അവസാനം അവിടെയെത്തി അമ്മ കിടക്കുന്ന ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തുന്നതുവരെയെ ആ സമാധാനത്തിനു ആയുസുണ്ടായുള്ളൂ, ഗേറ്റ് കടന്നതോടെ ഏത് അവസ്ഥയിലേക്കാണ് ഞാൻ ചെല്ലുന്നതെന്നു അറിയാത്തതുകൊണ്ടുള്ള ടെൻഷൻ എന്നെ തളർത്തി..

Icu റൂമിന്റെ പുറത്തു ബെഞ്ചിൽ അനിയനും ഭാര്യയും കുട്ടിയും ഇരിക്കുന്നുണ്ട്‌, നേരെ ഗ്ലാസ്സിലൂടെ ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കി, എന്തൊക്കെയോ ഉപകരണങ്ങൾ ഘടിപ്പിച്ചു അമ്മ മയങ്ങുന്നുണ്ട്, അത് നോക്കിനിൽക്കേ എന്റെ കണ്പോളകൾക്കു ഭാരം കൂടി, സ്വയമറിയാതെ ഏതോ ഗർത്തത്തിലേക്ക് ഓർമ മറഞ്ഞു.. കണ്ണ് തുറക്കുമ്പോൾ ഒരു ബെഡിൽ കയ്യിൽ ഡ്രിപ്പുമിട്ടു ഞാൻ കിടപ്പുണ്ട്, ബെഡിനോട് ചേർന്നൊരു കസേരയിൽ അനിയൻ തല താഴ്ത്തി ഇരിക്കുന്നു… ഞാൻ മുരടനക്കിയപ്പോൾ അവൻ എന്നെ നോക്കി ഒരു ചിരി വരുത്തി….

” എങ്ങനെയുണ്ട് അമ്മക്കിപ്പോ.. ?? ”
എന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് അവൻ നെറ്റിയിൽ കൈ കൊടുത്തിരുന്നു..

” കാര്യങ്ങൾ കൈവിട്ടു പൊയ്കൊണ്ടിരിക്കുവാണ്…ചെയ്യാൻ പറ്റുന്നതൊക്കെ ചെയ്യുന്നുണ്ട്… നോക്കാം.. ”
അവൻ സമാധാനിപ്പിച്ചു.. ഒരു നേഴ്സ് കൂടി ആയതുകൊണ്ടാകാം അവൻ സംസാരത്തിൽ ആ ഒരു ധ്വനി കൊണ്ടുവന്നത്..

” എനിക്കൊന്നു കാണണം…”

ഞാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ മറുപടി പറയാതെ എന്തോ ചിന്തയിലാണ്ടു…

സമയം കുറെയേറെ കഴിഞ്ഞുപോയി… 24 മണിക്കൂർ നിരീക്ഷണത്തിൽ കിടന്നശേഷം എന്നെ ഫ്രീ ആക്കി….പ്രത്യേകിച്ച് വേറെയൊന്നും ചെയ്യാനില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ICU വാർഡിന്റെ വരാന്തയിലെ കസേരയിൽ ഞാൻ സമയം കഴിച്ചു…അമ്മയെ വല്ലപ്പോളും മാത്രമേ കാണാൻ