മഹാനദി 11 (ജ്വാല ), ക്ലൈമാക്സ്‌ 1627

കഥ തുടരുന്നു… 

സന്തോഷങ്ങൾ ആഘോഷിച്ചു തീർക്കാനാണ്, എല്ലാ മറവിക്കും മദ്യമാണ് നല്ലതെന്ന് പറഞ്ഞ മഹാനെ വീണ്ടും, വീണ്ടും ഓർത്തെടുത്ത് ഞാൻ കുടിച്ചു തുടങ്ങി, പുറത്ത് മഞ്ഞു വീഴുന്നതും ആഘോഷങ്ങളും ഒന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല, അനിർവചനീയമായ സന്തോഷം, 

ഞാൻ തല ടേബിളിലേക്ക് താഴ്ത്തി കണ്ണുകൾ മെല്ലെ അടഞ്ഞു… 

ആരുടെയോ കൈ  എന്റെ തലയിലൂടെ മെല്ലെ, മെല്ലെ അരിച്ചിറങ്ങുന്നു, ഞാൻ പെട്ടന്ന് ഞെട്ടി ഉണർന്നു പിന്നിലേക്ക് നോക്കി… 

ഞാൻ ഭൂതകാലത്തിൽ നിന്ന് ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് വർത്തമാനകാലത്തിൽ എത്തി, എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്ന് കണ്ണീർ പൊടിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു, എന്നെ തഴുകിയ ആ കൈകൾ എന്റെ കണ്ണീർ തുടച്ചു കളഞ്ഞു, അമ്മയായിരുന്നു അത്, 

” എല്ലാം കഴിഞ്ഞില്ലേ? കുറച്ചു നാൾ കഷ്ടപ്പെട്ടാലും എല്ലാം മാറിയില്ലേ? 

നിനക്കറിയാമോ സന്ദീപേ,.., ചുവന്ന പൂക്കളത്രയും കൊഴിഞ്ഞ് പോയി മരണം തൊട്ടു നിൽക്കുന്ന പനിനീർച്ചെടിക്കും, ഋതുഭേദത്തിനായ് ക്ഷമയറ്റു കാക്കുന്ന വസന്തകാലത്തിനും ഇടക്കുള്ള ആ കാലയളവ് നമുക്ക് അതു മാത്രം ചിന്തിക്കാം 

ജീവിതം അത് പാഴാക്കി കളയാനുള്ളതല്ല, നമ്മൾ ഈ ചെറിയ കാലയളവിൽ എന്തെല്ലാം അനുഭവിച്ചു, എത്ര സൗഭാഗ്യമായി കഴിഞ്ഞിരുന്ന കുടുംബം ഒരു നാൾ ഒന്നുമില്ലാതെ നടവഴിയിൽ നമ്മൾ നിന്നില്ലേ? 

ഇതൊക്കെ ഒരു പരീക്ഷണം ആണ്, ആ കാലഘട്ടം കഴിഞ്ഞു. 

..,..,വൈൻ ഈസ് ബോട്ടിൽഡ് പോയട്രി.,.,.

 എന്നു പറഞ്ഞത് മദ്യം കഴിക്കുമ്പോൾ കവിത വരും എന്നല്ല, 

പകരം വീഞ്ഞ് പഴകുന്നതിനുസരിച്ച് വീര്യം കൂടുന്നത് പോലെ   മനുഷ്യനും പ്രായം കൂടുന്നതിനനുസരിച്ച്  പക്വത വരണം, ഒരു കവിത പോലെ ജീവിതം ആസ്വദിക്കണം എന്നർത്ഥത്തിൽ  ചിന്തിച്ചു നോക്ക്…