പ്രായശ്ചിത്തം [മനൂസ്] 3006

ആദ്യമായി ഞാൻ ഒരാളുടെ കണ്ണീരൊപ്പി.. ആ അമ്മയുടെ പുഞ്ചിരി ഹൃദയത്തിൽ വല്ലാത്തൊരു നിർവൃതി ഉണർത്തി..നാം മൂലം മറ്റൊരാൾ പുഞ്ചിരിക്കുന്നു,, ശരിക്കും ഇതല്ലേ യഥാർഥ ലഹരി.. ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു…

അല്പനേരത്തിന് ശേഷം വീണ്ടും കാണാമെന്ന് പറഞ്ഞു അദ്ദേഹവും മറ്റ് രണ്ട് ചെറുപ്പക്കാരും മടങ്ങി..

ആ അമ്മയോടൊപ്പം ഞാൻ അവിടെ കൂട്ടിരുന്നു… പിറ്റേന്നാണ്‌ ആ യുവാവിനെ വാർഡിലേക്ക് മാറ്റിയത്…

തലേന്ന് ആ അമ്മക്കൊപ്പം എന്തിന് കൂട്ടിരുന്നെന്നോ ഇപ്പോൾ അവരുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി എന്തിന് ഓടി നടക്കുന്നെന്നോ അറിയില്ല എങ്കിലും വല്ലാത്തൊരു നിറവ് തോന്നുന്നു ഉള്ളിൽ…

അമ്മയ്ക്ക് കഴിക്കാനുള്ള ദോശയുമായി മുറിയിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ മകന്റെ കിടക്കയ്ക്ക് സമീപം തലവച്ചു ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു ആ പാവം സ്ത്രീ.. മകനെയോർത്തു ഇന്നലെ ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നല്ലോ..

ഭക്ഷണപ്പൊതി മേശക്ക് സമീപം വച്ച് തിരിഞ്ഞതും എന്റെ കൈ തട്ടി ആ അമ്മയുടെ കൈയിൽ എപ്പോഴും സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന സഞ്ചി നിലത്തേക്ക് പതിച്ചു..

അലസമായി ആ സഞ്ചി എടുക്കുന്നതിനു ഇടയിൽ അതിൽ നിന്നും എന്തോ ഒന്ന് നിലത്തേക്ക് വീണു…അതൊരു പഴയകാല ബ്ലാക്ക് ആൻഡ് വൈറ്റ് ചിത്രമാണെന്ന് ആദ്യകാഴ്ചയിലെ തോന്നി..

ഞാൻ കൈകൊണ്ട് അത് എടുത്തു എന്നിട്ട് ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.. അത് അവരുടെ കുടുംബ ചിത്രമായിരുന്നു..

പൊടുന്നനെ അതിലെ ഒരു വ്യക്തിയെ കണ്ട് എന്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു… അധരങ്ങൾ വിറകൊണ്ടു…

അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും സഹോദരനും ഒപ്പം നിൽക്കുന്ന ആ കൗമാരക്കാരിയുടെ ചിത്രം ,എന്റെ മിനിയുടെ ചിത്രം… കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി ചിത്രം പലപ്പോഴും അവ്യക്തമായി…

എന്റെ മിനിയുടെ അമ്മയും നന്ദുവും ആയിരുന്നോ ഇത്…പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ കഴിയാതൊരുതരം വികാരം മനസ്സിനെ പിടികൂടി…

എല്ലാമൊരു നിയോഗം പോലെ തോന്നിയത് അപ്പോഴാണ്… ദൈവം കൈവിട്ടിട്ടില്ല എന്നൊരു തോന്നൽ ഉള്ളിൽ മുളപൊട്ടി… സന്തോഷത്തിന്റെ നിർവൃതിയിൽ നിറഞ്ഞ മനസ്സുമായി ഞാൻ ആ വാർഡിൽ നിൽക്കുമ്പോഴും അമ്മയും മകനും ഉറക്കത്തിന്റെ വെള്ളിത്തേരിലേറി പാറിപറക്കുകയായിരുന്നു..