പ്രായശ്ചിത്തം [മനൂസ്] 3006

മേജർ സർജറി ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും ഇരുപത്തി അയ്യായിരം രൂപയോളം ഓപ്പറേഷനായി അടക്കേണ്ട സ്ഥിതിവിശേഷം സംജാതമായപ്പോൾ ആദ്യം വല്ലാതെ പകച്ചു..

മരവിച്ച മനസ്സുമായി ഓപ്പറേഷൻ തീയേറ്ററിന് മുന്നിലിരിക്കുന്ന ആ വൃദ്ധയെ ഞാൻ ഒന്ന് നോക്കി..

ആ പാവത്തിനോട് ഒന്നും പറയാൻ പറ്റിയ സന്ദർഭം അല്ലെന്ന തോന്നാലുണ്ടായി, പറഞ്ഞാലും അവരാൽ അത് സാധ്യമാകുകയില്ല അത്രമാത്രം ദയനീയമായിരുന്നു അവരുടെ അവസ്ഥ…

അയാൾ വിറച്ചു കൊണ്ടു തന്റെ ഷർട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിലേക്ക് കൈയിട്ട് ആ പൊതിയെടുത്തു…

അത് തുറന്ന് ആ പാദസരങ്ങളിലേക്ക് അയാൾ അല്പനേരം നോക്കി… രണ്ട് കണ്ണുനീർത്തുള്ളികൾ അപ്പോഴേക്കും ആ മിഴിയിൽ നിന്നും പൊതിയിലേക്ക് ഇറ്റു വീണിരുന്നു…

“ഇന്നാ ഇത് കൊണ്ടു പൊയ്ക്കോ..ഇത് വിറ്റ് കിട്ടുന്ന കാശ് കൊണ്ട് എങ്ങോട്ടെങ്കിലും പൊയ്ക്കോ.. എന്റെ കണ്മുന്നിലേക്ക് ഇനി വരരുത്.. എനിക്ക് കാണണ്ട നിങ്ങളെ..”

പാദസരങ്ങൾ മുഖത്തേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞുകൊണ്ട് കണ്ണീരോടെ മിനി പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ കാതുകളിൽ വീണ്ടും അലയടിച്ചു..

ആശുപത്രിയിലേക്ക് ഞങ്ങളെ എത്തിച്ച ആ നല്ല മനുഷ്യന്റെ അരികിലേക്ക് ഞാൻ നടന്നടുത്തു..

“സാർ… ഇത് രണ്ട് പവനുണ്ട്…ഭാര്യയുടേതാണ്.. ഇതൊന്ന് വിറ്റ് രൂപ വാങ്ങിത്തരണം,ഓപ്പറേഷന് വേണ്ടിയാണ്… എന്റെ കൈയിൽ ഇപ്പൊ ഇതേ ഉള്ളു..”

ഇടറിയ സ്വരത്തിൽ കണ്ണുനീരിന്റെ നനവോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു..

അല്പനേരം എന്റെ മുഖത്തേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി നിന്ന ശേഷം അയാൾ അതുമായി നടന്നു നീങ്ങി..

ശ്വാസം നിലച്ച മനുഷ്യനെ പോലെ ഞാൻ അല്പനേരത്തേക്ക് അവിടെയാകെ ഉഴറി നടന്നു.

ഒരിക്കലും നഷ്ടപ്പെടുത്താതെ അവൾ നിധിപോലെ സൂക്ഷിച്ച ഒരുപാട് ഓർമകളുടെ അവസാന അവശേഷിപ്പായ ആ പാദസരങ്ങളും നഷ്ടപ്പെടുത്തിയല്ലോ എന്നോർത്തപ്പോൾ ഹൃദയം വല്ലാതെ പിടഞ്ഞു.