നിർഭയം 7 [AK] 364

കുറച്ചു നേരം എന്തോ ആലോചിക്കുന്നത് പോലെ അവൻ നിന്നു.. ശേഷം തുടർന്നു…പിന്നീട് പിന്നിൽ നിൽക്കുന്ന അനുയായികളോടായി ചോദിച്ചു..

“ഇവനുവേണ്ടിയുള്ള സമ്മാനം എത്തിയോ….”

ജെപിയുടെ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോഴേക്ക്കും രണ്ടുമൂന്നു പേർ ചേർന്ന് മുഖംമൂടിയ നിലയിൽ രണ്ടുപേരെ അങ്ങോട്ടേക്ക് കൊണ്ട് വന്നു… തളർച്ചക്കിടയിലും ചെറിയൊരു പതർച്ചയോടെ അവനവരെ നോക്കി… അതൊരു സ്ത്രീയും മറ്റൊന്ന് ഒരു പുരുഷനുമാണെന്ന് മനസ്സിലായപ്പോഴേക്കും അവന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു കൊള്ളിയാൻ വെട്ടി…അറിയാതെയെങ്കിലും അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തിയ രൂപം അവന്റെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ആയിരുന്നു..

“നോക്കണ്ടെടാ മോനെ… നിന്റെ തന്തേം തള്ളേം തന്നെയാണ്…”

“ഡാ…”

അവൻ തൊണ്ടപൊട്ടുമാറുച്ചതിൽ അലറിവിളിച്ചു…ആ അലർച്ച കേട്ട് മൂർച്ചയേറിയ കത്തിയേന്തിയ കൈകളാൽ തന്നെ അവൻ ചെവിപൊത്തിപിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു..

“നിർത്ത് നിർത്ത്.. നീ എങ്ങോട്ടാ ഈ കത്തണേ..ഇന്ന് ഒരേ ദിവസം രണ്ടുപേരോട് ഒരേ ഡയലോഗ് പറയാണെനിക്കെന്തോ മടി… തൽക്കാലം നിനക്കൊരു ഡോസ് തരാം… “

പറഞ്ഞുതീരുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ മുഖം മൂടിയ സ്ത്രീക്ക് പിന്നിലേക്ക് നടന്നുനീങ്ങിക്കൊണ്ട് അവരുടെ കഴുത്തിൽ ജെപിയുടെ കത്തി ആഞ്ഞു വരഞ്ഞു.. പിന്നിലോട്ട് വരിഞ്ഞു കെട്ടിയ കൈകളുമായി നിലം പതിക്കുമ്പോൾ അവരുടെ ഞരക്കം മാത്രം കേൾക്കാനായത് ചിലപ്പോൾ ആ വാ മൂടിക്കെട്ടിയതുകൊണ്ടാകണം…

നന്ദന്റെ പാതിചത്ത ശരീരം അപ്പോഴേക്കും വിറങ്ങലിച്ചു നിന്നുകഴിഞ്ഞിരുന്നു… മുമ്പിൽ കണ്ട കാഴ്ച വിശ്വസിക്കാനാവാതെ ഒരു ശബ്ദം പോലും പുറത്തു വരാതെ സ്തബ്ദനായി നിൽക്കുന്ന നന്ദനരികിലേക്ക് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തന്നെ അവൻ നടന്ന് വന്നു…