പ്രായശ്ചിത്തം [മനൂസ്] 3006

ജീവിത വ്യഥകളെ ഒറ്റക്ക് പടപൊരുതി കരുത്താർജിച്ച ഒരു സ്ത്രീയുടെ മൂർച്ചയുണ്ടായിരുന്നു അവളുടെ ശബ്ദത്തിനു.. ആത്മാഭിമാനവും ശരീരവും ഒരു കഴുകനും അടിയറവ് വെക്കാതെ അവൾ ജീവിതത്തെയും എന്നെയും ചെറുത്തു തോല്പിച്ചിരുന്നു.. അവളാണ് ശരി, ഞാൻ വലിയൊരു തെറ്റും..

ഇന്നവൾ സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ പഠിച്ചിരിക്കുന്നു..

മകളെ കാണണം എന്ന് തോന്നിയെങ്കിലും ഇങ്ങനെയൊരു അച്ഛൻ അവൾക്ക് വേണ്ട എന്ന തോന്നലിൽ നിറഞ്ഞ മിഴികളുമായി തിരിഞ്ഞു നടന്നു..

തന്റെ പരിതാപകരമായ അവസ്‌ഥ കണ്ട് മനസ്സ് നൊന്തിട്ടായിരിക്കാം പട്ടിണിക്കാലത്തും കൈവിടാതെ നിധിപോലെ അച്ഛന്റെ ഓർമ്മക്കായി അവൾ സൂക്ഷിച്ചു വച്ച ആ പാദസരങ്ങൾ തന്റെ നേർക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു തന്നത്..ഉള്ളിൽ അവൾ തന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു എന്നറിഞ്ഞ നിമിഷം..

പണമടച്ച രസീതുമായി ആ സാർ വന്ന് തോളിൽ സ്പർശിച്ചപ്പോഴാണ് ഓർമകളുടെ കുത്തൊഴുക്കിൽ അകപ്പെട്ട മനസ്സ് തിരികെ കരക്കടിഞ്ഞത്..

കുറച്ചു പണം ആശുപത്രിയിലെ ബാക്കി ചിലവുകൾക്കായി അദ്ദേഹം എന്നെ ഏൽപ്പിച്ചു…കൂട്ടത്തിൽ ആ പാദസരങ്ങളും..

നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ ഞാൻ ആ മനുഷ്യനെ നോക്കി..

“എന്തോ തന്റെ മുഖം കണ്ടിട്ട് അത് വിൽക്കാൻ തോന്നിയില്ല… കോടീശ്വരൻ ഒന്നുമല്ലടോ, എങ്കിലും ഇവിടുത്തേക്ക് ആവശ്യമായ കുറച്ചു പണം എന്റെ കൈയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു..പണം സമ്പാദിക്കാനുള്ള ഓട്ടത്തിനിടയിൽ രക്തബന്ധങ്ങളെ മറന്നവനാണ് ഞാൻ ഇപ്പൊ പണമുണ്ട് കൂട്ടിന് പക്ഷെ സ്നേഹിക്കാൻ ആളില്ല..

ആരുമല്ലാത്ത ഇവർക്ക് വേണ്ടി വിലപ്പെട്ടത് വിക്കാൻ കാണിച്ച തന്റെ മനസ്സ്, അത് കണ്ടിട്ടും ഞാൻ എങ്ങനെയാടോ..

പ്രിയപ്പെട്ടതൊന്നും വിട്ടു കളയരുത്.. നിധിപോലെ കാക്കണം കേട്ടോ..”

പുഞ്ചിരിയോടെ തോളിൽ തട്ടി അദ്ദേഹം അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ തൊഴുകൈയോടെ നിൽക്കാൻ മാത്രമേ കഴിഞ്ഞുള്ളു എനിക്ക്…

ഓപ്പറേഷൻ കഴിഞ്ഞു ആ ചെറുപ്പക്കാരന്റെ ജീവന് ആപത്തൊന്നും ഇല്ല എന്ന് കേട്ടതോടെ മനസ്സ് സന്തോഷിച്ചു.. ആ അമ്മയോട് അത് പറയുമ്പോൾ അവർ എന്റെ നേർക്ക് കൈകൂപ്പി നിന്നു..