വിഷ്ണു ഈ നിമിഷം ഭൂമി പിളർന്നു താഴേക്ക് പോയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചുപോയി..
അവൻ അങ്ങനെ ഇരുന്നു.. മണിക്കൂറുകൾ..
അവൾ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ..
അതൊക്കെ അവനെ വല്ലാതെ ഉലച്ചിരുന്നു.. കൂടാതെ അവന്റെ കുട്ടിയാണ് അവളുടെ വയറ്റിൽ..
അത് അറിയാമായിരുന്നു എങ്കിലും അത് അവളുടെ വായിൽ നിന്നും തന്നെ കേട്ടപ്പോൾ അവന് അത് ഉൾക്കൊള്ളാൻ ആയില്ല..
ശരിക്കും തെറ്റുകാരൻ അവൻ തന്നെയാണ് എന്ന് അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞ നിമിഷം ആയിരുന്നു അത്..
കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു ഒഴുകി.. ആകെ ഇരുട്ട്.. ചിന്തയിൽ പോലും ഒന്നും വരാത്ത അവസ്ഥ..
അങ്ങനെ ഇരുന്ന അവൻ എപ്പോഴോ ഒന്ന് മയങ്ങി പോയി..
എന്തോ ശബ്ദം കേട്ടാണ് അവൻ കണ്ണ് തുറന്നത്..
മുൻപിൽ വൈഷ്ണവി..
ഒരു കറുത്ത ടോപ്പും ലെഗ്ഗിൻസും ആണ്‌ വേഷം.. കയ്യിൽ വേറെ ഒന്നും ഇല്ല അവളുടെ ഫോൺ അല്ലാതെ..
അവൻ എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചു എങ്കിലും കാലുകൾ മരച്ചിരുന്നു..
“വൈഷ്ണു ഞാൻ..”
അവൻ അവളെ വിളിച്ചു..
“മിണ്ടരുത്..”
അവൾ മുരളുന്നത് പോലെ പറഞ്ഞു..
“ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞാൽ മാത്രമേ പോകു എന്നായിരുന്നു..
പക്ഷെ ഞാൻ നിന്നെ വെറുക്കുന്നു വിഷ്ണു.. നിന്റെ ഒപ്പം കൂടിയതിൽ ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ ശപിക്കുന്നു.. പക്ഷെ ഈ കുട്ടിയെ ഞാൻ കളയില്ല.. വളർത്തും ഞാൻ അവനെ..
ഈ നിമിഷം വൈഷ്ണവി നിന്റെ ജീവിതത്തിൽ നിന്നും പടി ഇറങ്ങുന്നു.. ഒരിക്കലും എന്നെ തേടി വരരുത്..
ഇതിൽ ഇപ്പോൾ രണ്ട് പേരും തെറ്റ്കാരല്ലേ….രണ്ട് പേർക്കും വീട്ടുകാരെയും ജോലിയും നഷ്ടമായി… അവൾ അതിൽ നിന്നും പെട്ടന്ന് റിക്കവർ ആയി അവൻ ഇപ്പോളും അതിൽനിന്നും പൂർണമായും റിക്കവർ ആയിട്ടില്ല എന്നാണ് ഇതുവരെ ഉള്ള ഭാഗങ്ങൾ വായിച്ചിട്ട് എനിക്ക് മനസിലായത്…. ഭക്ഷണം ഉണ്ടായിട്ടും അത് കഴിക്കാതെ ഇരുന്ന കൊണ്ടല്ലേ അവൾ ആശുപത്രിയിൽ ആയത്…. അത് ചോദിച്ചു രണ്ട് പേരും തമ്മിൽ വഴക്കാകുന്നു… അതിനെ തുടർന്ന് രണ്ട് പേരും അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും കുറ്റം പറയുന്നു അവസാനം തെറ്റ് മുഴുവൻ അവന്റെ ഭാഗത്താണെന്നു അവൾ പറയുന്നു…. അവനും അത് അംഗീകരിക്കുന്നു അല്ലെങ്കിൽ അവന്റെ ആ ക്യാരക്റ്ററിനെ അവൾ ഭംഗിയായി തനിക്കാനുകൂലമാക്കി മാറ്റുന്നു എന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്….