പ്രിയമാണവളെ [നൗഫു] 3866

ഇപ്പോൾ ഞാൻ ഇല്ലേൽ ഒറ്റക് കിടക്കില്ല എന്നുവരെയായി…

അവൾ പോകുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞ ഫോണിക്ക് വിളിച്ച സമയം..സൂപ്പർ മാർക്കറ്റിലായിരുന്നു ഞാൻ..

“നിങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും ഞാൻ ഒന്നും കൊണ്ട് പോകുന്നില്ല.. ഒന്നും.. ഞാൻ പോകുന്നു..”

ഇതായിരുന്നു അവൾ അന്ന് അവസാനമായി പറഞ്ഞത്

ഞാൻ ഓടിപ്പാഞ്ഞ് വീട്ടിലേക് എത്തി..

വാതിലടച്ചു പുറത്തേക് ലോക് ചെയ്തു പോയത് കൊണ്ട് പാത്തു വാതിലിന് പുറകിൽ നിന്ന് വാവിട്ട് കരയുന്നുണ്ട്..

കണ്ണുകൾ കരഞ്ഞു ചുവന്ന കളർ ആയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.. മൂക്കിലൂടെ വെള്ളം ഒലിക്കുന്നുമുണ്ട്…

കുട്ടിയെ ഞാൻ പിടിച്ചിട്ടും കരയുന്നത് നിർത്തുന്നില്ല.. അവൾ ഉമ്മി എന്ന് വിളിച്ചു കരയുകയാണ്…

അവളെ എടുത്തെങ്കിലും കൈ പുറത്തേക് ചൂണ്ടി ഉമ്മി എന്ന് പറഞ്ഞായിരുന്നു കരഞ്ഞത്…

“ഉമ്മീ.. ഉമ്മി… ഉമ്മിച്ചി…”

ഇടക്ക് ശ്വാസം പോലും കിട്ടാതെയായി.. എനിക്ക് ഒറ്റക് എഎന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാത്ത അവസ്ഥ…

മക്കളെ എടുത്തിട്ടും ഉറക്കിയിട്ടും ഉണ്ടേലും ചങ്ക് പിടഞ്ഞു കരയുന്ന സമയം എന്താ ചെയ്യാ…

ഹന്ന സ്കൂളിൽ നിന്നും വന്നപ്പോളാണ് അവൾ കരച്ചിൽ നിർത്തിയത്..