പ്രായശ്ചിത്തം

Praschitham | Author : Manus

 

വെയിലിന് കനം കൂടി വരുന്നുണ്ട്.. തൊണ്ട വറ്റി വരണ്ടിരിക്കുന്നു…ഉമിനീരിനാൽ കണ്ഠശുദ്ധി വരുത്തി ഞാൻ മുകളിൽ ജ്വലിക്കുന്ന പകലോനെ ഒന്ന് നോക്കി…

 

കുറച്ചു വെള്ളം കുടിച്ചാൽ ശരീരത്തിലെ ചൂടൊന്നു ശാന്തമാക്കാം എന്നെനിക്ക് തോന്നി പക്ഷെ ഉള്ളിൽ നീറുന്ന വിങ്ങൽ അകറ്റാൻ അതൊന്നും മതിയാകാതെ വരും, അത്രത്തോളം ഉണ്ട് വിഷമം…

 

എന്തിന് വിഷമിക്കണം… ഇത് നീ നിനക്ക് വേണ്ടി സ്വയം രചിച്ച വിധിയാണ്… അല്ലെങ്കിൽ നിന്റെ ചെയ്തികൾക്ക് കാലം കാത്തു വച്ച സമ്മാനം ആണ് ഇന്നത്തെ നിന്റെ അവസ്ഥ…

 

എന്റെ ഉള്ളം അങ്ങനെ പറയുന്നതായി തോന്നി..

 

ഇനിയെന്ത് എന്ന ചിന്തയും മനസ്സിനെ മധിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…

 

ഇടറുന്ന പാദങ്ങളോടെ ഞാൻ മുന്നിൽ കാണുന്ന ബസ്‌സ്റ്റോപ്പിൽ കാണുന്ന ഇരിപ്പിടം ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു..

 

അവശതയോടെ ആ ബസ്റ്റോപ്പിന് അടുത്തേക്ക് ചെന്നു..

 

പുച്ഛത്തോടെയും അവജ്ഞയോടെയും മാത്രമുള്ള നോട്ടങ്ങളാണ് അവിടെയുള്ള ആളുകളിൽ നിന്നും എനിക്ക് നേരിടേണ്ടി വന്നത്…അതിൽ ഒട്ടും മനപ്രയാസം തോന്നിയില്ല..കഴിഞ്ഞു പോയ കാലങ്ങളിലൊക്കെയും എന്റെ കണ്ണുകളിലും കരുണ എന്ന വികാരം അലയടിച്ചിരുന്നില്ലല്ലോ..

 

ഒരു ഇരിപ്പിടത്തിനായി ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി.. ആരും എനിക്ക് വേണ്ടി എഴുന്നേറ്റിരുന്നില്ല.

 

പൊടുന്നനെ അറുപത് വയസ്സോളം പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു സ്ത്രീ കരുണയോടെ എനിക്കായി തന്റെ ഇരിപ്പിടം ഒഴിഞ്ഞു തരുന്നു.. ആ പ്രവർത്തി എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി..